Van Melbourne naar Adelaide

Yellow Submarine

Woensdagmorgen opgestaan en uitgecheckt uit mijn hostel. Helaas was ik niet helemaal fit, mijn stem was zo goed als weg en schel en piepend. Afscheid genomen van mijn kamergenoten en het hostel vaarwel gezegd. Toen ik buiten kwam was de grond nat: wat was dat, sprinklers? Wel nee, het regende! Een teken, zo snel mogelijk weg uit Melbourne! Op weg naar het autoverhuurdbedrijf nog even langs Federation Square en andere bekende plekken gereden in de gratis tram. Mooi laatste afscheid van de stad. Een half uur later bij Elizabeth street uitgestapt en vlak daarbij zat Martin al te wachten bij het bedrijf. Met Martin, NL jongen, had ik besloten om een auto te huren. Gisteren hebben we nog contact gehad met ene Sandra, zij wil ook graag mee. Vannacht hebben we beiden echterveen bericht gekregen van Sandra dat zij te horen had gekregen dat haar vliegtuig later zou vertrekken en ze pas om 14u zou landen in Melbourne. Martin en ik besloten om op haar te wachten, dat is wel zo'n leuke start samen. Dus haar dat laten weten voor we de auto gingen halen. Hierna ons gemeld bij de balie, formulieren ingevuld e.d., en toen naar onze scheurbak gebracht: een babygele Hyundai 1.6 Getz, sinds kort ook wel genaamd de Yellow Submarine. Te fout dat het fantastisch wordt. De auto werd door ons en de verhuurder netjes gecontroleerd op deuken en dergelijke en toen konden we los. Omdat Martin nog niet eerder (links) heeft gereden in Australië besloten we dat ik zou starten. Dus de garage uitgereden en het stadsverkeer in gedoken. Ik had verwacht dat het zeer druk zou zijn, mede vanwege de trams, maar eigenlijk viel het reuze mee. We reden dan ook op een gunstig tijdstip. Dus vrij vlot waren we Melbourne uit en zijn we naar het vliegveld gereden om te zien waar we Sandra op moesten pikken.

Aangezien het ondertussen nog maar 11.45u zijn we willekeurig doorgereden, gewoon om te wennen aan de auto en het rijden. Uiteindelijk in het kleine plaatsje Sunbury uitgekomen. De omgeving is hier heuvelachtig en glooiend, met goudgeel gras dat net koren lijkt. En tussendoor zijn soms ineens stukken zwartgeblakerde gebieden waar bosbranden zijn geweest. Een tijdje op een heuvel gekeken naar de skyline van Melbourne. En toen was het tijd om Sandra op de pikken. Dus naar het vliegveld en de pick up zone gereden en daar gezocht naar een klein blond meisje met een rugzak. We mochten daar niet lang blijven stilstaan dus steeds rondjes gereden. Wat erg grappig was want onze auto heeft precies dezelfde kleur als de taxi's hier, dus Martin groette al zijn 'collega's' en we voelden ons even heel stoer in onze scheurbak. En uiteindelijk na zo'n zes rondjes, rond 14.30u, kwam Sandra aanlopen en is ze ingestapt. Kennis gemaakt en op weg gegaan naar Torquay, het begin van de Great Ocean Road. Hier kwamen we rond 16u aan en toen ging het echt van start: de Great Ocean Road, en ik zat ondertussen weer achter het stuur.

