Het oosten des lands

Vertrek

Op mijn laatste avond genoten Harmen, Monika, de kids en ik van een verrukkelijk stukje lamsvlees van Mohawk of Mint. In de ochtend nogmaals afscheid genomen van al de lieve diertjes, ik ga ook hen enorm missen. Koffer ingepakt, nog wat gaten in de koffer dicht genaaid, en daarna 'knallend' afscheid genomen. Om 09.10u, twintig minuten voor vertrek, pakte Harmen uit een kluis zijn 'rifle' (geweer) en 'shotgun'. Naar buiten gegaan en blikjes op de paal van het hek rondom de bull paddock gezet. En daar kwam Lucky Jim aan sjokken, niet zo handig Jim. Dus hem eerst weggelokt. Ik had niet de behoefte om nog een koe te zien sterven. Zeker niet met precies hetzelfde soort geweer als de slager gebruikte. Harmen deed er een '22 kogel in, ik moest het geweer laden, richten en boem: naast het blikje. Nog drie maal schoot ik naast (foei) tot ik eindelijk het blikje eraf schoot bij de vijfde poging. Hmf, geen scherpschutter toekomst voor mij. Hierna nog tweemaal de shotgun geprobeerd. Older wat een eng ding. De shotgun heeft een flinke terugslag tegen je schouder en maakt een herrie, abnormaal. Dus na het eerste schot was mijn linkeroor waar het geweer naast rustte halfdoof. En natuurlijk stond dat verrekte blikje nog overeind. En dat is raar, want met een shotgun verspreid de kogel zich en zou je in theorie dus niet kunnen missen. Anyhow, nogmaals geschoten en wederom bleef het blikje staan. Hierna als een malle mijn koffer in de auto geladen en weggereden van mijn tweede thuis. Honey stond bij het hek te wachten zodat ik haar nog een laatste aai kon geven. Naar Tiaro gereden waar ik Rohan nog tien minuten lang kon knuffelen voor de Greyhound bus kwam. Dag Harmen, dag Rohan, ik ga jullie allen missen en vergeten zal ik nooit. En daar reed ik weg, door Tiaro en langs Bauple Mountain. Op naar Brisbane.

Byron Bay

In Brisbane moest ik twee uren wachten op mijn bus naar Byron Bay, waar ik uiteindelijk om 20.10u aankwam. Zuidelijker ben ik aan de oostkust nog nooit geweest. Dit plaatsje ligt welgeteld 50km onder de grens van Queensland. Ik ben nu dus officieel in New South Whales. De volgende ochtend niet direct op pad gegaan maar mijn schoenen genaaid, jaja, na kleding en een koffer waren schoenen aan de beurt. Mijn naaikunsten winnen wellicht geen schoonheidsprijsjes, maar ik doe het wel even. Je moet toch wat als je zo alleen rondtrekt en geen geld uit wil geven aan nieuwe spullen... Rond 10u op pad gegaan om Byron Bay te verkennen. Byron Bay, 5600 inwoners, is de meest oostelijke plaats van het Australische vasteland en heeft een magnifieke ligging aan een 30km lang zandstrand. Sinds de jaren '60 is Byron Bay een dorp met een alternatieve inslag; het is een beetje blijven hangen in de hippie sferen. En inderdaad, ik was mijn hostel nog niet uit of ik passeerde de eerste alternatieve winkels al: de regenbogen, vredestekens, kruiden en wierook kwamen me tegemoet. Bovendien hangt er een zeer relaxte sfeer in het dorp, zie je oude volkswagenbusjes rondrijden, zijn er veel loslopende hippies en passeer je overal straatmuzikanten. Ik heb niet eerder zoveel mannen met lang haar bij elkaar gezien als hier. Lang haar, haarbandjes in haar, blote voeten, lange baarden, regenboog kleding, lange rokken, dreadlocks, joint in de mond, gitaar op de rug: alsof ik terug in de tijd ben gegaan. Logisch dus dat winkels hier op inspelen en overal hippiekleding werd aangeboden. Ook wandelde ik langs een Happy Herbs winkeltje, allerlei party kruiden voor happiness, zegt genoeg lijkt me :-).

