Héél véél bééstjes

Great Barrier Reef

Maandagmorgen was het dan eindelijk zover! Me bij de marina rond 07.30u ingecheckt voor mijn boot- en snorkelavontuur met Silverswift 'Dive and Snorkel'. Om 08u konden we boarden. Een tafeltje veroverd en gezelschap gekregen van een Brit die in Sydney woont maar hier op vakantie was. Thee gedronken met ontbijt en gezellig gekletst tot we om 08.30u uit de haven van Cairns wegvoeren, op naar het Great Barrier Reef. Dit is het grootste koraalrif ter wereld dat bestaat uit meer dan 2.900 individuele riffen en 900 eilanden die zich uitstrekken over 2600 kilometer over een gebied van ongeveer 334.400 vierkante kilometer. Het is werelds grootste alleenstaande structuur, gemaakt door levende organismen. Deze rifstructuur bestaat uit en werd gemaakt door miljoenen kleine organismen, bekend als koraalpoliepen. Het bevat dan ook een grote diversiteit aan leven: zo zijn er 360 soorten harde koralen, 1.500 soorten vis en 5.000 soorten weekdieren te vinden. Daarnaast is het gebied de thuisbasis van meer dan 175 soorten vogels en biedt het een grote diversiteit aan sponsdieren, anemonen, zeewormen en schaaldieren. In 1981 werd het rif geselecteerd voor de Werelderfgoedlijst. In anderhalf uur tijd zijn we het Great Barrier Reef 'overgestoken' tot we aankwamen bij Flynn Reef, slechts 3km van de buitengrens. Naar het schijnt wordt het zicht steeds beter hoe verder je in het 'outer reef' zit. We konden de branding van de oceaan op het rif zien, zeer dichtbij. De diepte in het water varieert hier van 1-30m en het zicht is zo'n 20m ver. In dit water komen ook gevaarlijke dieren voor: zo is er kans op haaien, zoutwaterkrokodillen, zeeslangen en is van oktober tot en met april de Box Jellyfish aanwezig (= dodelijkste kwal). Voor deze en ook andere kwalbeten kun je gewoonlijk een lycrapak aantrekken, maar volgens de crew was het momenteel niet echt nodig. Dus zonder stom pakje het water in geplonsd nadat we een verplichte veiligheidsuitleg hadden gehad en ons materiaal hadden gekregen: snorkel, duikbril, zwemvest en flippers.

Het water heeft hier een temperatuur van ongeveer 25C, dus het is absoluut niet koud. Eerst werden de duikers ten water gelaten en daarna mochten de snorkelaars. Plons het water in en ineens ging een nieuwe wereld voor mij open: een prachtige onderwaterwereld. Wat een natuurwonder zo op de bodem van de zee! De mooiste rifformaties en felgekleurde vissen kwamen voorbij. Soms kwam ik andere duikers of snorkelaars tegen, maar over het algemeen was ik heerlijk alleen. En dat is toch knap aangezien er ongeveer tachtig mensen aan bord waren. Erg blij dat ik een onderwatercamera heb gehuurd, want alles hier is overweldigend mooi en een fotografisch spektakel. Mijn kennis over het onderwaterleven is zeer klein, maar ik heb veel verschillende soorten rif gezien: van paddenstoel- en sponsachtige oppervlakten tot vertakkingen en zeeanemonen. En natuurlijk zeer veel verschillende vissen. Sommige vissen waren zo klein als een vingernagel, anderen groter dan ik ben! Helaas geen Nemo gezien, maar wel Gill (een geel/zwart/witte Moorish Idol vis) uit de film :-). Zo bijna anderhalf uur in waterwonderland doorgebracht, al zwemmend tussen vissen, rif, kloven etc. De scheepshoorn gaf tenslotte aan dat we terug moesten komen naar de boot.