Begin van Great Ocean Road

Bij Torquay hebben we op het strand gelopen bij Point Danger, hier was een surfklas van kinderen bezig. Genoten van het strand en deze activiteit. Vervolgens doorgereden naar Bells Beach, een van de beste surfstranden van Australië. Enorme hoge golven en zeer harde wind, dus ik snap dat het een goede plek is voor dergelijke sport. Echter geen surfer te bekennen toen wij er waren. Na een aantal 'zeer harde wegwaai wind foto's' terug naar de auto gegaan. Wel nog een grote kudde kangoeroes gezien die stonden te grazen. Mooi wat foto's genomen van deze omgeving. Vanaf hier doorgereden naar Split Point Lighthouse, een vuurtoren die op ons pad kwam, gelegen naast een inham. Uitgestapt en gewandeld over het strand. Er was een inham met water, soort meertje, en rondom dit meer lagen meerdere dode vogels. Al vrij snel noemden we het dus 'lake evil', haha. En toen even later een golf mijn voeten en schoenen natmaakte en Martin zijn schoenen bijna mee de zee in nam was het compleet. Helemaal grappig omdat Martin zijn schoenen speciaal had uitgedaan zodat ze zandvrij en schoon zouden blijven. Nu dus nat en vol zand. En toen kwam hij met een geniaal idee: misschien moet ik ze in het water onderdompelen om ze schoon te maken. Nee!! Dan worden ze helemaal doorweekt, dat zand krijg je er wel uit als ze droog zijn! Ow ja, Sandra en ik moesten hier flink om lachen en ik moet eerlijk zeggen dat we hem hier nog de rest van de tijd om hebben geplaagd. Het was flink koud op dit strand door harde en gure wind, dus hierna vlot weer naar de auto gelopen. Vanaf hier in een stuk doorgereden naar Apollo Bay, aangezien het ondertussen al 19u was en we liever niet in het donker willen rijden, over kangoeroes enzo. Dus via de bochtige kustroute, die trouwens omhoog en omlaag gaat, doorgereden naar ons hostel dat we net voor het donker werd konden vinden. Onderweg nog onder de Great Ocean Road boog doorgereden. De weg is in totaal trouwens 243 km lang.

Lorne

Donderdag na het ontbijt onze rugzakken ingepakt en toen waren we klaar voor vertrek. Sandra had echter een kamergenoot die de vraag had of hij mee mocht reizen naar Lorne, de plaats waar wij vandaag heenreizen. Helemaal prima. Grappige is dat hij zelf ook Lorne heette, toevallig. Hij komt uit Groot Brittannië en is in Australië om natuurdocumentaties te maken, hij filmt hierbij en reist zo de hele wereld over. Bij de informatiebalie nog uitleg gekregen van de bazin van het hostel, een ex-Nederlandse dame. Die heeft ons verteld dat we de Great Ocean Road beter in etappes kunnen doen: vandaag deel 1, begin tot aan Apollo Bay, en morgen deel 2, Apollo Bay tot aan Port Fairy. Dus naar haar advies geluisterd en gekozen om alleen Lorne en Apollo Bay en omgeving te verkennen. Met z'n allen in de Yellow Submarine gaan zitten en richting Lorne gereden. Een erg mooie route die volledig langs de woeste kust loopt. De golven hier zijn overal zeer hoog en slaat hard en woest op de rotsen. En soms komt dus tussendoor ineens een strand wat dan populair is voor surfen. Prachtige route.

In Kennett River zouden schijnbaar koala's zitten. Dus daar de auto geparkeerd en een tijdje over het strand gelopen. Ook hier was een surfklas bezig. Even gekeken en vervolgens op zoek gegaan naar de koala plaats. En toen zagen we een groep toeristen samendrommen: bleken daar allerlei verschillende wilde papegaaien rond te vliegen die uit de hand kwamen eten. Helemaal super dus. Hier een tijdje gestaan en ondertussen ook een koala ontdekt, geweldig! Allemaal in het wild gewoon. Enorm van genoten. Op weg terug naar de auto nog een koala gespot, gewoon in een boom langs de weg. Vanuit hier doorgereden naar Lorne, een plaatsje waar de échte Great Ocean Road begint. In Lorne moest onze gast Lorne natuurlijk op de foto met meerdere Lorne borden. Erg grappig en gezellig met elkaar. Vanuit hier doorgereden tot achter Lorne naar de Erkensine Falls, een waterval zo'n 10km verderop. Gewandeld naar de 38m hoge waterval en over de rotsen daadwerkelijk naar de waterval toe geklommen. Met elkaar genoten van de natuur en van deze wandeling. Na vele traptreden weer te hebben beklommen, kwamen we tomaatachtig ood uit bij onze scheurbak en zijn we terug naar Lorne gereden.

