De Stad der Steden

Twee iconen

Na mijn aankomst in Sydney en het veroveren van een bed in mijn nieuwe kamer ben ik direct op pad gegaan. Met grote ogen om mij heen gekeken. Dit is eventjes een grote stad, poeh poeh. Als een echte toerist met kaart in de hand en camera in de andere. Zo naar Hyde Park gewandeld en de daarnaast gelegen St. Mary's Cathedral. Ik ga alles later wel eens uitgebreid bekijken, ik wil nu mijn doel bereiken: het beroemde uitzichtpunt op het Opera House en de Harbour Bridge. Dus verder gegaan door The Domain, een parkgebied met daarin het prachtig klassieke gebouw van de Art Gallery of NSW. Terwijl ik zo door dit park liep passeerde ik het CBD, Central Business District, met de hoge torens, tot ik uiteindelijk in de botanische tuinen uitkwam. Zo bereikte ik Mrs Macquaries Point, na ruim een uur lopen, aan het water van Port Jackson en met fenomenaal uitzicht op de beide iconen. Dit punt heet zo omdat mevrouw Macquaries, vrouw van een gouverneur, hier een favoriete zitplaats had, dus ook ik heb daar even gezeten. Daarna een welverdiend ijsje gekocht en in het gras met uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House gezeten en gegeten. Natuurlijk een miljoen foto's genomen van het zicht op deze twee bijzondere bouwwerken en lekker in het gras gelegen. Een fantastische plek en vol in de zon, hmm. De boten voeren af en aan, constant activiteit op het water. Omdat het rond 17u donker is en ik een uur moet teruglopen, rond 16u maar de botanische tuin opnieuw ingedoken. Laatste blik op het operahuis en de ondergaande zon. Dit is zeker een punt waar ik voor vertrek nog een keer wil komen.

Circulair Quay

Zaterdag was de dag dat ik precies een half jaar geleden van huis was weggegaan. Een half jaar weg uit Nederland, een raar idee dat ik al zo lang van mijn thuis weg ben zonder mijn geliefden om mij heen. Nog een dikke maand en dan ga ik weer op terug naar het kleine Nederlandje. Maar eerst nog flink genieten. Vandaag wil ik de beroemde haven, tussen het operahuis en de brug in, bekijken. Dit gebied wordt Circular Quay genoemd. Bus 555 genomen, dit is een gratis lijn die overdag tussen het centraal station en Circulair Quay rijdt, ideaal en propvol toeristen dus. Maar zo in een kwartier naar mijn doel gereden in plaats van een klein uur lopen. Rond 11u kwam ik bij deze bijzonder drukke plaats aan. Overal toeristen (half Azië loopt hier natuurlijk rond), (veer)boten, straatartiesten en fotograferende mensen waaronder ikzelf. Naar de linkerkant van de pieren gelopen naar het Museum of Contemparory Art, hier vindt momenteel de HBO expositie van Game of Thrones plaats die slechts op een paar plaatsen ter wereld te zien is. Als een echte nerd ben ik daar natuurlijk van op de hoogte en was ik reuze geïnteresseerd. Vandaag is de laatste expositiedag van in totaal vijf immens druk bezochte dagen. Ik dacht, niet geschoten altijd mis: maar er stond een rij, niet normaal. Halverwege die mensenmassa vond ik een bordje met 'wachttijd vanaf hier vier uren', hahaha. Dag Game of Thrones, laat maar zitten. Vóór de rij was een straatartieste bezig die zichzelf in allerlei vormen vouwde, zelfs in een minuscuul glazen boxje. Vanaf de kade genoten van een broodje en het uitzicht op de baai met Opera House. Besloten in die richting te wandelen, met pijn in mijn hart langs de Game of Thrones expositie. Andere straatartiesten gepasseerd en zo op de kade langs het Opera House gekomen, vol restaurants en meeuwen. Naar de achterkant van dit beroemde theater gelopen en zo rondom getrokken tot ik bij de voorkant uitkwam.