Meest oostelijke stukje land

Vanuit het stadscentrum naar Main Beach gelopen, gelegen aan een prachtige baai. Aan de rechterkant was de landtong zichtbaar met de beroemde vuurtoren van Byron Bay, gelegen op het meest oostelijkste stukje land. Mijn doel van vandaag. Over de esplenade richting de vuurtoren gelopen en vervolgens via een wandel/klaurerpad door een regenwoud omhoog geklommen de steile bergrug en kliffen op. Volgens een informatiebord komen hier wilde kalkoenen en wallabies voor. Doordat ik alleen liep heb ik meerdere kalkoenen mogen aanschouwen. Helaas geen wallabie. Ondertussen kwam ik steeds hoger en kreeg ik meer zicht op de zee. Op het hoogste punt van de bergrug had ik vol zicht op de rechterkant: wauw. En olderdebolder, wat zag ik daar? Een grote groep dolfijnen! Aan het spelen in de golven, ongelooflijk mooi, gaaf om zomaar ineens te zien vanaf deze hoogte. Doorgelopen over mijn wandelroute tot ik op de hoofdweg uitkwam en weer over een voetpad wandelde. Achter mij bevond zich nu de bergrug waar ik overheen was geklommen. En opeens zag ik de dolfijnen weer, ze waren 'met mij meegegaan' en zwommen dus evenwijdig naast mij. Ik denk dat het minstens veertig dolfijnen waren, wat een grote groep! Ongelooflijk stoer. En terwijl ik stond te apengapen naar deze fantastische dieren, wezen andere mensen mij op een aantal diertjes in de verte: walvissen! Heel in de verte, maar toch. De walvissen spoten waterfonteinen omhoog, waaah. Er is vast niet veel van te zien op de foto's behalve wat omhoog schietend water, maar het was een bijzondere ervaring!

Vanaf hier doorgelopen naar de vuurtoren, waar ik nu prachtig zicht op had. Hoog bovenop de klifwand. Hiernaartoe gelopen en het kleine museum in de vuurtoren bekeken. Buiten stond een informatie kar over walvissen, interessant. Waarschijnlijk heb ik humpback whales gezien, die worden maximaal 16m lang. Naast de vuurtoren was ook mooi uitzicht op Cape Byron met Byron Bay. Via de toeristische route afgedaald naar het oostelijkste puntje des lands. Mooi zicht op de kliffen en ja hoor, naast een lelijk bord gestaan als bewijs. En mijn dolfijnenvriendjes waren mij gevolg en waren nu hier onderaan de kliffen. Dag dolfijntjes, veel speelplezier. Nu was het meest oostelijke punt een uitkijkpunt dat voor iedereen bereikbaar was. Er liep echter een rotsige klifrug nog wat verder de zee in. Via vele traptredes hiernaar afgedaald tot het lookout punt. Maar ik ben Charissa en wil verder: dus via de scherpe rotspunten afgedaald naar Little Wategos Beach. En nee, ik ben niet gevallen. Op wat surfers na een schitterend toeristloos gebied. De golven beukten hier tegen de rotsen en zorgden voor metershoge fonteinen. Nu had ik eindelijk naar tevredenheid het oostelijkste punt bereikt! Ik besloot een poging te wagen om van strand naar strand te hoppen en zo hopelijk uit te komen bij Main Beach, in plaats van met de toeristenmassa mee te moeten lopen over de algemene route. Dus naar Wategos Beach geklommen over puntige rotsen en springend over zeewater en vervolgens naar Clarks Beach. Hier nog op een uitkijk platform geklommen. Omdat mijn rotsklim avonturen nu voorbij waren en ik vanaf hier via zandstrand naar Main Beach kon lopen, heb ik mijn schoenen uitgedaan, aan mijn rugzak gebonden en ben ik met blote voeten door de (toch best frisse) zee gaan wandelen, terug naar mijn hostel.