In vijftien minuten tijd naar de volgende plek gevaren, een andere kant van Flynn Reef. Onderweg uitleg gekregen van een van de medewerkers over het rif en een aantal opmerkelijke vissen. Iedereen wil natuurlijk Nemo zien en als het even kan ook een schildpad. Bij aankomst gingen de duikers wederom eerst ten water. De snorkelaars gingen eerst lunchen, een heerlijke buffetmaaltijd. Een lange rij en daarna snel mijn lunch gegeten. Ik wil zoveel mogelijk tijd in het water doorbrengen. Flippers aangedaan en het water ingesprongen. Ik moet eerlijk zeggen, deze plaats was nog mooier dan de vorige: meer divers en gekleurd rif, en nóg meer visactiviteit. Bovendien stak dit rif op sommige plaatsen bijna boven het water uit waardoor je heel dicht over het koraal kon zwemmen. Al was dit soms ook een beetje eng omdat je er bijna overheen schuurde: niet goed voor het rif en je huid. Soms volgde ik een vis een tijdje, dan ging ik weer door verschillende kloven, kwam ik terecht in een grote school vissen en zwom ik met hen mee. En toen opeens kwam ik het neefje van Nemo tegen, een clownvis met één witte streep die aan het knuffelen was met een anemoon. Helaas nog niet de vis uit de film, maar dit kwam al dichterbij! En na hem volgde een ander neefje met twee witte strepen. Toen de scheepshoorn klonk bleek ik vrij ver van de boot te zijn. Van het rif weg gezwommen en boven meer open water naar de boot gaan peddelen. En ineens komt er een groene zeeschildpad omhoog om adem te happen, precies op mijn pad! Hier moest ik natuurlijk foto's van maken. Ik was ondertussen de laatste in het water, oeps, en doordat ik even bij de schildpad bleef kwamen ze al met reddingsbootje op mij af omdat ze dachten dat er iets mis was, dubbel oeps. Maar toen ze zagen dat het de schildpad was vonden ze maar dat ik mezelf gelukkig mocht prijzen: deze schildpad was namelijk een van de grootsten hier in de omgeving, 2m en genaamd Brian, ook al bleek het later een vrouwtje te zijn, haha. Zo met escort naar de boot gepeddeld.

In tien minuten tijd naar de laatste plaats gevaren: The Coral Gardens, schijnbaar een van de mooiste onderdelen van het rif hier in het noorden. Zodra ik het water in sprong was er een wereld aan grote vissen onder de boot. Onder andere een immense bruine vis, groter dan ik, met een prachtig blauw patroon op z'n kop. Natuurlijk even geaaid voor ik naar het rif ben gezwommen. Deze keer was er mogelijkheid om mee te gaan met een snorkeltour, zo een beetje uitleg gekregen over deze koraaltuinen. En jahoor, daar was ie dan toch echt: Nemo met zijn vader Marlin, in hun huisje de zeeanemoon! Na wat foto's bleek de batterij van mijn camera leeg te zijn. Dus als een malle terug naar de boot gezwommen, erbij geleverde extra batterij erin gedaan, ding hopelijk weer waterdicht gemaakt en terug het water in gedoken. De tour was ondertussen al een stuk verder dus nu op eigen houtje over het rif gaan zwemmen. Ik moet zeggen, dit deel van het rif was zo mogelijk nóóóg mooier dan de voorgaande. Olderdebolder wat een schoonheid en veelzijdigheid in het koraal. Er waren hier veel verschillende 'verdiepingen' met koraal. En terwijl ik zwom knalde ik bijna tegen een chillende schildpad op dit boven het koraal zweefde: wauw. Op ongeveer een halve meter afstand geweest, wat ontzettend bijzonder! Mijn nieuwe vriend na een tijdje achtergelaten en verder gezwommen door de schitterende tuinen. Het is dat ik een snorkel in mijn mond had, anders zou hij blijven openvallen door de schoonheid hier. Helaas klonk naar mijn mening veel te snel alweer de scheepshoorn. Via de vissen onder de boot terug naar de oppervlakte gezwommen. Een heleboel mensen waren koud en hadden tijdens deze laatste tocht niet meer gesnorkeld, nou, ik zou zo nog een paar uur door kunnen gaan. Wat was dit fantastisch!!