Kaketoes en off road rijden

Onze gast Lorne wilde graag in Lorne de bus richting Melbourne nemen. Dus hij heeft hier geïnformeerd wanneer de bus zou vertrekken en vervolgens hebben we met elkaar geluncht. Het was al 14u dus we hadden best trek. Terwijl we zaten te eten kwam er ineens een kaketoe aangevlogen! En die landde dichtbij en kwam steeds dichterbij. Na de nodige brood krummels kwam hij/zij op tafel en zelfs op mijn arm. En toen kwamen er meer en meer tot we uiteindelijk zo'n tien kaketoes rondom ons hadden. En ik vond dat natuurlijk geniaal en genoot volop! Dus eten geven en in een kinderstemmetje tegen 'mijn vogels' praten. Erg leuk. Al was ik volgens Sandra wel een beetje een eng vogelvrouwtje, zoals die uit Home Alone, of zoals zij het noemt 'Kevin, Alein Zum Hause'. Vervolgens afscheid genomen van Lorne en met z'n drieën terug gereden richting Apollo Bay. Onderweg nog gestopt bij Mount Defiance Lookout en bij een koala die langs de weg in een boom actief zat te eten. Erg leuk om die dieren hier zo in het wild aan te treffen, al blijven ze een beetje saai. Bij Skenes Creek zijn we in plaats van rechtdoor rechtsaf geslagen: de bush in naar Beech Forest. Via een bochtige weg de bergen ingeklommen en het echte bos in. Hoge bomen, enorme varens en lianen die aan de bomen hangen. Tof om hier rond te rijden. Doorgereden naar een centrum waar je meerdere activiteiten in de bomen kan doen, zoals een hoog boompad en kabelbaan etc. Dit bleek dicht te zijn maar even 'gespeeld' met de grote schaakset en de dinosauriërs die we hier aantroffen.

Tot nu toe had Martin de hele dag gereden maar vanaf hier heb ik het overgenomen. Via een off road zijn we dwars door het bos / rainforest en de bergen teruggereden naar Apollo Bay. Het was niet een heftige off road, maar voor onze gele scheurbak heftig zat. Onderweg nog gestopt bij een groot Redwood, schijnbaar zeer grote bomen, waar dit vonden we niet heel spectaculair. Wel grappig was hoe Martin had idee had van een boomstam af te glijden en zei “I wanna go back, now!”. Hier moest vooral Sandra zeer om lachen, onze stoere Nederlandse man kan niet tegelijk praten, evenwicht bewaren en eten. Dus sindsdien volgden er meerdere grapjes over zijn schoenen en 'now'. Arme jongen, het is wat als je met twee meiden op moet reizen.

Echte Great Ocean Road

Tot nu toe hadden we eigenlijk het 'gewone' deel van de Great Ocean Road bekeken. Het bekende deel is na Apollo Bay. Dus vrijdag als gebruikelijk opgestaan, uitgecheckt bij het hostel en het Great Otway National Park opnieuw ingedoken. Gereden naar de punt van het park, Cape Otway, tot aan het Cape Otway Lightstation. De weg hiernaartoe staat erom bekend vele koala's te herbergen. En inderdaad, we waren nog maar net onderweg of bomen vol koala's troffen we aan. Erg leuk om ze hangend te zien slapen en ze zijn best lastig te spotten van onder af. Op den duur kregen we er een beetje handigheid in, maar zelfs op foto's zijn ze soms lastig te vinden, kleine bolletjes in de bomen. Bij het Lightstation aangekomen bleek dat we toegang moesten betalen om de vuurtoren te bekijken, ongeveer $20 en dat vonden we overdreven veel. Dus via een duinpad naar een uitkijkpunt gelopen en dat was voor ons wel weer genoeg vuurtorenavontuur. Via de koalaweg teruggereden naar de Great Ocean Road en toen begon het echte werk: op naar de bekende plekken. En na een klein uurtje rijden kwamen we dan eindelijk uit bij een strand (Gibson Steps) met uitzicht op de crème de la crème: de Twelve Apostles, puntige rotsen die uit de zee steken. Hoewel we op dit eerste strand slechts uitzicht hadden op twee puntrotsen, zijn we via een uitgehakte rotstrap naar het strand afgedaald en hier met de voeten in het water gelopen. Vervolgens terug in de auto, een paar kilometer verder rijden en toen waren we bij de plek de plekken, de plaats der plaatsen, het walhalla van de Great Ocean Road. Via een aangelegde route konden we de drommen toeristen volgen en onze plaatjes schieten van deze puntige zeebrokken. Het was allemaal zeer prachtig, maar doordat het mega toeristisch was (Aziaten), was het naar onze mening nu niet echt de plaats der plaatsen, eerder een soort attractie. En het raarste is nog dat er niet eens twaalf rotsen zijn (maximaal zijn er elf geweest), het is gewoon een 'leuke' naam voor deze plaats. Dat neemt echter totaal niet weg dat het een prachtig stuk kust is!

