Blauwe Bergen en Blauwe Wateren

Blue Mountains

Met de trein vanuit Sydney het binnenland in gegaan. In ruim twee uur tijd naar Katoomba gereden, een centrale stad in de Blue Mountains, op 1017m hoogte. De bergen heten trouwens zo omdat de hellingen vol staan met eucalyptusbomen en door de lichtval lijken die een blauwige gloed uit te stralen. De bergen zijn dus in een blauwe waas. Van het station in een kwartiertje naar mijn hostel gelopen, flinke hellingen met mijn koffer overwonnen. Het is hier trouwens behoorlijk koud. Overdag rond de 10C en 's nachts 0C of lager. Maar in de zon en met drie vesten aan is het best te doen voor mij als Nederlander ;-). Nadat ik mij had geïnstalleerd, ben ik snel naar buiten gegaan voor een wandeling. Nu is het nog licht en kan ik dus nog de bergen ontdekken. Het toffe van dit stadje is dat het naast The Three Sisters ligt, een van de hoogtepunten van dit gebergte. Dit alles is dus binnen loopbereik. Vanuit mijn hostel naar de start van de Prince Henry Cliff gewandeld en daar bij fenomenaal uitzicht geluncht. En inderdaad, de bergen lijken een blauwige gloed te hebben, grappig. De route bevatte een enorme hoop traptreden, gelukkig voor mij grotendeels naar beneden. Zodoende kreeg ik het snel warm zat en verdwenen de truien een voor een in mijn rugzak. Zodra je stilstond koelde je echter snel weer af. Voortdurend was aan mijn linkerzijde een afgrond, weliswaar met regenwoud achtige taferelen, maar toch. Zo meerdere uitzichtpunten bovenop kliffen gepasseerd tot ik uitkwam bij Echo Point en dus de drukte: bussen vol met Aziaten natuurlijk. Dit is namelijk een punt dat voor iedereen bereikbaar is, ook zonder wandeling dus. Maar ik had zo een mooie introductie gezien van de Blue Mountains, nu tijd voor het echte werk. Wat een uitzinnig mooi vergezicht over de bergen, de bossen en natuurlijk The Three Sisters; drie rotspunten. Volgens overleveringen van de Aboriginals zijn hier drie zussen (Meehni (922m), Wimlah (918m) en Gunnedoo (906m)) versteend. De drie uitstekende rotspunten zijn hiernaar vernoemd. Vanuit de lookout bij Echo Point doorgelopen naar The Giant Stairway, ruim negenhonderd zeer steile en onregelmatige treden naar de bodem van het dal, pal naast The Three Sisters. Mijn route bracht mij dan ook naar een van de zusters en daar was een 'bruggetje' naartoe gebouwd zodat je daadwerkelijk op de zuster kon staan. En toen begon de Stairway daadwerkelijk. Olderdebolder wat een steile trap, en doordat het zo bizar veel treden waren begonnen gaandeweg mijn knieën te trillen. Medelijden met de mensen die omhoog kommen, pff.

Maar ik was slim geweest, vond ik zelf tenminste. Via de trap omlaag, dan een wandeling door de vallei (Jamison Valley) doen en uitkomen bij Scenic World, een kabelbaan waar je tegen betaling mee terug omhoog kan. Ideaal. Met trillende beentjes de bodem heelhuids gehaald. Onderweg een drietal Amerikanen ingehaald en beneden aangekomen ben ik met hen op gaan lopen. Een echtpaar en andere dame uit Oregon, leuk me gekletst terwijl we over de Federal Pass Walking Track wandelden. Via het rainforestgebied gewandeld en onderweg meerdere keren prachtig uitzicht gehad op de omgeving en soms van onderen af op de drie zustertjes. Zo kwamen we uit bij Katoomba Falls, een mooie hoge maar bescheiden waterval. Zo kwamen we uiteindelijk uit bij Scenic World. Een enkeltje kabelbaan gekocht en omhoog gegaan: binnen twee minuten waren we boven. Was dat het nou? Door de ondergaande zon was er wel een prachtige lichtval op de rotsen. Boven aangekomen boden de Amerikanen aan om mij bij mijn hostel af te zetten, helemaal super want dat scheelt mij ruim een half uur wandelen terwijl mijn voetjes het eigenlijk al wel gehad hadden na deze vele kilometers en hoogteverschillen.