Coffs Harbour

De volgende ochtend rond 10u uitgecheckt en naar de bushalte gelopen. Hier heerlijk in de zon zitten wachten terwijl de blote voeten hippies overal rondliepen. Grappig dorpje voor alternatievelingen. Enkelbandjes, haarbanden, vlechtjes, hoedjes, sjaaltjes, kralen, kettingen etc. Man en vrouw draagt het hier en het liefst allemaal. Om 10.45u kwam mijn bus richting Sydney er aan en kon ik zonder problemen instappen. Lekker naar buiten gekeken en tot mijn verbazing kwamen er na Byron Bay allemaal Suger Cane fields, dat kwam bekend voor. Na een uur hield dit op en werd de omgeving heuvelachtiger met bossen en ook verrassend genoeg veel water. Om 14.30u reden we Coffs Harbour binnen, een stad met ruim 45.000 inwoners genoemd naar ene kapitein Korff, halverwege Brisbane en Sydney. Ik had mij voorbereid op een lange wandeltocht naar mijn hostel dat aan het strand ligt (45 minuten lopen met zware koffer) maar er stond een busje van YHA om mij op te pikken, yes! Dus in no time was ik bij mijn hostel; ingecheckt bij een vriendelijke dame met kat, naar mijn kamer gegaan, bed opgemaakt en spul gedumpt en vlug naar buiten gegaan zolang het nog licht is. Zoals gezegd ligt het hostel dicht bij het strand en dus wat verder uit het stadscentrum. Maar dat is juist perfect, want de mooiste dingen van Coffs Harbour liggen rondom de marina en jetty, en daar loop ik in vijf minuten heen. Veel in dit stadje is gericht op bananen, hout en vis, maar ook op walvissen. Coffs Coast is hier de ideale plek voor, de walvissen hebben hier een soort ontmoetingsplaats vanwege fijne stromingen in het water. Zowel op de heenweg naar Antarctica als op de terugreis komen ze hier langs. De maanden juni-september zijn dan ook geschikt om te whale watchen. Bij de receptie geïnformeerd of dit mogelijk was. Vandaag waaide het echter te hard voor boten om te mogen uitvaren, en voor morgenochtend zat eentje om die reden al volgeboekt. Ik moet het morgenochtend dus nogmaals proberen. Hierna op pad gegaan. Het waaide enorm hard, dus ik moest mijn hoedje goed op mijn hoof drukken toen ik dichter bij zee kwam. Ook een zeer woeste golfslag hierdoor. Besloten om morgen de marina en het daarachter liggende Mutton Bird Island te bekijken. Vanaf dit eiland kun je schijnbaar ook zeer goed walvissen spotten. Over Jetty Beach naar de jetty (steiger) gelopen, een historisch stukje, gebouwd in 1892. Vanaf hier, voorheen een timmerwerf, werd hout het land binnengebracht. Bij de jetty aangekomen verdween de zon ineens achter een donkere, dreigende lucht die aan kwam waaien vanuit landinwaarts. Toch de jetty opgegaan, want dit is tenslotte Australië, het land van de zon :-). Ik liep ondertussen in mijn eentje over de jetty en dat had wel iets, ook al moest ik mijn hoedje met beide handen vasthouden. Tot het einde gelopen en toen in vlotte wandelpas terug richting hostel gegaan. De lucht werd nu wel erg dreigend. En ja hoor, rond 18u brak de lucht open: onweer en zeer harde regen, aangewakkerd door de rukwinden. Ach, ik was veilig in mijn kamer, droog en wel achter mijn laptopje.

Walvissen

De volgende ochtend heb ik me aangemeld voor de whale watching, vanmiddag gaat er namelijk een tocht. Het weer ziet er voor vandaag goed uit, dus ze gaan als het zo blijft om 14u. Ontbijt gehaald bij de supermarkt en in een park aan een inham van de zee gegeten, met zicht op pelikanen. Vanaf hier naar een strand gelopen met zicht op zowel Little Mutton Bird Island en Mutton Bird Island. De zon begon langzaamaan op volle kracht te schijnen en de weerkaatsing op het water was schitterend. Doordat het hier winter is zijn de luchten ook prachtig helder blauw. Op dit strand liep denk ik compleet Coffs Harbour zijn hond uit te laten, dus omgeven door schatjes zo een tijdje gewandeld. Bij de ingang van de marina was zondagochtend markt en daar nog even rondgelopen. Vervolgens door naar de haven gelopen, nog een pelikaan bewonderd die op een lantarenpaal sliep. Via een soort mini afsluitdijk van een paar honderd meter naar Mutton Bird Island gewandeld. Dit eiland en de kleinere versie maken deel uit van het Solitary Island Marine Park. Het zeer steile eiland beklommen via een enkel pad dat dwars over de rug van het eiland gaat. Aan de andere kant ben ik op de rotsen gaan zitten met vol uitzicht op de zee: op zoek naar walvissen. En ja hoor, met een beetje geduld kon je ze zo nu en dan in de verte zien bovenkomen. Op den duur sprong eentje zelfs een aantal keren naast een boot. Zo heerlijk een uur in de zon gezeten. Weer een beetje kleur op doen, want bij Harmen is het grootste deel wat verdwenen. En ik moet natuurlijk wel bruin thuis komen, haha.