Vanuit hier doorgereden naar Loch Ard Gorge, slechts een paar honderd meter verderop. Een grote inham met twee rotsbrokken die uit het water steken. Hier liepen al een stuk minder toeristen rond en we vonden deze plek eigenlijk mooier dan de Twelve Apostles. De zee beukte hier woest op de rotsige wanden en het uitzicht toonde indrukwekkender en grilliger. Hier was ook een grote rots met een puntige rug: de Razorback. Het water beukte massaal tegen de massieve puntige rotswand, krachtige natuur. Doorgereden naar Port Campbell waar we even een halfuurtje aan een strand hebben genoten van de zon. Martin is nog even het water in gedoken maar mij was dit te koud. De zon schijnt vandaag wel de hele dag, maar het water hier is niet zeer warm en de stroming is erg sterk, de golven zijn immers erg woest. Zo even de tijd genomen om bij te komen en vervolgens weer op pad gegaan naar volgende hoogtepunten: The Arch, een natuurlijke grote boog over het zeewater, en London Bridge. Dit laatste was tot een aantal jaar geleden verbonden met het land, maar London Bridge has fallen down: een deel is ingestort. Nog steeds indrukwekkend om te zien trouwens.

Tenslotte besloten we ook een onbekendere en totaal niet toeristische plek te bezoeken: The Grotto. En dit was voor ons de plaats der plaatsen, de plek der plekken, de parel van de indrukwekkende kuststrook. Wauw! Zoals de naam al doet verwachten was het een soort grot en in die grot was een soort elven poel met water. Met de weerkaatsing van de zon was dit een prachtige plek. Hier een tijdje gezeten en rond geklauterd over de rotsen en de grot. Genieten. En toen dachten we dat we klaar waren met de Great Ocean Road, maar toen reden we langs de Bay of Islands. En dus ook daar gestopt en foto's genomen, prachtig met de inmiddels ondergaande zon. Vanaf hier doorgereden naar Port Fairy, een klein dorpje aan het einde van deze kustroute waar ons hostel zich bevind.

Zeehonden en een vulkaan

Volgende dag Port Fairy achter ons gelaten en richting Portland gereden, een redelijk grote stad. Onderweg nog even gestopt bij Lake Yambuk waar een grote glijbaan was, wieeh. Daarna doorgereden naar Portland. Ik was eigenlijk de enige van ons reisgezelschap die haar huiswerk had gedaan en dus wist wat voor dingen er hier in de omgeving te doen waren. Dus met elkaar naar Cape Bridgewater gereden, een prachtige kaap met hoge kliffen en zeehonden. Hier de auto geparkeerd en een wandeling en klimpartij van een paar uur gemaakt over de hoogste kliffen van Victoria, zo'n 130m hoog. Na een uur wandelen kwamen we uit bij de seals, tenminste bij de rotsen waar ze op bivakkeren. Helaas weinig zeehonden te zien, een aantal zwommen ver beneden onder ons in het water. Nog een stukje doorgelopen en daar een aantal zeehonden op de rotsen gezien, jeej. De wandeling terug gemaakt en daar in een strandtent lekker fish and chips gegeten. Vervolgens teruggereden naar Portland om te tanken en wederom richting Port Fairy. Onderweg langs een huis een heel bizar en bijzonder iets aangetroffen: het hek rondom het erf hing vol met schoenen, net een filmscène. Grappig moment.

Vlak achter Port Fairy lag onze route richting de Grampians, maar we zijn nog een stukje verder gereden naar Tower Hill, een niet meer actieve vulkaan die begroeid is en vol wildleven zit. Eerst rondom gereden en gestopt op de weg voor wilde emoes, een soort struisvogels die hier dus ook gewoon over de weg lopen. Vervolgens met auto en al de vulkaan ingedoken en naar het wandelgebied gereden. Daar de auto achter gelaten en de Lava Tongue Boardwalk gelopen, schijnbaar door gebied waar vroeger de lava te vinden was. Natuurlijk niets meer van te zien, behalve her en der een zwart gekleurd brok steen. Verder was het dicht begroeid en kwamen we zo nu en dan wilde emoes tegen. Hierna terug naar de auto gegaan en met mijzelf achter het stuur richting Dunkeld en de Grampians gereden. Een lange rechte weg met helemaal niets, ja goud gekleurde grasvelden. En zo nu en dan een tegemoetkomende auto. Tot ineens in de verte bergen kwamen op reizen: Mount Abrupt, het begin van de Grampians. Na Dunkold de Grampians ingedoken via een hoofdweg die naar Halls Gap toe leidt, het dorp waar ons hostel is. Ondertussen was het rond 19u en dat is schemertijd en dus dierentijd. Dus ik moet eerlijk zeggen dat ik met bibberende en klamme handen achter het stuur zat en overal zachter reed dan mocht. En dat was maar goed ook want tijdens de 50 minuten in dit berggebied zijn we ongeveer tien kangoeroes en wallabies op de weg tegenkomen. Zelfs een grote kangoeroe die een tijdje synchroon met de auto mee hupte. Allemaal superleuk en schattig, maar niet als je 100km per uur probeert te rijden. Echter zonder botsingen aangekomen in Halls Gap en bij ons hostel waar de kangoeroes vrolijk door de achtertuin hupten.