Uitgebreid de tijd genomen om dit fantastische gebouw te bewonderen. Het Opera House is ontworpen door Jórn Utzon en werd in 1973 geopend. Het gebouw bevat niet alleen een operazaal, maar ook nog drie andere concertzalen, restaurants en bars. Het dak bestaat uit 1.056.000 witte en lichtgrijze kleine tegeltjes en het gebouw zelf is 183m lang, 120m breed en 65m hoog. Het gebouw zo van buitenaf bewonderd en daarna de foyer in gegaan, die was vrij voor publiek. Als je wilde kon je op een tour gaan, $38, maar ja, allemaal leuk en aardig maar dit gebouw is van buiten schitterend. Misschien is het vanbinnen wel niets, dus niet aan begonnen. Dus nog maar even kijken of ik ergens naartoe ga. Daarna nogmaals de buitenkant bewonderd, wauw wat een sterk stukje architectuur. Natuurlijk is dit zo'n beetje de drukste plaats van heel Sydney, maar aangezien ik alle tijd had rustig om mij heen gekeken. Vervolgens via de kade terug richting Quay gelopen, al bedacht ik toen dat ik het Government House wel wilde zien nu ik in de buurt was, dus opnieuw de botanische tuin ingedoken. Een prachtig oud huis met beeldschone tuinen, en ongeveer naast het Opera House.

Hierna terug afgedaald (wat een hellingen hier) naar de kade en de westkant van Circular Quay bekeken. Langs de oudste pub van Sydney gewandeld en Cadmans Cottage, het oudste gebouw van de stad uit 1816. Een beetje nietszeggend kaal huisje, maar toch eventjes gezien. Vanuit hier richting brug gelopen, naar Campbells Cove, een gedeelte bijna onder de brug. De wijk The Rocks, waar ik nu in wandelde, wil ik een andere keer verder bekijken. Het was namelijk alweer 16u. Dus terug langs de kade gewandeld, nog even aan het water gezeten met uitzicht op het Opera House, tot ik weer uitkwam bij het Museum of Contemparory Art waar, je raadt het al, de rij voor Game of Thrones nog altijd even lang was. Ik hoorde een aantal mensen zeggen dat ze al sinds 07u vanmorgen stonden te wachten. Jammer de pammer voor mij, maar ik heb zonder GoT ook een mooie dag gehad :-). Even het museum zelf ingedoken. Een beetje raar modern museum, dus had het na een half uurtje wel gezien. Het dakterras gaf echter een perfect uitzicht op het Opera House waar de ondergaande zon een roze gloed op scheen, schitterend!

Hillsong

Zondagochtend ging mijn alarm belachelijk vroeg om 05.30u. Om 05.50u naar de bioscoopzaal van het hostel gegaan en daar samen met een Nederlands meisje en een Braziliaanse jongen naar de voetbalwedstrijd van Nederland gekeken. Het voetbal was om 08.50u afgelopen (gewonnen!) en toen als een malle naar de bushalte gelopen waar ik op 09u met de bus ging. Over de Harbour Bridge langs het Opera House gereden en in een uur naar het Hills district gereden, een gebied met meerdere Hills wijken waaronder Baukhalm Hills waar Hillsong is gelegen. Pal voor het complex uitgestapt. Naar binnen gegaan in de Converence Hall en daar werd ik welkom geheten door een welkomsteam speciaal voor nieuwe mensen en gasten. Een korte rondleiding door het gebouw gekregen: een groot gebouw en een nog grotere zaal. Er passen ongeveer 5000 mensen in en elke zondag zijn er vijf diensten: drie in deze zaal die propvol zit en twee in de Chapel, een familiezaal waar ongeveer 300 mensen in kunnen. Deze Hillsong Church is de oorsprong van alle andere Hillsong kerken en muziek. De muziek van Hillsong, Hillsong kids, Hillsong United is allemaal uit deze kerk en mensen voortgekomen. Bij ons in de kerk zingen we bijvoorbeeld regelmatig vertaalde Hillsong liedjes. En het heet 'Hillsong' omdat het in het gebied de Hills ligt. Bijzonder dus om hier eens een bezoekje te brengen. Hillsong United is een band die vanuit deze kerk is ontstaan en grotendeels tourt, zij verzorgen dus over het algemeen niet de diensten. Maar het team dat de dienst verzorgt maakt deel uit van Hillsong. Nu is het leuke dat er tot en met 3 juli een conferentie was met veel gastsprekers van over de hele wereld. Tijdens deze conferentie werd de nieuwe Hillsong CD gepresenteerd, No Other Name. Deze zondag stond alles dus nog wat in het teken hiervan. Uitgebreid de zaal bewonderd, de prachtige licht installatie en beamer dingen. Een kunst voor het oog. En stipt om 11u ging het los, nette timing. En het ging zoals we Hillsong kennen: perfecte muziek, mooie nummers, enthousiaste mensen en handen in de lucht. Een groot spektakel voor het oog en oor. Verder vond ik dat het verrassend veel overeenkomsten had met een dienst uit onze kerk. Een muziekdeel, praatje van de voorganger met collecte, meer muziek, een preek en een afsluitend stuk muziek. Alles gebeurde echter met een groot enthousiasme en een hoge dosis humor. Na de dienst het gebouw nog wat beter bekeken en de nieuwe CD natuurlijk gekocht.