Kuranda

De volgende dag was ik helaas wat ziekjes. Flink verkouden en een bonkend hoofd. Volgen mij heeft mijn snorkelavontuur met een cadeautje achtergelaten. Ach, het was het meer dan waard. De dag echter half hangend in bed en niets doende doorgebracht, ook wel eens lekker. Woensdag was ik nauwelijks beter, maar ik heb vandaag een tour voor de boeg staan, dus uit bed gegaan, ontbeten en om 08.15u opgepikt door de bus die mij naar Skyrail Rainforest Cableway bracht. Onderweg kennis gemaakt met medereisgenoot Charlotte, een leuke Britste meid die, jaja, wiskunde docente is. Skyrail is een kabelbaan van ruim 7,5km en trekt vanuit Cairns over een aantal bergruggen die onderdeel zijn van het Barron Gorge National Park (en dat maakt weer deel uit van de Atherthon Tablelands) naar het kleine dorpje Kuranda. Je zweeft tijdens de hele tocht slechts enkele meters boven het regenwoud uit, natuurlijk een unieke, pittoreske ervaring. Onderweg waren er twee haltes met uitzichtpunten en walkboards. Bij de eerste stop, Red Peak Station (hoogste punt met 545m), even rondgelopen door de jungle. De twee stop, Barron Falls Station, bood prachtig zicht op de Barron Waterval; een zeer grote waterval van 230m hoog, maar doordat het nu geen regenseizoen is denderde er maar weinig water naar beneden. Vlak voor we in Kuranda aankwamen gingen we met de kabelbaan over de Barron River, leuk idee dat hier allemaal krokodillen in zwemmen ;-).

Besloten om de rest van de dag met Charlotte op te trekken, we konden het goed met elkaar vinden. Dus het dorp in getrokken en de vele winkeltjes en marktjes bekeken. Geluncht in het park en omdat Charlotte graag naar de Australian Butterfly Sanctuary wilde, zijn we daar heen gegaan. Nog iets voor mij om te overwinnen. Jakkes de bakkes, ik houd zó niet van insecten, en ja, vlinders hoe mooi ze ook zijn, zijn insecten. Dus dit was heel wat voor mij om een entreekaartje te kopen en ook daadwerkelijk naar binnen te gaan. Maar in deze hal vliegen ruim 2000 inheemse schitterende tropische vlinders rond, en dus een must see voor mij als dierenvriend. De electrisch blauwe Ulysses vlinder is hierbij de onbetwistbare ster. Tevens komt de grootste mot ter wereld hier voor: de Herculs Moth met een spanwijdte van 350mm, waaaah. In elk geval, ik ben naar binnen gegaan en al het vriendelijke gefladder was prachtig om te zien. De meest unieke patronen en kleuren vlogen voorbij en zolang ze niet te dichtbij kwamen vond ik het prima, haha. Tevens in het vlinderkweek laboratorium geweest. Het is trouwens een hele kunst om foto's te maken van vlinders. Zoals gezegd, de knalblauwe Ulysses was razendpopulair maar onmogelijk om goed om de foto te krijgen.

Na ons vlinderavontuur zijn we naar de Barron River gewandeld om daar nog net voor onze terugreis een boottocht te doen. De boot was het thuis van een familie zwaluwen, dus die volgden ons de hele tocht tot aan de waterval. Tevens zoetwaterkrokodillen en -schildpadden gezien, de eerste keer dat ik deze krokodillen zie in plaats van de zoutwater versie. Naast dat hun lichaam veel kleiner is, is hun bek veel dunner en ranker qua vorm. Ze kunnen de schildpadden die naast hun lagen te zonnen dan ook weinig kwaad doen, de schilden zijn voor hen namelijk doorgaans te groot en als ze hen zouden eten stikken ze. Genoten van de boottocht, de natuur en de vrolijke uitleg.