The Grampians

Zondagochtend vanuit Halls Gap de echte bergen ingereden naar Reid Lookout, een plaats met schitterend uitzicht op de bebosten Grampians. Hier vlakbij waren ook The Balconies te vinden: een van de hoofdpunten die op mijn lijstje staan. Schijnbaar een prachtige en spannende klimplek met mogelijkheden tot schitterende foto's. Dus hiernaartoe gewandeld. Onderweg kwamen we nog stenen bouwwerkjes tegen, net als ik jaren geleden ook in Canada heb gezien. En toen kwamen we uit bij The Balconies, ook bekend als de Jaws of Death, een rotsformatie die zich hoog boven een diep dal bevindt. Achter hekwerk was er prachtig uitzicht op deze puntige balkonrotsen en de bergen en het dal. Maar, Charissa had voorheen foto's gezien van mensen die ook op deze rotsen liepen. Dus wij, eigenwijze toeristen, zijn via de bosjes naar de rotsen geslopen. En daar echt los gegaan met foto's: wauw wauw wauw wat indrukwekkend mooi, hoog en woest. Misschien niet zo veilig maar zeker wel zo cool de tijd genomen voor foto's en uitzicht. En na ons volgden vele andere mensen, dus we waren niet de enige. Zo ruim een uur doorgebracht op dit punt en van rotspunt naar rotspunt geklauterd.

Hierna teruggelopen naar onze auto en de Glenelg River Road opgereden met onze gele scheurbak. Dit bleek echter een offroad te zijn en onze auto is daar helaas niet zo goed voor gebouwd. Maar dapper doorgereden (Martin reed) en langzaam maar zeker verder gekomen terwijl we continu werden ingehaald door grote 4 wheel drive trucks, haha. Bij een bushcamping even gestopt en met elkaar geluncht en vervolgens doorgehobbeld over de Lodge Road, die net wat hobbeliger en slechter was dan de eerdere weg. Onderweg meerdere keren wilde emoes en kangoeroes zien oversteken. Helaas is een deel van de Grampians een zwartgeblakerd landschap vanwege bosbranden, dus zijn we in zuidelijke richting verder gereden naar het groene gedeelte. Langs Red Rock gereden en zo uitgekomen bij de Billimina Shelter, een heilige plek voor Aboriginals. Via een bospad naar een droge waterval gewandeld en vervolgens naar een grote rotsbrok waar Aboriginals schilderingen op hebben achtergelaten. Het was misschien niet mega indrukwekkend of kunstzinnig, maar ik vond het een bijzondere plaats. Dit is een belangrijk onderdeel van Australië.

Hierna met onze hobbelwagen doorgereden naar de highway en een stuk zuidelijker via de McCutcheons Road weer de Grampians ingedoken, gelukkig was dit een prima verharde weg. Nog uitgeweken voor een Echidna (mierenegel), ook een typisch Australisch dier met een heel schattig lang roze neusje waarmee hij de mieren en termieten opslurpt. Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we weer aan bij Halls Gap en bij ons hostel. Hier ben ik de achtertuin (is een open veld) ingelopen en ben ik tussen de kangoeroes gaan zitten. Wauw, dit zijn echt wilde kangoeroes. Niks geen wildlife park, maar echte wilde dieren. En bij sommige kon ik tot op een meter afstand komen! Ook nog een moeder met joey gezien. Enorm leuke ervaring.