Jenolan Caves

Maandagmorgen een tour geboekt naar de Jenolan Caves. Om 10.30u opgepikt door een buschauffeur/tourleider. Hij vertelde tijdens het rijden allemaal dingen over de omgeving. Leuk om zo vanuit de weg meer van de Blue Mountains te zien. Jenolan, waar de grotten zich bevinden, ligt ongeveer 80km van Katoomba wat neerkomt op anderhalf uur rijden. Onderweg in het midden van een bergklim de bus gestopt om wallabies te spotten, wat blijven dit toch een toffe beesten. De chauffeur lokte ze met een vers appeltje, maar dit waren dus wel even wilde dieren, tof. Daarna onze klim en afdaaltocht voortgezet tot we rond 12.15u bij de Jenolan Caves aankwamen. Deze grotten bestaan uit een 40km groot ondergronds stelsel. Met bus en al reden we door de Grand Arch, onderdeel van het grottencomplex. Gaaf dat hierin een weg is aangelegd. Op de parkeerplaats overhandigde de chauffeur ons de toegangsbewijzen. Ik had gekozen voor een rondtocht in de Lucas Cave, deze tocht zou om 14u beginnen. Tot die tijd was ik dus vrij. Nu was er een gratis grot, de Nettle Cave, die je zelf met audio kon wandelen. Dit dus eerst gedaan. De Nettle Cave, die zo heet omdat de ingang omringt is door brandnetels, begon met een halfopen ruimte waar de zon prachtig in scheen. Van hieruit via flink wat trappen omhoog geklommen naar de dichte bovenverdieping. Het blijft lastig om in dergelijke donkere omgevingen goede foto's te maken. Met flits vind ik de foto's namelijk niet mooi, veel te licht en het geeft niet goed de sfeer weer. Hopelijk zijn de foto's zonder flits dus redelijk gelukt. De mooiste druipformaties waren gelukkig verlicht. Zo ruim een uur doorgebracht in de brandnetelgrot, wauw, zoiets is helemaal mijn ding. En doordat je dit op eigen houtje kon doen liep ik grotendeels alleen, heerlijk.

Om 13.20u was ik hier klaar mee. Omdat ik dus tijd overhad naar Blue Lake gegaan, een buitengewoon helderblauw meertje waar, jaja, de platypus in woont, oftewel het vogelbekdier: het meest rare en bijzondere dier ter wereld. Helaas niet gezien, wel een eend en dat kwam nog het dichtste in de buurt. Aan het water mijn lunch gegeten en om 14u voor de Lucas Cave verzameld met ongeveer vijftig toeristen. Een toffe gids begon zijn verhaal met een waarschuwing: deze grot bevat ongeveer 950 traptreden, durft iedereen dat aan? Nou, na gisteren en mijn trapavontuur zeker wel. Dus hoppa de eerst paar honderd treden omhoog gegaan. En toen ging vest nummer een uit, daarna nummer twee, en nummer drie ging los, haha. In de grot was het sowieso warmer dan buiten. De gids leidde ons van zaal naar zaal en vertelde ondertussen allerlei dingen over de 'limestone' (kalksteen), de steensoort waaruit deze grotten bestaan, en over het ontstaan ervan door uitholling van water e.d. Deze grot is genoemd naar ene politicus meneer Lucas die zich in 1860 inzette voor het behoud van deze grotten. De gids deed tevens in elke ruimte die we binnengingen geleidelijk het licht aan zodat we alles goed in ons konden opnemen en foto's zonder flits konden maken. De Lucas grot bevat de grootste zaal van alle grotten hier: The Cathedral, meer dan 50m hoog! En hier werd een soort 'druiporgel' prachtig verlicht. Overweldigend groot deze zaal. In de volgende zaal vroeg de gids of iedereen al het licht uit wilde doen en hij deed vervolgens het licht in de groot uit: conclusie, je ziet helemaal niets. Noppes. Toen pakte hij een aansteker en toonde hij wat de eerste ontdekkers van de grot zagen met slechts licht van vlammen, bijzonder moment. Verder afgedaald in de diepte waar we bij 'The Curtain' uitkwamen, een druiper die lijkt te golven als een gordijn. Hierna volgde een zaal met daarin 'The Broken Column', naam lijkt mij duidelijk zat. Tenslotte kwamen we uit bij een ondergrondse rivierje/meer met daaroverheen een spannend hoog bruggetje waar je half gebukt overheen moest. Erg gave tocht van anderhalf uur. Weer verzameld bij de bus en terug naar Katoomba gereden. Het is ondertussen bewolkt geworden, dit vind ik wat minder na tot nu toe drie weken zon te hebben gehad.