Om 15.15u waren we weer veilig aan wal en zijn we naar het treinstation gelopen waar vanaf Platform 2 (helaas niet Platform 9 ¾) onze historische trein in een kwartier tijd zou vertrekken via de Kuranda Scenic Railway. Deze Zweinstein-achtige-trein rijdt dwars door het oerwoud en dwars door de bergen in bijna twee uur tijd terug naar Cairns. Onderweg heb je soms prachtige vergezichten. Bij de bouw van deze spoorlijn, in 1891, zijn vele levens verloren gegaan doordat het spoor regelmatig langs flinke afgronden rijdt. Sommige met ruim 350m diepte. Doordat de trein zelf ook historisch was, was het een beetje een boemeltreintje, maar ik voelde me heel even thuis in een soort Harry Potter wereld die zich in de tropen afspeelt. Zo nu en dan prachtig zicht op de omgeving: op de Barron Falls, de afgronden, een waterval die we op slechts 1m afstand passeerden en later ook op Cairns en de kust.

Vertrek uit Cairns

Donderdag gebruikt om de laatste twee weken van mijn reis te boeken en te zien of alles financieel een beetje uit gaat komen. Ik denk en ik hoop dat dit allemaal prima gaat verlopen, dus de laatste hostels en busreizen geboekt en betaald. Ondanks dat ik nog altijd ziekjes was, ben ik 's avonds met drie kamergenoten uit eten gegaan: twee Franse dove dames, een Chinese en Nederlandse gingen eens uit eten... Mooie combinatie, klinkt als het begin van een mop ;-). Dit was als kamergenootjes ons afscheidsmaal, we hebben een week lang de kamer met elkaar gedeeld en we vertrekken morgen allemaal. Heerlijk gegeten en nog naar de Night Markets gegaan. Ik moet zeggen, zo een avondje doorbrengen met dove meiden is een heel avontuur. Ik was namelijk het aanspreekpunt voor alle verkopers en obers en vormde de schakel tussen hen en de meiden. Met een combinatie van hints, gebaren en de mobiele telefoons met vertaal apps komen we er samen redelijk uit, geniaal toch? Doordat ik ook zoveel gebaren maakte, keken meerdere mensen mij aardig vreemd aan. Jammer dat doofheid schijnbaar nog als 'raar' wordt gezien. Ik heb in elk geval veel lol met de dames gehad, ik heb veel respect dat ze zo samen door Australië reizen. Door hun handicap een nog groter avontuur. Fijn afscheid genomen en de volgende dag met de Greyhound bus vertrokken uit Cairns. Het was, ja ook hier is dat mogelijk, bewolkt! Prima om dus uit dit tropische gebied te vertrekken. In dit gebied valt trouwens 10-15m regen per jaar en daarmee is het een van de natste gebieden op aarde. Hmm, gelukkig heb ik voornamelijk zon meegemaakt. In tien uren tijd met de bus en veerboot naar Magnetic Island gegaan, een tropisch eiland vlak voor de kust bij Townsville. Zal ik morgen wel ontdekken als de zon weer wakker is. Een bus naar mijn hostel genomen, deze keer is de YHA een bungalow park. Gelukkig was er nog iemand van de receptie, dus me ingecheckt en naar mijn drie persoons blokhut gegaan. Er was nog een persoon, verder alle rust. Op weg hier naartoe nog een possum gezien en nu eindelijk een foto kunnen maken. Hij was niet echt bang voor mij, wel voor de koffer. Leuk diertje!