Op naar Kangaroo Island

Maandagochtend vroeg opgestaan en om 07.15u zaten we in de auto. Vandaag een lange reisdag voor de boeg. Van de Grampians naar Cape Jervis, de plaats waar de boot naar Kangaroo Island vertrekt, is ruim 6,5u rijden. Onze boot vertrok om 15u dus we wilden de tijd nemen om daar aan te komen. Martin heeft het eerste stuk gereden, de Grampians uit en opnieuw de laagvlakte met goudgeel gras in. Een lange rechte weg met helemaal niets. De middle of nowhere. Na twee uren rijden heb ik hem overgenomen met rijden. Twee uren lang rechtdoor gereden zonder af te slaan. Staatsgrens gepasseerd en South Australia binnen gereden. En toen kwamen we er ineens achter dat we ook een andere tijdszone zijn binnen gereden: het is in Adelaide en omgeving een halfuur vroeger dan in Melbourne en omgeving. Dus kon de klok een halfuur terug en hadden we meer tijd over voor de rit naar de boot. Na ruim twee uur rijden nam Martin het weer over en kon ik even dutten. De temperatuur neemt namelijk toe des te noordelijker en westelijker we komen. En met de zon op de auto is dat een warme plek voor een dutje. Zo richting Adelaide gereden tot we vlak voor de stad konden afslaan in zuidelijke richting: op naar Cape Jervis. Onderweg nog door Hahndorf gereden, de oudste Duitse settlement van South Australia en nog steeds en volop Duitse toeristische plek. Waaaaah, weg hier, haha, al was Sandra helemaal in haar element. Vlak voor Cape Jervis nog wat boodschappen gedaan in een supermarkt en daarna naar de veerboot gereden waar we 14.15u aankwamen. Martin heeft onze Yellow Submarine netjes in de boot geparkeerd en vervolgens vertrokken we om 15u naar Kangaroo Island waar we 16u aankwamen. Onderweg lekker op het bovendek gezeten in de zon en wind.

De boot zette ons af in het plaatsje Penneshaw, waar ons hostel ook is. Vlak aan een baai met strand en helderblaw water. Dus met de auto langs het hostel gereden en onze spullen hier afgeleverd, zijn we daar vanaf. Vervolgens naar de Tourist Information Point gereden om te onderzoeken wat we nu eigenlijk willen zien op het eiland. Ik had een aantal punten, maar verder wisten we niet veel over dit grote eiland (ruim 150km lang). Sandra had onderweg iets gelezen over zwemmen met wilde dolfijnen en wilde daar ook graag informatie over. Dit klonk allemaal zo immens gaaf dat we alle drie besloten deze dolfijnentour te boeken voor de volgende ochtend. Dus behoorlijk armer kwamen we het centrum weer uit, maar met tips om het eiland zo goed mogelijk te bekijken. Om de laatste uurtjes daglicht zo goed mogelijk te benutten zijn we direct doorgereden, weg uit Penneshaw en richting Pennington Bay. Onderweg gestopt bij Browns Beach en hier heerlijk over de rotsen geklauterd en in het water gelopen. Hierna doorgereden naar Pennington Bay, een plaats die de mevrouw van het centrum had aangeraden. Een prachtige baai met rotsen en riffen. Hier ruim een uur doorgebracht, geklauterd en genoten. Nog even gekeken bij een visser en zijn vrouw: de man was bezig te vissen en de vrouw zat met verf de omgeving te schilderen, indrukwekkend hoe ze dat in de wind en in de duinen deed. Hierna doorgereden naar Prospect Hill, waar we via 512 traptreden omhoog zijn geklommen voor uitzicht over de omgeving. Na de afdaling terug op weg naar het hostel gegaan. Tot nu toe hebben we elke dag geprobeerd om voor het donker 'thuis' te zijn, je wilt in Australië namelijk niet in het donker rijden in een huurauto. Op Kangaroo Island zijn de omstandigheden echter vele malen erger: overal zijn kangoeroes en wallabies te zien, ook plat naast de weg... Huurauto's zijn dan ook 's nachts niet verzekerd op Kangaroo Island. Dus wij met de zonsondergang in onze rug teruggereden naar Penneshaw. Onderweg meerdere keren gestopt voor overstekend wild en voor vechtende kangoeroes: dat doen ze dus echt! Bij een prachtige bomenlaan nog even gestopt voor foto's van de gloed van de ondergaande zon.

