Terug naar Nederlandse bodem

Laatste daagjes

Zoals gezegd ging ik donderdag met een negen uur lange treinreis terug naar Brisbane. Op deze wijze voor de laatste keer het Australische open landschap gezien, ruim 700km afgelegd en mijn laatste wilde kangoeroes gezien. Nog bij station Maryborough gestopt, dus nog even heel dichtbij Harmen en Monika geweest. Rond 16.45u kwam ik aan in Wynnum, de suburb waar mijn neef Vincent en zijn vrouw Anne Maree wonen. Hier door Anne Maree en de drie meiden opgepikt. Ze kenden me nog en wilden allemaal mijn hand vasthouden :-). De avond zo gezellig met elkaar doorgebracht. De volgende ochtend begonnen met het definitief inpakken van mijn koffer en natuurlijk mijn rugzak vleigtuigklaar maken. De rest van de tijd met Vincent, Anne Maree en de jongste meiden Pennie en Charlotte doorgebracht. De oudste, Georgia, had school en samen met Anne Maree heb ik haar rond 15u opgehaald. Hand in hand nog wat boodschappen gedaan en van Anne Maree heel lief nog wat souvenirtjes gekregen. Na het avondeten afscheid genomen van de meiden en Anne Maree, en rond 19u werd ik door Vincent in een half uur naar het vliegveld van Brisbane gereden. Hem hartelijk bedankt voor alles, nog even geknuffeld en me toen ingecheckt bij de balie van China Airlines in een rij vol Taiwanezen. Door de douane gegaan en bij de gate gaan zitten wachten. Na een tijdje kwam een studente langs met een vragenlijst en aangezien ik veel had gereisd paste ik perfect in haar profiel. Zo ruim een uur lang geïnterviewd over mijn reis in Australië. Over wat ik heb gezien, wat mij het meeste aansprak, waar ik allemaal had overnacht etc. En het leuke is dat ze niet eerder iemand had gehad met zoveel verschillende bestemmingen: haar record was 30 verschillende overnachtingsplaatsen, ik bleek er 42 te hebben! Heu :-). Als bedankje nog vijf Australische boekenleggers gekregen. Om 22.15u kon ik vervolgens boarden en ben ik aan boord gegaan van het vliegtuig. Deze keer gelukkig aan een raampje naast een oudere Taiwanese meneer. En zo om 23u opgestegen en voor de laatste keer over het pikkedonkere Australische land gevlogen. Ik moet zeggen, dat was best even emotioneel. Dag prachtig land, dag prachtige ervaringen met natuur, dieren en mensen. Toen we opstegen vielen we al vrij vlot in een luchtzak, dus een aantal meters recht naar beneden. Hart in mijn keel, ik ben absoluut niet iemand die bang is voor vliegen, maar door de laatste weken en vele vliegtuigongelukken schrok ik toch best wel en met mij de rest van het vliegtuig. Gelukkig niets mis, maar het toont wel aan dat men iets gespannener is in de lucht...

Taiwan

Tijdens de vlucht geprobeerd te slapen maar dit lukte verrekte slecht. Misschien een uurtje weggeweest, voor de rest vooral in mijn stoel gedraaid. Rond 05u kwamen we boven Taiwanees grondgebied en zagen we boven de wolken de zon langzaam opkomen. Prachtig om dit vanuit het vliegtuig te zien. Om 05.30u werd de landing ingezet en om 05.55u landden we op Taipei International Airport. Ik hoefde mijn koffer niet op te halen omdat ik vanavond weer verder vlieg. Naar de douane gegaan en een visum gekregen voor 90 dagen zodat ik vandaag de stad in kan gaan. Welkom Charissa in Taiwan. Onder het motto, ik heb wat tijd over, besloten om de hoofdstad Taipei te bekijken. Even ter informatie, Taiwan is een eiland in het Zuid-Oosten van Azië, voorheen een deel van China, sinds 1949 echter bekend als de Republiek China. Omdat deze naam echter te verwarrend is voor buitenlanders, wordt het land ook wel met Taiwan aangeduid. In totaal wonen er ongeveer 23 miljoen mensen in een gebied dat vergelijkbaar is qua grootte met Nederland. Bijna alle Taiwanezen spreken Mandarijn (Chinees), maar de moedertaal van de meesten is het Taiwanees. De religie die in het land grotendeels wordt aangehangen is taoïsme en boeddhisme. Omdat China er nog altijd van overtuigd is dat Taiwan een afvallige provincie is, staat China andere landen niet toe betrekkingen met beide landen te hebben. Onder zware diplomatieke en vaak ook economische druk van China hebben meer en meer landen hun diplomatieke betrekkingen met Taiwan moeten opzeggen. Ook door Nederland en België kan de regering in Taipei daarom niet worden erkend.