The Rocks

Maandagochtend rustig aan gedaan en rond 10u met gratis bus 555 naar Circular Quay gereden en daar verder The Rocks ingelopen. Dit is de oudste wijk van Sydney, de plek waar de eerste vestiging was. Ook George Street loopt door deze wijk. George Street is zo'n beetje de hoofdstraat in Sydney en het meeste verkeer rijdt hierover. George Street was dan ook de allereerste straat die in The Rocks gelegd werd in 1788 door de kolonisten. Zo naar de Harbour Bridge toegelopen en aan de klim omhoog begonnen. Namelijk aardig wat trappen voor je eindelijk op het voetgangerspad van de brug uitkomt. De bouw van de Sydney Harbour Bridge begon in 1926 tot hij in 1932 eindelijk open ging. Tijdens de bouw zijn zestien bouwers overleden door de gevaarlijke onderneming. De brug is van staal en bevat zes miljoen met de hand geslagen klinknagels. Het is de breedste boogbrug ter wereld met 49m en het brugdek biedt plaats aan acht rijstroken voor autoverkeer, twee treinsporen, een fietspad en een voetpad. De brug is 1149m lang en heeft een boogspan van 503m. De top van de boog is 134m boven zeeniveau. Dit alles ben ik te weten gekomen in het bijbehorende museum van Pylon Lookout, een van de vier stenen 'torens' die je tegen betaling mocht beklimmen. Ik heb besloten niet de bridge climb te doen, kost een vermogen, maar dit was een mooi alternatief. Tweehonderd traptreden omhoog geklommen (87m boven zeeniveau) voor een fenomenaal uitzicht! Hierna wederom afgedaald en de lange wandeling over de brug aangegaan. Op vier plaatsen langs de wandelroute liepen security mensen, goede beveiliging dus. Waarom weet ik niet precies, want de brug zelf was zeer goed beveiligd tegen bijvoorbeeld 'springers' met hekwerk. Aan dit hek hingen op meerdere plaatsen liefdesslotjes, blijf het een leuk gebaar vinden :-). Zo de overkant bereikt. Onder de brug door naar Milsons Point gegaan, gelegen in de wijk Kirribilli zoals deze landtong waar de brug op eindigt heet. Aan de kade ligt hier Luna Park, een soort vaste kermis die hier sinds 1934 is. Langs het park over een kade gelopen, mooi zicht op de brug en het Opera House. Vervolgens onder de brug door bij Cope's Lookout mijn lunch gegeten en gedeeld met duiven en ibissen die uit mijn hand aten, supertof! En die ibis kan mijn zijn puntige snavel goed hard in je vingers bijten, haha.

Aan mijn terugreis begonnen en de brug opnieuw overwonnen. Afgedaald en verder door The Rocks gewandeld naar Dawes Point, het park dat aan deze kant onder de brug ligt en waar kanonnen sinds 1850 staan opgesteld voor de verdediging van de stad. Onder de brug doorgelopen en langs de pieren gelopen tot ik uiteindelijk uitkwam bij, jawel jawel, Windmill Street. Omhoog geklommen naar Observatory Hill voor mooi zicht over Sydney Harbour. Vanaf hier afgedaald en uit The Rocks vertrokken naar een nieuwere en moderne wijk: Darling Harbour, gelegen aan Cockle Bay. Hier lagen luxere cruiseschepen en zijn ook allerlei eetgelegenheden te vinden. De mensenmassa nam hier dan ook per stap in drukte toe. De Pyrmont Bridge overgestoken en vanaf de andere kant had ik prachtig zicht op de haven. Mooi en leuk, maar Sydney Harbour vind ik duizend maal mooier. Dit is meer gericht op entertainment en gezelligheid. Zo is er momenteel een maand lang winterkoele entertainment: sneeuw, een schaatsbaan, een opblaasbare ijsberg en bomen die met 'ijs' zijn versierd. Te grappig, want het is absoluut niet koud hier en de palmbomen staan er gewoon naast. De mensen dragen mutsen en handschoenen, ontzettend absurd aangezien ik daar in mijn korte broek rondloop. Darling Harbour mondde uit in Chinatown en daarnaast ligt het station. Dus via via zo weer bij mijn hostel aangekomen. Hier kennis gemaakt met drie nieuwe Taiwanese en twee Australische kamergenootjes met wie ik later nog veel contact zou krijgen.