Dolfijnen en zeehonden

Dinsdag om 06.45u opgestaan en genoten van de zonsopkomst boven de heuvels en het zeewater. Vannacht helaas door een mug geprikt op mijn ooglid, dus mijn oog was helemaal dik en opgezwollen, ow nee... Vandaag wordt het een zonnige en warme dag, boven de dertig graden. Rond 07.45u vertrokken voor een rit van ruim een uur naar Emu Bay. Onderweg helaas een kangoeroe gezien die net was aangereden, het hoofdje was volledig bebloed en na een laatste sprong viel hij neer, ongelooflijk zielig maar wat kun je in zo'n geval doen? We waren allen een beetje van slag hierdoor. In Emu Bay samen met twee Duitsers en drie Fransen verzameld bij de pier waar we 09u werden opgepikt door Andrew, onze toerleider in een jaja Nederlandse waddenboot uit Terschelling: De Zeehond. Een spectaculaire boot die speciaal voor zeehondentochten was, en nu dus in Australië dienst doet als dolfijnenboot. Erg grappig. De boot was een soort open speedboot en we vaarden aardig snel door de baai (Bay of Shoals), zo'n 25 knopen. Onderweg wees Andrew ons op mooie punten en op vissen in het heldere water, onder andere zalm. En toen zagen we onze eerste dolfijnen: de zon weerkaatst op hun vinnen en daardoor zijn ze te vinden in de open zee. Met de boot rondom de groep van vier dolfijnen gevaren, maar deze dolfijnen hadden niet echt zin in de 'dolphin dance' zoals Andrew het noemde: met de boot met de dolfijnen dansen en ze zo nieuwsgierig maken. Daarom teruggevaren naar ons beginpunt en vandaar richting de echte dolfijnen kolonie gereden: een groep dolfijnen die aan de noordkust verblijven, soms ongeveer 50 stuks.

Tijdens de route hier naartoe verteld Andrew allerlei dingen over de omgeving. Over de dieren die hier zijn, de rotsen, schelpenkwekerijen etc. Ook wees hij ons op een aantal vogels (witte buik zee arend) en zeehonden. Ik heb ook nog even op de 'hoge stoel' gezeten terwijl we over het water scheurden, heerlijk. En toen kwamen we aan bij de plaats van bestemming: de baai waar de dolfijnen verblijven. En ja hoor, daar was de schittering van de zon op hun flippers. Tientallen dolfijnen kwamen nieuwsgierig op de boot af, ook met kleine baby dolfijnen. Na tien minuten wennen mochten de eerste mensen voorzichtig het water in: dus Martin, Sandra en ik zijn met snorkel en al het water in gegleden en hebben zo samen met de dolfijnen gezwommen, waaaah! Waanzinnig bijzonder. Soms kwamen ze recht op je af zwemmen en keken je nieuwsgierig aan, en soms hadden ze er even geen zin in en gingen ze weg. Sandra had een onderwatercamera dus die heeft foto's genomen, daar ben ik zeer dankbaar voor. Na ongeveer tien minuten omgewisseld met de mensen die nog niet in het water waren geweest en na een tijdje mochten we allemaal tegelijk. Soms moesten we weer even aan boord om dichter naar de dolfijnen toe te varen, maar zo ruim een uur in het water doorgebracht. Ik denk dat er in totaal zo'n 35 dolfijnen rondzwommen, geweldig. Na het gewone zwemmen vroeg Andrew of een aantal ook zin hadden om aan een touw naast de boot te hangen; je wordt dan meegetrokken door de boot en de dolfijnen zwemmen naast en onder je. Dus samen met Sandra gegaan, ik het touw vasthouden en zij mij. Wat een ervaring, om door een boot door een groep dolfijnen te worden getrokken terwijl ze je aankijken en hoge piepgeluiden in het water maken. Immens bijzonder, om nooit te vergeten. En toen vroeg Andrew of we nog langer bij de dolfijnen wilden blijven of dat we ook een poging wilden wagen bij de zeehonden. Natuurlijk wilden we dat. Dus zorgde Andrew voor een waardig afscheid bij de dolfijnen door de boot extra golven te laten maken waardoor de dolfijnen uit het water omhoog sprongen boven de golven. Waanzinnig! Teruggevaren naar de zeehonden en ook daar voorzichtig het water in gegleden. Wat een supertoffe dieren, ontzettend speels en een beetje stoned zwemmen ze door het water en zwommen rondom ons. Deze zeehonden zijn aan land gevaarlijk voor mensen, dan vallen ze aan, maar in het water voelen ze zich thuis. Dus konden wij heerlijk met ze zwemmen voor een half uurtje. Nog door de golven op de rotsen gekwakt op een meter afstand van een grote zeehond die door dit onverwachte bezoek ook maar het water inging. Zo op nog geen meter afstand gezwommen van zo'n veertig dolfijnen én zo'n tien zeehonden!