Jarig

Dinsdag was ik jarig. Raar gevoel want ik voel me niet blij, eerder alleen. Niet een dag dat je in de middel of nowhere zonder bekenden wilt zitten. Ik mis mijn lieve ouders, familie en vrienden en voelde me eventjes heel zielig. Tot ik mijn whatsapp en een geweldig muzikaal bericht van mijn lieve maffe ouders zag, top. Moest hardop lachen en daarmee verdwenen de tranen. Ik heb het zo getroffen met dergelijke goede ouders, er zijn geen betere op de wereld noch zullen die er ooit komen. En ja dat mag iedereen weten! Zoals afgesproken komen oud-reisgenoten (van de tour naar Darwin) Melissa, Gary, Libby en Graham vandaag op visite, ze belden om door te geven dat ze rond 11.45u er zouden zijn. Bij het Echo Point afgesproken. Omdat ik dus ruim een uur tijd over had, ben ik van het hostel naar de andere kant van de Prince Henry Cliff Walk gelopen. Hier het wandelpad opgegaan en via de klifwandeling in de richting van Echo Point gaan lopen, natuurlijk fantastisch zicht op de Blue Mountains, ondanks dat het bewolkt is vandaag en er zo nu en dan een spetter naar beneden dwarrelt. Ook aan deze andere kant van de kliffenwandeling waren er meerdere prachtige uitzichtpunten met zicht op Solitary Mountain en The Three Sisters. En natuurlijk was het onvermijdelijk: wederom immens veel traptreden dus binnen de kortste keren had ik het loeiwarm en was mijn gezicht knalrood. Charmant. Toen belde Melissa om te zeggen dat ze eerder waren dan gepland, terwijl ik nog op een kwartier klimmen afstand was. Geen probleem, zij gingen wel even koffie drinken. Dus door geklauterd naar Echo Point en de drie zusjes.