Stadscentrum

Dinsdag op pad gegaan om het stadscentrum zelf te ontdekken. Ik heb nu alles rondom het city centre gezien, maar de hoofdstraten zelf nog nauwelijks, enkel vanuit de bus. Dus via George Street gewandeld in de richting van Circular Quay, een zeer drukke straat met wandelaars en verkeer. Ook lopen hier allemaal mannen in pak en vrouwen in kokerrok: veel bedrijven zijn hier schijnbaar gevestigd. Ik kwam uit bij St. Andrew's Cathedral, een prachtige grote kerk te midden van de hoge werkgebouwen. De eerste steen hiervan werd gelegd in 1837 en daarmee is dit de oudste kathedraal van Australië. Hiernaast staat Town Hall, het stadshuis, een prachtig oud gebouw uit ongeveer 1880. Aan de andere kant van de straat kwam vervolgens het Queen Victoria Building uit 1893. Drie prachtig oude gebouwen naast elkaar. Door dit grote winkelcentrum gelopen, was vroeger een marktplaats, maar al die chique winkels is niks voor mij, dus in een minuut stond ik weer buiten. Via Market Street naar de Sydney Tower toegelopen, het hoogste gebouw in Sydney. Entree betaald en vervolgens een lesje geschiedenis gekregen in de informatiehal. De Portugezen hebben vermoedelijk als eerste oog gelegd op Australisch land, maar de Nederlanders hebben de kustgebieden daadwerkelijk onderzocht rondom 1640. Kapitein James Cook heeft echter de eer gekregen de Europese ontdekker te zijn van dit nieuwe land in 1770 aangezien hij voet aan wal zette. In 1842 werd Sydney, de plaats waar de eerste Europeanen zich hadden gesetteld, officieel een stad. Vandaag de dag heeft deze metropool ongeveer 650 suburbs en spreid het gebied zich 70km naar het westen uit, 40km naar het noorden en 60km naar het zuiden. Bovendien wonen er ongeveer vijf miljoen mensen. Een aardig groot stadje dus. Met een lift de Sydney Tower 'beklommen' . De Sydney Tower is in totaal 309m hoog, maar het observatiedek is op 250m hoogte. Uitgebreid de tijd genomen om rond te kijken en genoten.

Met de lift weer omlaag gegaan en naar Hyde Park gewandeld, een gebied dat sinds 1810 een public area is, speciaal voor de mensen. Dit park grenst met de andere kant aan de St. Mary's Cathedral waar ik op mijn eerste dag ben langsgelopen. Langs de prachtige mythologische Archibald Fontein gewandeld en het park weer uitgegaan om daartegenover de Hyde Park Baracks te bekijken, een plaats waar tussen 1819 en 1848 duizenden veroordeelden werden vastgehouden. Na dit oude gebouw volgde een andere reeks oude, statige gebouwen met het Mint Building, Sydney Hospital en vervolgens het Parliament House. De laatste in het rijtje was de oude State Library. Hierna terug gewandeld naar Hyde Park waar ik doorheen trok richting St. Mary's Cathedral, de grootste kerk van Australië en zowel van binnen als van buiten een prachtig bouwwerk. De eerste steen werd in 1868 gelegd. Na deze kerk te hebben bewonderd ben ik naar de andere kant van Hyde Park gewandeld in de richting van mijn hostel, om bij het Anzac War Memorial uit te komen met daarvoor de Pool of Reflection, en inderdaad, een prachtige reflectie van de omliggende gebouwen.

Skydiven!