Magnetic Island

Zaterdagochtend werd ik al rond 07u wakker door alle vogels die hier als een malle aan het kwetteren zijn. Zelfs door de oordopjes heen is het luid genoeg om te ontwaken. Maar dit is een heerlijke natuur wekker, onder andere mijn vriend de Kookaburra is hoorbaar met z'n apengelach. Heerlijk, ik ben weer in hartje natuur. Ontbeten en op een rijtje gezet wat ik allemaal wil zien van het eiland. Magnetic Island staat bekend om een aantal prachtige baaien met strand en rif. Dus besloten om een baaienwandeling te doen. Gestart bij de baai waar mijn hostel dichtbij ligt: Horsehoe Bay. Via een wandelpad door de bush hiernaartoe gewandeld. Over het strand gewandeld dat vol ligt met kleine stukjes afgebroken koraal. Aan de achterkant van het strand begon de wandelroute naar de volgende baai, Balding Bay, ongeveer 2km verderop. En natuurlijk kwam het onvermijdelijke: traptreden. Heel veel traptreden. Het is hier klam en warm en dan vind ik onregelmatige traptreden beklimmen absoluut niet leuk. Jakkes bakkes wat een geklauter en gezweet. Je moet je het landschap als volgt voorstellen: op het eiland zijn overal rotsachtige heuvels en bergen tot 400-500m hoog, nergens is het vlak. Om van baai naar baai te wandelen moet je dus elke keer weer de hoogte in, om tenslotte weer af te dalen naar zeeniveau om de baai te bereiken. Een hoop geklim dus. Maar zo nu en dan tijdens de klauterpartij kreeg je zicht op een helderblauwe zee en dan ging ik toch maar weer verder. Zo Balding Bay bereikt, een idyllisch strandje alleen te bereiken via geklauter. Een tijdje op wat rotsen gezeten en vervolgens terug geklommen en mijn route vervolgt naar Radical Bay, zo'n 1,5km verderop. Via een prachtig groot bloemenveld het strand bereikt en hier een broodje als lunch gegeten. Daarna verder getrokken.

Nu was ik, naar alle eerlijkheid, een keertje niet zo slim geweest: ik had een flesje water mee in de veronderstelling dat ik die onderweg kon bijvullen zoals dat tot nu toe altijd kon. Hier niet het geval. Door al het geklauter en de inspanning had ik al dusdanig veel gedronken dat het flesje leeg was. Oh oh, da's nie goed. Dus verder gelopen in de hoop dat ik een kraan tegen zou komen. In 1,5km naar Florence Bay gegaan. Wederom een prachtige baai met uitzicht op een ander eiland in de verte, maar helaas geen drinkbaar water. Wat op en over grote rotsblokken geklauterd en daarna in 1,5km naar Arthur Bay geslenterd. Ondertussen had ik toch écht dorst en door de steile hellingen werd ik er niet gelukkiger op. Wel nog een lachende Kookaburra gespot, dat dan weer wel ;-). Vanwege de irriterende dorst heb ik Arthur Bay alleen van bovenaf bekeken, daarna 'snel' door geklommen in de hoop dat ik bij de volgende parkeerplaats een kraan tegen zou komen. Een lange kilometer recht omhoog, pff. Maar daar wachtte hoop op het einde: weliswaar geen kraan, maar een smoothie wagen! Dus een belachelijk duur fruitsapje en een flesje water gekocht. Haha, en ineens was alles weer mooi.

Mijn voeten waren ondertussen zeer moe. Deze parkeerplaats was echter het begin van een wandeling naar The Forts, een fort uit de Tweede Wereldoorlog vanwaar je schijnbaar mooi zicht hebt op de omgeving. Onderweg is er bovendien kans op wilde koala's, altijd leuk. Enige nadeel, deze wandeling was 2u retour (4km). Toch aan begonnen want ik wilde het zien. Dus wederom een ruige, steile klim omhoog aangegaan. Maar als snel werd het uitzicht het waard en kwam ik de eerste koala tegen. Maar wacht eens even, het waren twee koala's! Een moeder met haar joey, verstopt tegen haar buik. Ze hingen in een lage boom dus als ik wilde kon ik ze aanraken, zo dicht bij de grond. Het kleintje was echter niet zo goed zichtbaar. Net toen ik mij omdraaide om verder te gaan ontwaakte hij echter en keek mij recht aan: fotokans. Moeder en kind waren zich nu bewust van mijn aanwezigheid maar ik kon zo dicht naderen als ik wilde! Supertof, op minder dan een halve meter afstand geweest, ik wilde ze echter niet storen. Maar na mij een tijdje in de gaten te hebben gehouden, sloten ze hun ogen en gingen ze weer verder dutten, geniaal. Dus mijn wandeling vervolgd naar het fort. En ja, het uitzicht werd steeds mooier. Op een bepaald punt waren tijdens de oorlog de kanonnen geplaatst, schitterend zicht over de baai en de verte. Verder omhoog geklommen naar het hoogste punt: een lelijk betonnen gebouw dat toentertijd dienst deed als zoeklicht. Kilometers ver konden ze kijken vanaf hier. Helaas was het ondertussen licht bewolkt geraakt en was mijn zicht dus iets minder, maar nog altijd erg mooi. In en op het gebouw gekeken, binnenin was nog informatie over de oorlog. Bovenop kon je 360 graden rondkijken, mooi zicht ook op Horseshoe Bay en in de verte Townsville. Hierna aan de klautertocht terug naar beneden begonnen. Onderweg natuurlijk nog even bij mijn koala vriendjes gekeken, die ondertussen hoger in de boom en in een andere positie zaten, toe maar, ze zijn dus even 'actief' geweest. Naar de parkeerplaats gelopen, onderweg hoog in een boom nog een koala gespot, en van daar was het een uur wandelen naar het hostel. Pff, wat een geloop vandaag.