Melissa en Garry, en Libby en Graham ontmoet bij de kiosk, erg fijn om hen weer te zien! Nog geknuffeld met een megakoala en ten op pad gegaan naar het buurdorp van Katoomba, namelijk Leura. Hier een restaurant opgezocht en heerlijk met elkaar geluncht, dat was hun cadeautje aan mij. Enorm lief. Na het eten in de auto gestapt en naar de Leura Cascades (kleine waterval) gereden. Vanuit hier, natuurlijk wederom via vele traptreden, omhoog geklommen naar een uitzichtpunt op de kletterende Leura Fall: prachtig zicht op deze waterval en de vallei. Terug naar de auto gegaan en op mijn verzoek doorgereden naar Sublime Point: een uitzichtpunt een aantal km achter Leura dat uitkijkt op Katoomba en The Three Sisters. En ja hoor, schitterend zicht op de Jamison Vallei en Katoomba op de klifhelling. Ook al was het bewolkt, de mystieke blauwe sfeer is nog altijd te zien. Rond 15u waren we weer terug bij de auto en zijn we naar Katoomba gereden voor een laatste bakje koffie. Echt fijn dat deze fantastische mensen vandaag speciaal voor mij zijn langsgekomen, ruim anderhalf uur rijden. Gezellig en ook nog extra dingen uit de omgeving kunnen bekijken. Om 16u afscheid genomen, hen bedankt en naar mijn hostel gewandeld waar ik een uur lang met pa en ma heb geskypt, was erg fijn! Hierna op pad gegaan om een geschikt verjaardagsmaal te vinden. Geen leuke plek gevonden behalve een Chinees en omdat het begon te miezeren had ik niet de behoefte om langer door te zoeken. Dus op naar Domino's en een goedkope pizza gekocht. Bij de supermarkt een heuse taart gekocht met kaarsjes en al. Terug in het hostel in het woonkamerdeel eerst mijn pizza gegeten, vervolgens de kaarsjes aangestoken en in mijn eentje ze uitgeblazen. Tsja, je moet toch iets als je in je up bent. Beetje triest. Taart in acht punten gesneden en zeven mensen blij gemaakt met een stukje witte chocolade taart. Van deze onbekenden natuurlijk de nodige felicitaties gekregen en toen was mijn taart-uitdeel-feestje voorbij.

Weer op pad

Woensdagmorgen om 08.30u uitgecheckt en op weg naar het station gegaan. Met koffer en al, in de gietende regen (jaja, goed dat ik nu wegga), de hoge heuvel overwonnen. Was nog een flinke klus. Kaartje gekocht voor Sydney Airport en om 09.18u met de trein vertrokken. Rond 12u kwam ik aan bij het vliegveld en rond 14u ben ik definitief uit Syndey en omstreken vertrokken. Dwars over het stadscentrum gevlogen, met uitzicht op de haven, Harbour Bridge en Opera House, een laatste afscheid. Dag prachtige stad, dag New South Whales. Ik ga terug naar Queensland, naar de tropen en de warmte: Cairns, here I come. Met ijs in de ramen, jaja heb ik dat ook meegemaakt in Australië, naar het noorden gevlogen. Prachtig langs de kustlijn met uitzicht op de vele eilandjes. De aanvliegroute naar het vliegveld ging op het einde over zee en de kust bestond enkel nog uit regenwoudachtig gebergte, schitterend, zeker omdat de ondergaande zon er op scheen. Rond 17u geland, bus naar het hostel genomen en me daar geïnstalleerd. En ja, het is hier inderdaad heerlijk warm :-).

Cairns verkennen

Donderdagochtend via een winkelstraat naar de marina/haven van de stad gewandeld. Eerst naar de werf gewandeld, over een boardwalk langs het water. Een prachtig zicht trouwens, want achter het zeewater rijzen de bergen op. Geen kleine heuveltjes maar bergen. Erg mooi. Zo raakt het regenwoud in feite zo goed als de zee aan. Bijzonder. Langs meerdere kunstwerken gelopen, onder andere over de Aboriginal stam die hier woont, en natuurlijk het zeeleven. Volgens de Aboriginals is het Great Barrier Reef als volgt ontstaan: in de droomtijd ging het land veel verder door dan vandaag de dag. Op een dag ging een jager te vissen maar had geen geluk. Hij zag een heilige vis zwemmen maar omdat hij en zijn volk honger leden, gooide hij toch zijn speer. Deze trof doel in de staart van de heilige vis die woedend was dat iemand hem probeerde te doden. Daarom liet hij het water op en neer deinen waardoor het steeds hoger rees, op die manier wilde hij de jager te pakken krijgen. De jager rende snel terug naar de hoge bergen en probeerde daar samen met zijn volk het water te stoppen door hete stenen in het water te gooien. De stenen liggen hier vandaag de dag nog altijd en worden nu Great Barrier Reef genoemd. Tevens heeft de heilige vis nog altijd de speer in zijn staart: de Stingray (pijlstaartrog, ja die van Steve Irwin).