Ondanks al dit politieke gezeur kon Chrissie zonder problemen het land binnenkomen. Me na de vlucht van ruim negen uur opgefrist, wat bagage achtergelaten bij een bagagedepot en vervolgens geld opgenomen: ik voelde me even megarijk want ik nam 2000 Taiwanese Dollar op. Dit komt echter neer op minder dan €50. Een buskaartje gekocht en in een uur naar Taipei City gereden, de hoofdstad van Taiwan. Dit is de grootste en tevens hoofdstad van Taiwan met 3 miljoen inwoners. In het stadscentrum aangekomen ontmoette ik de Taiwanese Kate, Suzan en Eileen, drie meiden die ik in Sydney heb ontmoet. Het verkeer is in deze stad trouwens compleet gestoord; overal scheuren taxi's en scooters zodra het groen licht is. Als voetganger ben je niet echt van je leven zeker. Voor de lopende mensen is er dan ook een goed mettro systeem onder de stad door. Dus met de dames naar de metro gegaan waar zij mij het systeem netjes hebben uitgelegd. Ik was trouwens de enige blanke in de omgeving, brengt herinneringen aan China op. Wel zijn de mensen hier veel beleefder, netter en moderner. Men staat bijvoorbeeld in de rij en laat elkaar passeren. Wauw, in China werd je als toerist ondersteboven gelopen door starende en aanrakende mensen die altijd voordrongen.

Taipei verkennen

In elk geval, met de metro naar de Mengjia Longshan Tempel gereden. Deze tempel is de oudste in de stad, gebouwd in 1738. In de tempel wordt een mix van goden aanbeden, voornamelijk uit het taoïsme en boeddhisme. De tempel is meerdere keren verwoest, onder andere in de Tweede Wereldoorlog, maar is elke keer weer door het volk gerepareerd. Naar deze tempel toegegaan en hier met de meiden de toerist uitgehangen. Ook zij hadden deze tempel nog niet eerder bekeken terwijl ze hier wonen, haha. In de tempel overspoeld door walmen wierook, aanbiddende mensen en offers die gebracht werden, bijvoorbeeld eten of kaarsjes. Suzan heeft mij uitleg gegeven over de rode gebedsblokjes die mensen na hun gebed op de grond gooien; schijnbaar zegt de manier van vallen iets over het antwoord van de goden. Tevens hebben zij en Eileen mij een bepaald stokje laten trekken op goed geluk, en de betekenis van dat stokje kon zowel goed als slecht uitpakken. Maar, lucky me, ik trok een stok die stond voor dubbel geluk en dan met name in het huwelijk. Die heb ik in elk geval in de pocket ;-). Flink met elkaar om gelachen en ons rondje door de tempel vervolgd.