Vandaag ben ik tevens gebeld door Sydney Skydivers waar ik een sprong had geboekt voor donderdagochtend. Wegen harde wind is het geannuleerd maar kan ik morgen al terecht. De volgende ochtend om 06.30u de deur uitgegaan, aangezien ik om 06.45u bij de City Shop van Sydney Skydivers werd verwacht. Netjes op tijd daar aangekomen en me daar aangemeld, samen met ongeveer tien andere mensen. Met een heuse Sydney Skydivers bus zijn we vervolgens het centrum uitgereden, en de stad, en een tijd over de weg. Oeps, dit was iets verder weg dan ik had gedacht. Achteraf gezien natuurlijk wel logisch, ze kunnen natuurlijk niet pal boven het centrum vliegen en daarna kwam het vliegveld, ook daar moet natuurlijk enige afstand van worden genomen. Ik denk dat we uiteindelijk zo'n 60km ten zuidwesten van Sydney waren toen we op onze bestemming aankwamen, tussen Sydney en Wollongong in. Ach, dit skydive centrum was degene die het dichtst bij de stad is. ik bleek in de tweede springgroep te zitten, dus kon ik eerst rustig op mijn gemakje het terrein verkennen: de landingsplaats, de omkleedruimte met alle benodigdheden, het 'vliegveld' en ons reuze kleine vliegtuigje zonder stoelen; alleen een soort rubberen band waar je wijdbeens over gaat zitten. Vol belangstelling gekeken hoe de andere groep zich voorbereidde en hoe ze instructies kregen. Het is niet namelijk hoppa het vliegtuig uit, nee je moet op een bepaalde manier bewegen tijdens de sprong, de vrije val en de landing. Ondertussen landde er een andere groep en ging onze eerste groep op weg naar het vliegtuig.

En toen werd mijn naam ineens omgeroepen en verscheen ik op het departure bord. Een prachtig charmante blauwe overal gekregen die ik zo over mijn kleding kon aantrekken. Dit werd vervolgens compleet gemaakt met het harnas/tuigje waar ik in moest stappen en dat aan mij werd gegespt. En toen was het wachten tot de eerste groep landde. Mijn instructeur was nog maar net geland of kwam al naar mij toe: meneer Jon McWilliam met ruim 20.000 sprongen achter zijn naam. Older de bolder, dan heb je wel de nodige ervaring lijkt me. Kennis gemaakt en toen gespte hij al mijn riempjes vrij strak zodat ik redelijk wijdbeens achter hem aan moest hobbelen, haha. Nog even de instructies geoefend en toen direct doorgegaan naar het vliegtuigje. Zoals gezegd, geen stoelen dus doorschuiven maar. Achterstevoren zaten Jon en ik voorin in het vliegtuig, dus pal naast de piloot. We stegen razendsnel op: wauw. De wereld werd steeds kleiner en mooier, en wat is zo'n klein vliegtuigje toch wendbaar en vliegt het steil omhoog. Ook heel rare beleving dat ik achterstevoren vloog. De hoogte waarop we zouden springen was ongeveer 14.000 voet, wat neerkomt op ruim 4km, aardig hoog! Op het moment dat we op deze hoogte waren waaide het buiten echter vrij hard en moesten we even wachten tot de wind wat ging liggen. Jon was ondertussen bezig om al mijn riempjes aan hem en zijn harnas vast te gespen en alles kwam zo nog strakker te zitten. Buiten keek ik neer op de Blue Mountains die zo heten omdat ze omringt zijn door een blauwige gloed, en dat klopt. Ook was er een prachtige mist in de bergen te zien, een soort witte deken. In het oosten zag ik Wollongong en de oceaan en in het noorden was een vage skyline met de Sydney Tower zichtbaar.