Bij de werf was niet zoveel te bekennen dus teruggelopen naar de pier. Het is hier trouwens behoorlijk warm. Overdag rond de 28C en 's nachts rond de 18C. Het is echter een beetje klamme warmte, dus tijdens het wandelen zweet je snel. Een pier opgewandeld, vanaf daar een mooie terugblik op het havengebied, op de scheiding tussen bergland en zee, en op de esplanade en de stad Cairns. Naar de esplanade toe gewandeld, een soort boulevard langs het water. Hierover gelopen tot ik bij de lagune uitkwam, een groot zwembad met strand en uitzicht op de zee. Het strand en de zee zelf zijn namelijk niet bezwembaar: er zijn krokodillen en regelmatig zeer dodelijke kwallen. Lekker dan. In elk geval, op deze wijze kan men toch waterplezier hebben. Hier rondom gelopen en daarna verder gegaan over de esplanade. Meerdere informatieborden tegengekomen. Zo is Cairns in 1876 gesticht en heeft de stad momenteel 150.000 inwoners. Mijn tocht voorgezet naar Cairns North Reserve. Onderweg een waarschuwingsbord voor krokodillen aangetroffen: blijf weg bij het water en vermijd om die reden het strand. Niet dat dit mij zoveel uitmaakte dus lekker door het strandzand gewandeld. En zoals verwacht precies nul krokodillen tegengekomen. Vanuit hier had ik mooi zicht op de vliegtuigen die opstijgen van het vliegveld en pal boven het zeewater vliegen, net als ik gisteren geland ben. Tot aan de mangrove bosrand doorgewandeld, waar de bomen in het zeewater staan. Rond 15u terug naar mijn hostel gewandeld waar ik met behulp van een receptiemedewerker tours voor de komende dagen heb geboekt, er zijn hier zoveel mogelijkheden. In elk geval, de komende week ga ik meerdere mooie avonturen beleven, jeej.

Palm Cove

Vrijdagochtend om 08.30u wakker geworden met het bericht dat een Nederlands/Maleisisch vliegtuig boven Oekraïne uit de lucht is geschoten. Heel bizar deze wereld waarin wij leven... Opgestaan en met bus 110 naar Palm Cove Beach gegaan, een strand zo'n 30km boven Cairns. Onderweg in de drukke bus veel, hoe kan het ook anders, palmbomen gezien. Ze zijn hier in alle soorten en maten: palmboompjes, palmbómen, palmstruiken en palmbloemen ;-). In ruim een uur tijd naar het dorpje Palm Cove gereden, een toeristisch klein plekje waar alles om het strand en waterleven draait. Voordat ik het strand opliep passeerde ik een megagroot waarschuwingsbord: pas op voor krokodillen en (dodelijke) kwallen. Is toch ook zot, in Cairns wordt afgeraden om te zwemmen, hier wordt afgeraden om te zwemmen, maar mag je tevens wel zwemmen tussen de door de lifeguards uitgezette vlaggen. Alsof de krokodillen dan ineens denken daar niet heen te gaan. In elk geval, het strand op gewandeld, inderdaad aan de rand omringt door vele palmbomen, en richting pier gaan lopen. De pier opgegaan, vol met (plezier)vissers, en naar het einde toegelopen voor mooi zicht op het strand en het water met eilandjes in de verte. Zo een tijdje aan het water gezeten. Daarna terug gewandeld naar het strand en daar een plekje veroverd tussen de lifeguard vlaggen. Gezond, gelezen en gezwommen. Helaas wederom geen krokodillen in het water ontmoet, saaie boel hoor. De golven waren vrij ruig, dus echt zwemmen was niet mogelijk, beetje omhoog springen om niet onderwater te komen. De temperatuur van het water, aangegeven op het lifeguardbord, was 22C; heerlijke verkoeling.