Hierna met z'n vieren door een winkelstraat gelopen op zoek naar een eetzaakje om te ontbijten. Ik vertrouw de dames maar dat ze iets geschikt uitzoeken. Het is in deze stad trouwens niet te harden qua temperatuur. Het is overdag ruim 35C en door de smog en de ligging van de stad in een dal voelt de temperatuur veel hoger. Daar komt nog eens bovenop dat de luchtvochtigheid hier bijna 100% is. Kortom: een hoop gezweet. Een klein eetzaakje in gegaan en hier schijnbaar een aantal typische Taiwanese gerechten besteld. Dit kwam neer op noodles (hahaha) en veel varkensvlees. Daarbij moet je denken aan stukjes lever, darm en hart, niet een lekker karbonaadje. Natuurlijk met stokjes gegeten en netjes alles geproefd. Na deze brunch zijn we de drukke winkelstraten weer ingegaan. Door de hitte naar een oude wijk van de stad gelopen: Bo Pi-Liao, een historische straat uit eind negentiende eeuw. Schijnbaar is hier eens een beroemde Taiwanese film opgenomen. Hier in elk geval even met elkaar rondgelopen en nog een oude basisschool bekeken. Kate, Eileen en Suzan waren helemaal enthousiast over de bakstenen gebouwen, schijnbaar iets wat hier niet veel voorkomt. Toen ik uitlegde dat in Nederland veel huizen uit bakstenen bestaan waren ze helemaal perplex :-). Vanuit hier een typisch Taiwanees drankje gekocht: Bubble Milk, een mierzoet drankje dat ik na twee slokken niet meer te dronken vond. Suzan was er echter gek op dus die extra blij gemaakt, haha. Wederom met de metro op pad gegaan naar de Sun Yat-Sen Memorial Hall, een hal opgericht voor de revolutionaire man die de Taiwanezen zien als de 'Vader van de Natie'. Dit zeer grote traditionele gebouw bekeken. In het midden van het gebouw stond een groot beeld van deze meneer met daarvoor erewachters.

Opnieuw de hoogte in

Vanuit hier in de richting van Taipei 101 gewandeld, nog langs het stadhuis en een traditioneel Chinees-achtig parkje. Taipei 101 was van 2004-2007 het hoogste gebouw ter wereld met 508m. Het is nu de nummer twee van de wereld. Zoals de naam wellicht doet vermoeden zijn er in totaal 101 verdiepingen. De onderste verdiepingen zijn gevuld met dure merkwinkels zoals Gucci, Prada, Burberry, Louis Vuitton etc. Hier was tevens een grote ronde richtingwijzer te vinden, onder andere Amsterdam en Sydney gevonden. Toeristen kunnen tot verdieping 89-91 en 101 bij observatiedekken komen. Helaas was verdieping 101 gesloten vanwege renovatie, maar vanuit de andere verdiepingen hadden we een spectaculair zicht op de stad. De liften in het gebouw zijn de snelsten ter wereld en staan bovenaan in het Guiness Book of Records. De liften bewegen zich met 60,5 km/h naar boven en dalen met een snelheid van 36,6 km/h. Boven een uur rondgekeken en nog een houten kaart in de souvenirwinkel gekocht, hier hebben de dames iets op geschreven. Vervolgens naar beneden gegaan en naar een schijnbaar typisch Taiwanees eetzaakje gewandeld. Hier een Taiwanese bagel en een of ander fruitdrankje gedronken. We waren allemaal gaar van het warme weer en vele wandelen dus zo anderhalf uur met elkaar gekletst aan onze zit tafel, jaja, een laag tafeltje met kussens als stoelen. Rond 17u hebben de meiden mij terug bij het busstation gebracht en hebben we afscheid van elkaar genomen. Supertof dat we zo de mogelijkheid hadden tijd met elkaar door te brengen. De bus naar het vliegveld genomen, hier gedoucht en om 22.05u opnieuw opgestegen in een rammelig vliegtuig naar Bangkok. Het toeval wilde dat ik naast de Nederlandse Suzanne zat, een jonge meid die Chinees studeert en stage had gehad in Taipei. Tijdens de vier uur durende vlucht met haar gekletst en een filmpje gekeken. Om 01u plaatselijke tijd landden we in Bangkok waar we door onbekende reden een half uur in het vliegtuig moesten wachten. Daarna uit het vliegtuig gegaan, opnieuw door de controle en vervolgens terug gelopen naar dezelfde gate en het zelfde vliegtuig. Dezelfde onzin als op de heenreis. Wellicht door het onbekende wachten had onze vlucht naar Amsterdam nu een half uur vertraging opgelopen, dus terwijl we hartstikke moe waren nog wat extra tijd in Bangkok doorgebracht. Om 02.20u stegen we dan eindelijk weer op, mijn derde en laatste vlucht op naar huis.