Toen de wind wat ging liggen, ging alles ineens zeer vlot. Ik moest een charmante windbrilletje opdoen. Tegelijkertijd ging een rood lampje aan met daarop 'drie minuten', daarna een oranje lampje met 'een minuut' en vervolgens een groen lampje met 'go'. Hoppa, de deur werd opengeschoven en voor ik het doorhad waren de eerste mensen al uit het vliegtuig gestort. Doordat ik voorin, of in dit geval wellicht achterin zat, kon ik iedereen mooi zien vertrekken. Met Jon moest ik langzaam richting het open gat hoppen, heel charmant als je volledig aan elkaar vast zit gegespt. Dus hobbeldebobbel naar een opening waar de wind je tegemoet loeide. Op een dergelijk moment houd je brein op met werken. Want waarom op aarde zou je jezelf uit een vliegtuig laten vallen, waarom zou je dat risico nemen en jezelf in het niets gooien? Op zo'n moment zet je je logica uit en doe je het gewoon. Je schuift naar het randje als Jon dat zegt, je kruist je armen over je borst en je steekt je benen buitenboord terwijl je nog eens verontrust de diepte in je opneemt, slik. En dan voel je dat Jon zich afzet en opeens raas je naar beneden. Want dit is iets anders dan vallen, het is als een steen die loodrecht naar beneden stort. Toen we net het vliegtuig uit waren koppelden we een paar keer over de kop, dus onder werd boven en boven werd onder en naast werd onder of misschien toch juist boven, enzovoorts. Een hele rare belevenis. En toen ineens vielen we in een flow, zal wel dankzij Jon zijn kunsten komen, en mocht ik mijn armen spreiden. Als ik de foto's terug zie, herken ik overduidelijk al mijn emoties. Een klein stukje angst maar bovenal enorm genieten. Een grote, brede lach op mijn flubberig-door-de-wind-gezicht, haha. En dat is dan ook wat ik vooral herinner van het naar beneden storten: genieten, lachen en 'oooooh' roepen. Na zo'n 55 seconden en op zo'n 4000 voet werd de parachute geopend. Klap, bang, pang: ineens snijd het harnas vol in mijn benen omdat je met een ruk 'stil' komt te hangen. Nog meer genieten van het zweven, nu de kans om rustig om mij heen te kijken en om met Jon te praten over wat we allemaal zien. Hij nam een aantal scherpe bochtjes en dan was het weer 'wieeeeh', haha. De wereld werd langzaamaan groter en kwam dichterbij tot ook ik uiteindelijk onze startplek en nu ons landingsdoel zag. Op het grasveld afgevlogen en dan blijkt dat je toch nog behoorlijk hoog zit en een flink tempo hebt. Ik moest mijn benen omhoog houden, zoals we hadden geoefend, anders breek je namelijk je benen door de vaart. En inderdaad, plof boem gleden we op onze kont het gras in en ik kan goed begrijpen dat je benen alle kanten op willen. Maar ook dit ging volledig goed en nadat ik was los gegespt kon ik weer op beide benen staan. Al moesten Jon en ik nog even neer duiken voor de laatste parachutist die rakelings over ons heen scheerde, oeps. Terwijl Jon de parachute opraapte ging ik naar de omkleedruimte om mijn tuigje en overal uit te trekken. Jon gaf mij nog een officieel skydive certificaat, jeej. Hem hartelijk bedankt, nagenoten en nog wat nagetrild, en de foto's en video ontvangen. Terug in het hostel natuurlijk direct bekeken, allemaal übercharmant ;-). Fantastische ervaring rijker, bedankt voor dit toffe verjaardagscadeau pa en ma!

Manly

Donderdag vroeg opgestaan, voetbalwedstrijd gekeken (nee, verloren) en daarna op pad gegaan. Ik heb het stadscentrum ondertussen volledig gezien, of in elk geval de dingen die ik wil zien. Dus nu zijn de bekende buitenbuurten aan de beurt: Manly en Bondi. Beiden beroemd vanwege hun stranden. Met name Bondi Beach is bekend doordat dit strand regelmatig op tv is in verband met de lifeguards waar een programma over is. Anyhow, morgen ga ik naar Bondi, vandaag naar Manly. Dus met bus 555 naar Circulair Quay gegaan. Want om in Manly te nemen kun je een veerboot nemen. En dan heb ik twee in een, want dan hoef ik niet apart een rondtocht te betalen. Nu ik weer bij Circulair Quay was ook direct het Custom House bekeken, een prachtig oud gebouw dat toentertijd als douane diende voor alles wat het nieuwe land in wilde komen. Hierna naar de veerboten gegaan. Kaartje gekocht en om 10.30u zat ik op de boot die naar Manly vaarde, ten noordoosten van het stadscentrum. Prachtig zicht gehad op Sydney Harbour en de skyline van de stad. Wel was het flink fris op de boot, hielp ook niet mee dat ik op het buitendek stond voor goede foto's. Ik denk dat het vandaag de koelste dag tot nu toe is, volgens de voorspellingen komt de temperatuur niet boven de 17 vandaag.