Cape Tribulation

Zaterdagmorgen werd ik om 07.25u werd ik opgepikt door tourleidster Abby from England. Op weg gegaan naar het noorden. Onderweg hadden we schitterend uitzicht op de Coral Sea zoals de oceaan bij het rif hier heet, omringt met prachtige palmbomen die op de rand van de berghellingen groeien. Via het kleine plaatsje Mossman zijn we 110km noordelijker naar Cape Tribulation gereden, de plaats waar twee werelderfgoedlijst gebieden elkaar aanraken en daardoor zeer uniek: het Great Barrier Reef en het Daintree Rainforest, het oudste nog bestaande regenwoud ter wereld (niks Amazone dus). De naam van Cape Tribulation (niet al te vrolijk aangezien het dus Kaap Beproeving heet) is bedacht door Captain James Cook, de meneer die Australië officieel heeft ontdekt. Zijn boot voer hier vast op het rif en werd lek. Na een korte reparatie kwam de boot met vloed los en kon zo naar land drijven waar de boot gerepareerd werd; iets wat in die tijd maanden in beslag nam. Het was dus een tijd van moeilijkheden en naast deze kaap zijn er hier in de omgeving meerdere neergeslagen namen te vinden :-). Onderweg hiernaartoe nog een krokodil in een kreek zien zwemmen naar de overkant.

Onze eerste stop bracht ons aan de rand van het Daintree Rainforest bij de zeer grote Daintree River. Er is hier geen brug te bekennen, dus voertuigen moeten met een veerboot naar de overkant. Voor ons was er achter een sightseeing boot. In deze rivier komen namelijk 300-500 zoutwaterkrokodillen voor! Dat zijn dus de monsters die ook langs het strand kunnen zwemmen, brr. Met een boot het water op gevaren en langs de oevers gezocht naar deze meterslange monsters. Het mannetje in dit gebied, genaamd Scarface, is 7,5m lang en daarmee een immense joekel. De vrouwtjes zijn kleiner, net als in Kakadu. Prachtig om over dit troebele water te varen, omringt door jungle en met bergen op de achtergrond. Deze bergen zijn deel van de Atherthorn Tablelands en de hoogste top is 1374m hoog. Owja, om de rivier nog wat spannender te maken, want krokodillen zijn natuurlijk niet genoeg, zwemmen in deze wateren ook regelmatig haaien. De kust is namelijk nog geen 10km verderop en het water heeft een hoog zoutgehalte. We hadden tien minuten gevaren toen we op het droge een Godzilla achtig wezen zagen zonnen: Scarface. IMMENS! Niet te bevatten dat hij van neus tot staart 7.5m is, zo bizar groot. En daar lag hij gewoon heel chill en stil wat het extra creepy maakt omdat je weet dat hij razendsnel in actie kan komen. Hij is hier de King of the Jungle en alle vrouwtjes zijn van hem. Veilig en wel aan de overkant van de rivier afgezet waar we onze route vervolgden.