Dierenparadijs

Zondag had ik met Charlotte afgesproken, een meid die ik in Cairns heb ontmoet en die nu ook op het eiland is. Rond 09.30u afgedaald naar Horshoe Bay en langs de tientallen kraampjes gedwaald. Ik was van plan om na de markt te gaan zwemmen of snorkelen. Helaas was het echter flink bewolkt. Totaal niet koud en ook geen regen, maar helaas ook geen zon. En om rif te zien is zonneschijn wel net wat handiger. Gekeken wat opties waren om te doen en toen gekozen om met Charlotte naar de Koala Sanctuary te gaan. Om 12u werden we met zes anderen opgepikt door een hele toffe enthousiaste ranger die ons meenam naar Bungalow Bay Koala Village. De eerste dieren waar we uitgebreide uitleg over kregen waren drie zoetwaterschildpadden. De ranger heeft zo het verschil tussen zoet- en zoutwaterschildpadden uitgelegd en nam de tijd om al onze vragen te beantwoorden. En toen ineens haalde hij schildpad Katy uit het water en vroeg hij of er mensen waren die haar vast wilden houden: waaah, een toevoeging op de koala, natuurlijk wil ik dat! Dus dit schattige kleine diertje vastgehouden en daarna wilden de anderen ook :-). Onze volgende stop bracht ons bij Shadow, een Zwarte Kaketoe die we zonnebloempitjes mochten voeren met, jaja, onze mond. Een hele onderneming maar supertof.

Alsof dit nog niet genoeg was, werd in de volgende omheining wombat Harry (vanwege zijn litteken boven zijn oog) te voorschijn gehaald. Wat een superschattig bolletje dier: een typisch Australisch dier, familie van de koala en kangoeroe, maar lijkt op een kruising tussen beer/varken/mol. En ruim 30kg, vrij groot dus. Na de fantastische knuffel met deze wombat (ik wil er ook een!) gingen we verder naar de lizard omheining: meerdere soorten hagedissen werden getoond waarna we ook deze mochten vasthouden. Onder andere de Blue Tonged Lizard met zijn blauwe tong en korte stompige staart. Zo vier verschillende hagedissen in mijn handen en op mijn hoofd gehad, geniaal. Tegenover de hagedissen omheining lagen drie zoetwaterkrokodillen van 2m. Omdat hen aanraken een beetje gevaarlijk zou kunnen zijn, toonde de ranger ons een baby zoutwaterkrokodil van slechts negen maanden oud en daarmee ruim de lengte van je onderarm. Dit dier, een mannetje in dit geval, zal in een aantal jaar uitgroeien tot een tweede Scarface, namelijk 5-7m lang! Wie wilde mocht deze krokodil vasthouden al moest je wel je vingers goed om de nek houden zodat hij je niet zou bijten. We konden zo prachtig de structuur van zijn lichaam bekijken en zien hoe lang de staart wel niet is in verhouding met het lichaam. De ranger vertelde allerlei dingen over dieren en ik vond hem een gepassioneerde dierenliefhebber. Ter illustratie maakte hij duidelijk hoeveel doden er door welke dieren vallen: krokodillen en haaien mogen dan wel veel in het nieuws zijn, maar er vallen jaarlijks in vergelijking met andere dieren weinig menselijke slachtoffers. Het dodelijkste dier in de wereld betreft de kleine irritante mug. De mens staat op een zeer oneervolle tweede plaats. Waar in Australië gemiddeld 1-2 doden per jaar door haaien vallen, worden er jaarlijks rondom Australië alleen al tienduizenden haaien gedood door netten en om op te eten. Hetzelfde geldt voor onschuldige bij-slachtoffers als schildpadden en dolfijnen. Wie is er dan gevaarlijker? De mens staat met stip op nummer één.