Om 11u kwam ik aan bij Manly, en ik moet zeggen dat het hier behoorlijk druk was. Schijnbaar populair dus. Van Manly weet ik niet zoveel, behalve dat het hoofdstrand hier zeer geschikt is voor surfen. Dus via de winkelstraat, The Corso, naar Manly Beach gewandeld. Onderweg lekker souvenirwinkeltjes bekeken. Zo kwam ik uit bij Manly Beach en ik heb tot nu toe in Australië niet eerder zulke hoge golven gezien, wat een branding! Ik hoorde een aantal surfers zeggen dat het vanwege de harde wind vandaag (daardoor kon mijn skydive niet doorgaan) ideaal was op deze plek om te surfen. Ik denk dat er op dit strand minstens honderd surfers bezig waren hun kunstjes te vertonen. En voor dergelijke golven kun je geen beginneling zijn. Was dus leuk om naar te kijken en om over het strand te wandelen. Hier, uit de harde wind die in de baai was, scheen de zon lekker warm op mij en kon het vest weer uit. Behalve een wandeling over het strand was hier echter niet veel te beleven. Dus mijn lunch gegeten aan de zee en daarna teruggelopen via de boulevard. Via de winkelstraat terug naar de werf gelopen en de boot van 13.45u terug genomen. Ook nu genoten van de vaartocht, onder andere dicht langs Fort Denison gevaren, een ruïne die op een klein eilandje ligt en waar voorheen de allerzwaarste criminelen werden vastgehouden. Rond 18u ben ik met de twee Australische kamergenootjes uit eten gegaan in een pub. Gezellig samen gegeten, drankje gedaan en een hoop gelachen. En toen ineens kwamen de dames met een taart en kaarsjes aanzetten en zongen ze luidkeels Happy Birthday! Ze weten dat ik volgende week jarig ben maar omdat ik dan alleen zit vonden ze dat ik nu maar taart en kaarsjes moest hebben. Enorm lief!

Coogee naar Bondi

Vrijdag stond het beroemde Bondi Beach op het programma. Er is een toffe kustwandeling tussen Bondi en Coofee, dus met de bus naar Coogee gereden, daar uitgestapt en begonnen aan de lange tocht langs strand en kust. Net als gisteren is ook hier een zeer grote branding met hoge golven, prachtig. Via het strand naar de eerste klif gelopen die ik moest beklimmen, genaamd Dolphins Point. Vanaf hier waren er twee mogelijkheden: via een pad of via rotsen van de kliffen wandelen. Natuurlijk koos ik voor dit laatste, zo nu en dan was dus het nodige klauterwerk nodig. Een hekwerk stond op gevaarlijke klifranden zodat je niet te dicht bij de afgrond zou komen. Via de klif kwam ik uit bij het volgende water/strand: Gordon's Bay, een prachtige baai met allemaal kleine bootjes. Vanuit hier weer omhoog geklommen naar de volgende klif. Wat een gedaal en geklim, een hoop kuitwerk. Bij een aantal rotsen lekker rondgedrenteld, hoge woeste golfslag hier en grote uitgeslepen gaten in de rotsen met daarin koude poelen zeewater. Sommige zo diep dat ik tot aan mijn heupen erin zou vallen mocht ik misstappen. Deze keer echter droge voeten gehouden.

De volgende waterinham en dal was een natuurlijk/aangelegd zwemdeel. Hier langs gewandeld en aan de andere kant was er weer mogelijkheid om te kiezen tussen pad en rots. Natuurlijk voor de rotsroute gekozen, deze keer was er geen hekwerk. Allemachtig wat was dit een mooie route. Helemaal niemand tegenkomen en de rotsen kwamen steeds dichter bij de zee. Tot de golven woest en metershoog tegen de rotswand aanvlogen, wat een watergeweld, geweldig! De rotsen waar ik ondertussen overheen gleed waren echter flink nat en even verderop kon ik niet verder omdat de branding mij daar zou hebben meegesleurd, zo hoog kwamen de golven. Hier een tijd vol verwondering wezen kijken, nat gegolfd, en toen terug geglibberd. Maar goed ook, want toen ik op veilige afstand stond kwam er een reuzegolf, woesh. Terug omhoog geklommen en mijn tocht voortgezet aan de bovenkant van het klif en dus buiten waterbereik. Wel kwamen er uitstekende rotspunten en dat vind ik alleen maar leuk, supertof. Sorry mama, maar daar overheen geklauterd en op een bepaald punt met hangende beentjes zittend mijn broodjes als lunch gegeten. Fantastisch uitzicht en de woeste golven bleven onder mij doorbeuken.