De weg liep dwars door Daintree Rainforest, vaak reden we door een tunnel van bomen. Abby vertelde dat er een tijdje terug iemand was die veel vertrouwen had in zijn coördinatie en routevermogen. Met een team en trackingsdevices werd hij dan ook bij een startpunt afgezet en hij zou 2km overbruggen tot de finish. Zelf schatte hij in dat dit hem 45min zou kosten. Na vijf uren had zijn team nog niets van hem vernomen en gingen ze terug naar het startpunt want daar kwam het zendsignaal van zijn tracker vandaan: de man bleek vijf uren lang in grote cirkels te hebben gelopen doordat het in deze jungle zo donker is dat je je totaal niet kunt oriënteren. Hij was op die wijze niet verder dan, houd je vast, 85m van het startpunt geweest! Hij was stomverbaasd toen hij dit hoorde. In elk geval, zo door het donkere en zeer dichtbegroeide woud verder gereden. Ow ja, alsof krokodillen, haaien, slangen en spinnen nog niet genoeg zijn: het Daintree Rainforest is een van de dodelijkste gebieden op aarde. Naast veel giftige en dodelijke dieren, is ook een deel van de natuur zelf hier zeer giftig. Zo zijn er hier drie verschillende kersenbomen die precies hetzelfde lijken: van twee sterf je echter binnen een dag. Leuke natuur hier dus... Zo doorgereden naar onze tweede stop: de Marrja Boardwalk. Een wandelroute van ruim een half uur door een veelzijdig deel van dit oerwoud. Zeer indrukwekkend! Abby vertelde allerlei dingen over de verschillende bomen, planten en plaatselijke dieren waaronder de Green Ant (groene mier). Deze mier heeft een groen oplichtende kont die naar limoen smaakt. Toen ze om vrijwilligers vroeg om dit uit te testen kon ik het natuurlijk niet overslaan: dus de kont van de mier op mijn tong gehad en jahoor, hij smaakt naar limoen! Weer een ervaring rijker. Na de wandeling doorgereden naar het dorpje Cape Tribulation en hier een wandeling door het regenwoud naar het strand gemaakt. Waar op de meeste plekken het Great Barrier Reef kilometers buiten de kust ligt, kun je hier het rif op tien meter afstand boven het zeewater zien uitsteken. Heel tof hoe het oerwoud hier samenkomt met het rif, met een prachtig groot strand waarop resten van kokosnoten zijn te vinden. Ik bevind me in hartje tropen.

Na de lunch zijn we bij Alexandra Range Lookout (Walu Wugirriga) gestopt voor een fenomenaal uitzicht op Daintree Rainforest, de monding van Daintree River, en de kustlijn met het gebergte. Ondertussen was het na 14u en zijn we weer richting zuiden gereden. Op weg naar de Daintree River om deze keer met de veerboot over te steken. Enkel in noord Queensland komt een zeer zeldzame en bijzondere grote vogel voor: de Cassowary, het beste te omschrijven als een kruising tussen emoe en kalkoen. Een groot zwart lijf, felgekleurde kop met hanenkam en een lellebel als een kalkoen heeft. In het wild leven hier nog slechts duizend stuks van. Abby had ons hier op de heenreis al over verteld en ze had ze zelf in maanden niet meer gezien. Wel zijn er hier overal waarschuwingsborden voor, zoals er in het zuiden des lands borden waren voor emoes. Terwijl we bijna bij de veerboot zijn, zien we ineens een joekel van een vogel naast de weg. Stoppen en kijken: daar was onze persoonlijke Cassowary! Natuurlijk konden we niet dichtbij komen, ze zijn namelijk best gevaarlijk, maar van afstand toch wat foto's kunnen nemen. Met de veerboot de krokodillenrivier wederom overgestoken en terug gereden naar Mossman. Hier naar de Mossman Gorge 'Wurrumbu' gereden waar we welkom werden geheten door een oudste van de Aboriginalstam hier. Het regenwoud ingelopen en de gorge bewonderd; een kloof met daarin zeer helder water. En daarna was de tour ten einde en reden we in anderhalf uur terug naar Cairns. Back to the hostel.

Een dag om bij stil te staan

Zondag was een dag om bij stil te staan: 20 juli. Twaalf jaar geleden was dit de dag waarop Chanoeka stierf. Alweer zolang geleden maar het gemis is nog altijd groot. Nog een dag die ik liever niet alleen doorbreng maar samen met mijn ouders. Helaas, het zij zo, maar wel een dag die mij terug doet denken en alles van thuis extra doet missen...

Nog maar drie weekjes mensen :-).