Terug op Nederlandse bodem

Ik was door een nacht zonder slaap, het vele vliegen en de lange dag wandelen in een te warme stad, volledig uitgeput dus tijdens deze ruim twaalf uur durende vlucht gelukkig een paar uurtjes kunnen slapen. De rest van de tijd gebruikt om een filmpje te kijken en zenuwachtig te zijn voor mijn terugkomst. Het komt nu wel erg dichtbij! Rond 09u kwamen we boven Nederlands grondgebied met al vrij snel uitzicht op het Ijselmeer en de oerhollandse kaarsrechte weilanden. Wat is dit land toch groen! Om 09.20u geland, slechts vijf minuutjes te laat, en via de immens verre polderbaan naar de immens verre gate gereden. Van boord gegaan, door de douane gekomen en in een half uur tijd, zo ver waren we, naar de bagageband toegelopen. Hier duurde het nog ruim een half uur voor we eindelijk onze bagage kregen. Ik had het ondertussen niet meer. Ik wilde hier weg, ik wilde mijn familie zien. Dus toen eindelijk mijn koffer kwam en heel toevallig ook die van Suzanne zijn we beiden zenuwachtig door het laatste poortje gegaan. Opeens klonk een keihard gejuich, geschreeuw en werd mijn naam gescandeerd door niet alleen mijn ouders, maar ook Matthias, Irma en de meiden, en mijn vriendengroep die als verrassing waren gekomen met spandoeken en al. David droeg zelfs een 'I love Charissa' t-shirt, geniaal. Allemachtig wat een welkom!! Weg was de moeheid en de spanning, enkel dankbaarheid dat ik iedereen weer in mijn armen mocht vasthouden. Enorm bijzonder dat ze dit zo voor mij hebben voorbereid, zeer dankbaar voor, dat doet iets met je. Naar een restaurant gelopen en daar wat met elkaar gegeten en gedronken. Jedidja en Nathanja wilden mijn handen blijven vasthouden tijdens de wandeling daarnaartoe en schijnbaar hebben ze me zeer gemist, zo schattig. Na het bakje drinken hebben we nog met elkaar op het openlucht terras naar de vliegtuigen gekeken. Jippie, nog meer vliegtuigen :-(. Maar zo fijn even een uur met elkaar doorgebracht.

Vervolgens afscheid van elkaar genomen. Ik was erg moe en wilde ook graag weg van het vliegveld. Genoeg gevlogen voor een eeuwigheid en ben na in totaal 60.000km reizen in zeven maanden wel even toe aan stilzitten. Met pa en ma naar de parkeergarage gelopen. Onderweg nog langs de herdenkingshal voor vlucht MH17 gelopen. Zeer indrukwekkend om deze grote bloemen- en knuffelzee te zien. Met name een 'Welkom Home' bordje deed mij even flink slikken. Mijn vele vliegreizen hadden ook anders kunnen verlopen. Dankbaar dat ik veilig aan land ben, terug bij mijn papsie en mamsie. Van hier naar de auto gelopen, een nieuwe auto die ik nog niet had gezien, ow nee daar is de eerste verandering al ;-). In twee uurtjes via het Nederlandse landschap naar huis gereden. Terug naar Friesland, naar Dokkum, naar thuis. Toen ik de deur opendeed en Fokke mij zag verstijfde hij, sprong hij op mij af en begon hij als een malle te piepen en wringen om maar zo dicht mogelijk bij mij te komen. Mijn schatje, hij kent me nog! En zo eindigde opeens mijn lange avontuur. Na ruim zeven maanden ben ik eindelijk weer in mijn huis... Ik ben thuis!