Onze tocht bracht ons hierna bij de 'hoofdact': Mathilda de koala. Ze werd uit haar omheining gehaald en ons werd een lesje 'wees-als-een-boom' geleerd, sta zo stil als je kan met je armen in een bepaalde positie zodat de ranger ze om Mathilda kon vouwen. Nadat ik als een boom stond werd Mathilda in mijn armen gelegd, een bolletje pluizig haar, enorm schattig! Een professionele fotografe maakte ondertussen een foto die naar ik moet zeggen mooi is gelukt :-). Enorm toffe ervaring, blij dat ik hiervoor heb gekozen, zeker ook met al die extra andere dieren! Alsof het nog niet genoeg was kregen we, voor wie wilden, vervolgens een Carpet Python van ruim 2m om onze nek: leuk leuk leuk. De ranger nam ons mee terug naar een verzamelplek en liet ons daar kennis maken met een heuse vogelspin. Voorheen liet hij mensen ook wel spinnen aanraken, maar er was een keer een ongelukje gebeurd waardoor hij het nu gewoon zo laat (prima naar mijn mening, haha): een vader was aan de telefoon en had niet door dat zijn zoontje de spin op zich kreeg nadat die er om had gevraagd, toen de pa klaar was met telefoneren schrok hij zich kapot en dacht hij dat er een gevaarlijke spin op zijn kind zat en sloeg hij de spin van zijn zoon af, wat eindigde in de dood van de spin. Vandaar geen voelsessie hier. Wel legde de ranger nog dingen uit over paperbark en hoe spinnen daar graag in wonen en terwijl de rotzak langs liep met wat paperbark deed hij of hij struikelde en vloog er een spin uit recht op mij af... weliswaar een nepspin maar de schrik zat er in. Haha, achteraf natuurlijk wel grappig, we moesten er als groep in elk geval om lachen. De ranger wiens naam ik ben vergeten nam ons hierna mee voor een kleine excursie door het oerwoud. Elk jaar komt hier namelijk een paar weken lang een bepaalde soort vlinder om te broeden en momenteel waren die aanwezig. Dus door een bos gelopen dat vol was met deze kleine blauwe vlinder. De ranger ving eentje en toonde ons hoe we zonder het dier te beschadigen de vleugels konden openen.

De rest van de dag in de gloria gezeten vanwege al deze dieren, en alsof het nog niet genoeg was heb ik om 16u de plaatselijke papegaaien gevoerd. De Rainbow Lorekeets hier in de omgeving zijn ervan om de hoogte dat ze een beetje voer krijgen en komen dus elke dag in grote getallen opdagen. Een handvol drek (mix water en brood) gekregen en daar kwamen ze in colonnes op je afvliegen. Naast een nette landing op je hand kwamen ze op je armen, schouders en zelfs op het hoofd. En ze waren niet echt nette eters dus mijn kleding kwam onder de spetters te zitten. Maar supertof al die kwetterende beestjes om en op je. 's Avonds met Charlotte nog gezellig een drankje gedronken en op de terug reis naar mijn hutje wederom een possum ontmoet. Natuurlijk even mee zitten 'praten'. Ik kon hem zelfs aaien en zachtjes vastpakken, ach gossie. Welterusten vriendje.

Volgende bestemming

Ondertussen ben ik van Magnetic Island vertrokken, op naar de volgende bestemming: Airlie Beach, de poort naar de Whitsdunday Islands. Schijnbaar een soort paradijs op aarde... we zullen het vanzelf ontdekken!