Bekeuring

Na bijna vier (in plaats van drie) uren varen zette Andrew ons weer af bij de pier, wat een toffe tour was dit. Bij de pier zaten een aantal pelikanen en daar natuurlijk foto's van genomen. Vervolgens richting Kingscote gereden. We waren echter nog maar net op weg toen we een politieauto passeerden die ons vervolgens achterna kwam en zijn zwaailichten aanzette. Dus Martin parkeerde de auto en bleek toen zijn riem niet om te hebben, oei. Dus hij mocht zich even melden bij meneer agent en kreeg een flinke bekeuring van $384, enorm prijzig hier in Australië! Sandra en ik vonden het enorm grappig, Martin iets minder ;-)

Flinders Chase National Park

Vanaf hier in ruim anderhalf uur doorgereden naar het zuidwesten van het eiland: Flinders Chase National Park. We moesten per persoon $10 entree betalen en konden toen het park verder in rijden. Doorgereden naar de kust naar Admirals Arch. Een grote natuurlijke rotsboog met honderden zo niet duizenden zeehonden rondom op rotsen en in het water. Via een boardwalk daalden we steeds verder af en kwamen we dichter bij de zeehondenkolonies en de Arch. Uitgebreid de tijd genomen om hier rond te kijken. Doordat het ondertussen al na 16u was, waren er een stuk minder toeristen: heerlijk de ruimte en geen drukte. Hierna langs de vuurtoren doorgereden naar Weirs Cove, voor een prachtig uitzicht over de baai en de Remarkable Rocks, onze volgende stop waar we rond 17u aankwamen. Hier liepen nog maar een paar mensen rond, ideaal dus aangezien dit een van de hoogtepunten en dus drukste punten van het eiland is. De Remarkable Rocks zijn grote zandsteenformatie die in de loop der jaren door weer, wind en zee zijn uitgehold (erosie) en geslepen tot de bijzondere vormen waar ze vandaag de dag in zijn. Hier een uurtje rondgelopen in de harde wind die je bijna van de rotsen afwierp. Terwijl ik op een rots probeerde te klimmen voor een leuke foto gleed ik hier heel Charissa-achtig vanaf en rolde ik bijna van de steile klif af. Gelukkig niks ernstig maar een flinke blauwe plek, schaafwonden en een verzwikte enkel waar ik nauwelijks op kon lopen. Volgens Sandra ben ik nu volledig Quasimodo met mijn hangende oog en mijn hompvoet, haha. En bedankt. Terug naar de auto gehobbeld en aan de twee uur durende terugreis begonnen.

Op naar Adelaide

Woensdagochtend rond 11.30u de boot genomen en de oversteek gemaakt. Vandaag is het trouwens bewolkt en maar 20 graden, we hebben het gisteren dus enorm getroffen met de temperatuur en de zon. Tijdens de boottocht hebben we foto's uitgewisseld zodat we elk een complete collectie aan foto's hebben (incl. alle groepsfoto's en onderwaterfoto's). Rond 12.30u kwamen we aan in Cape Jervis en zijn we naar Hahndorf gereden. Sandra en Martin wilden deze Duitse vesting graag bekijken, maar ik had uit protest mijn rood wit blauwe Nederland jurkje aan, haha. Niet dat het veel uitmaakte, want ik kon letterlijk geen stap zetten. Mijn enkel is vannacht enorm opgezwollen en doet immens pijn tijdens het lopen. Ik kan voorzichtig wat heen en weer schuifelen maar daar houdt het dan ook mee op. Beetje balen dus. Maar Hahndorf was maar klein en na gegeten te hebben zijn we richting Adelaide gereden.

Om 16.15u hebben we de Yellow Submarine, gevuld en wel ingeleverd bij het verhuurbedrijf. Toevallig wordt deze vestiging gerund door een ex Nederlander. Dus hij bood ons een lift aan naar het centrum, waar ik pal voor mijn hostel ben afgezet. Ideaal, zeker nu ik met mijn Quasimodo voet rondhobbel. Martin en Sandra gaan samen verder in een ander hostel, ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel weer lekker vind om in mijn eentje te zijn. Ik heb enorm genoten van de afgelopen dagen, van alle bijzondere dingen die ik heb gezien en van de gezellige momenten. Maar het is toch ook weer heerlijk om alleen verder te gaan en eigen keuzes te maken. De komende dagen ga ik Adelaide verkennen en op naar Port Lincoln om, jaja, te Cage Diven met witte haaien! Hopelijk lukt het mij dus om over een tijdje een nieuwe blog te schrijven ;-)