Doorgewandeld en mijn route bracht mij helaas terug naar een pad en dus meer drukte. En opeens dook er een grote begraafplaats op, natuurlijk een prachtige plaats daarvoor. Hierna volgde alweer het volgende strand, Bronte Beach. De meest mensen die de kunstwandeling rondom Bondi doen blijven tussen Bronte en Bondi, dus ik kwam nu echt in de toeristische drukte terecht. Ook allemaal joggende mensen. Na de volgende hoge klif keek ik ineens uit op het beroemde halve maanvormige strand: Bondi Beach. De jaren nadat de eerste Europeanen voet aan wal hadden gezet was Bondi totaal nog niet bijzonder, ook al lag het slechts 7km van de stad af. Pas na 1900 kreeg men meer interesse voor dit strand, aangezien het ook zeer geschikt was voor surfen. Maar vandaag de dag is Bondi Beach natuurlijk vooral bekend door het tv programma Bondi Rescue, over de lifeguards en hun bezigheden. Niet dat hun daden daarin mooier worden gemaakt: op een drukke dag kunnen er namelijk tot 35.000 mensen naar Bondi komen. Ondanks dat dit strand en de nabijgelegen stranden populair zijn, zijn er vaak sterke stromingen in de water die het gevaarlijk maken. Op dergelijke drukke dagen moeten de lifeguards meer dan honderd keer daadwerkelijk in actie komen en 'redden'. Geen flauwekul dus. Even over het grote strand gelopen. Leuk en aardig maar eigenlijk gewoon nóg een strand, in mijn ogen niet zo heel veel meer bijzonder. De bekende lifeguard dingen natuurlijk op de foto gezet en daarna even in het nabijgelegen park op adem gekomen. Ruim 10km gewandeld en in mijn geval de helft geklauterd, dus mijn voetjes waren aardig moe.

Laatste dag

Zaterdag was alweer mijn laatste dag in Sydney. Omdat ik alles wat ik wílde zien heb gezien, ging ik nog een keer langs de mooiste dingen. Vanaf het hostel naar Hyde Park gewandeld. Hier ontbeten en de helft van mijn eten met de vogeltjes gedeeld. Genoten van het zonnetje, de fontein en de regenbogen die door het zonlicht ontstonden. Langs de kathedraal naar The Domain gewandeld, hierin bevindt zich de Art Gallery of New South Whales. Een uurtje rondgelopen langs Australische, moderne en Aboriginal kunst. Daarna mijn tocht voortgezet door de Botanical Garden, via andere paden dan ik tot nu toe had bewandeld. De tuinen uitgegaan en via een andere route naar Mrs Macquarie Point gewandeld. Mooi zicht op Sydney Harbour, Fort Denison en na ik het hoekje opliep op de twee iconen. Er voer een zeilboot voor het Opera House langs en dan zie je hoe mooi het gebouw is gebaseerd om zeilen van een boot. Prachtig om naast elkaar te zien. Wederom in het gras gaan zitten, muziek in de oren en mijn lunch gegeten.

Zo ruim een half uur van het uitzicht genoten en toen verder gewandeld, terug richting Botanische Tuinen, op naar mijn geliefde Opera House. Wederom van dichtbij bekeken en rondom gelopen. Vervolgens langs de kade naar Circulair Quay gegaan. Hier genoten van de vele straatartiesten en tegenover het Opera House even op een bankje gezeten om de afgelopen week te overdenken. Ja, ik vind Sydney een erg toffe stad. Prachtige gebouwen omringt door natuur, aardige mensen en heel veel water. Ik heb ruim de tijd gehad om dingen in mijn eigen tempo te bekijken en dat was heerlijk. En ondertussen ben ik weer op pad: op naar de volgende bestemming en nieuwe avonturen. Dág Sydney!