Ondertussen was het aardig druk geworden op het eiland, dus terug naar het vasteland gewandeld. Om 13.15u naar de marina gelopen en aan boord gegaan van Jetty Dive. Een leuk team dat ons begeleidde en in totaal waren er twintig deelnemers. Niet al te grote groep dus gelukkig. Vol gas lang Mutton Bird Island gevaren. Eigenaar Mike vertelde ondertussen van alles over walvissen. De walvissen trekken hier nu noordwaarts, om een 'mate' te vinden of om te bevallen. Rond september trekken ze terug naar Antarctica om zich daar weer aan te vetten met plankton. De zee verder op gevaren terwijl Mike contact had met zijn vrouw die bovenop het eiland stond te spotten voor ons, geniaal. De eerst drie kwartier hebben we vooral gevaren en gezocht, weinig walvisactiviteit. En toen brak het ineens los. Overal rondom ons waterspuiten die walvissen aanduiden. Die richting opgevaren en naast een grote bultrug uitgekomen die met de staart op het water klapte, wauw. En daarna hoppa aan de andere kant, op nog geen vijftig meter naast de boot. En voor zo'n joekel van een beest is dat enorm dichtbij. Hierna bleven we walvissen ontmoeten, erg gaaf. Na ruim anderhalf uur op volle snelheid terug naar de haven gevaren, hier op mijn verzoek nog even een u-turn gedaan, haha, vol gas vlogen we door de bocht. Denk ik niet zo leuk voor de Indische dame die halverwege de tocht al had overgeven.

Voetbal

De volgende ochtend ging om 01.40u mijn wekker. Naar beneden geslopen en me bij twee andere Nederlanders in de tv kamer gevoegd. Leuk, nu kan ik samen met mensen voetbal kijken. Midden van de nacht, het was koud (rond de 5C) en met een hoop Hollandse humor. Gewonnen en dat maakte het extra feestelijk. Hierna weer naar bed gegaan, ondertussen was het 04.15u. Tot 09u geslapen, toen nog moe opgestaan en mijn spullen ingepakt. Om 14.30u kwam mijn Greyhound bus en in ruim twee en een half uur naar Port Macquarie gereden, een behoorlijk korte rit in vergelijking. Om 17.15u kwam ik hier aan en ja hoor, wederom een YHA busje. Nu was dit hostel niet zo ver gelukkig, maar omdat het pikkedonker was, was dit wel zo prettig. Ingecheckt en naar mijn zespersoonskamer met eigen badkamertje gegaan. Ondertussen was het na 18u en ik had best trek, echter niet in goedkope noodles (bah, als ik terug ben in Nederland kan ik geen noodles meer zien). Dus op pad gegaan, en omdat ik niet al te lang wilde lopen op zoek naar eten in het donker, mijn mobiel gebruikt om de McDonalds te vinden op vijftien minuutjes lopen. Onderweg liep ik onder een laaghangende tak van een grote boom door en hoor keihard gekrijs: vlogen er ineens vijf wezens uit, rakelings door mijn haar. Dag vriendjes van mij, de flying foxes. Ze zijn toch best groot als ze vliegen, haha. Leuk om deze nachtdieren weer te zien, anders dan overdag als ze hangen als een tros druiven. Verder gelopen naar de Mc en hier lekker ongezond gegeten. Daarna terug gewandeld naar het Ozzie Pozzie YHA hostel.

Port Macquarie

De volgende ochtend bij de receptie een fiets gehuurd. En wat voor een fiets, een dikke pimp fiets! De Harley Davidson onder fietsen, met zeer breed stuur, groot zadel, een prachtig frame, en met mountainbike wielen. Helm op, slot mee en gaan met die banaan. Vanuit het hostel naar de Hastings River gefietst, een inham vanuit de zee. Via een voet/fiets pad langs het water gereden en zo kwam ik uit bij de haven waar de pelikanen en meeuwen bij de verse vis zaten te wachten. Net een plaatje uit Finding Nemo. Langs het stadscentrum gefietst, daar ga ik morgen wel even rondlopen, en zodoende bij de Breakwall uitgekomen, een stenen muur die het zeewater tegenhoud. Wat erg gaaf is, is dat bijna al deze stenen beschilderd zijn met persoonlijke boodschappen. Als je wilt kun je dus een bericht achterlaten. En dit ging zo honderden meters lang door, bijzonder en kunstzinnig. Aan het van deze kade, bij de overgang naar Town Beach, zwommen er meerdere dolfijnen in de inham: gaaf. Port Macquarie, een van de eerste plekken in 1821 waar de Europeanen een plaats voor Engese bouwden, heeft meerdere stranden en hierlangs loopt de Coastal Walk. Nu had ik niet veel behoefte om dit te lopen, dus ben ik hier met mijn fiets aan begonnen. Strand nummer een was Town Beach, met uitzicht op de Breakwall. Bij Flagstaff Hill afstapt en naar een uitkijkplatform geklommen. Vanuit hier was ook uitzicht op het tweede strand, Oxley Beach, een hondenuitlaat strand. Mijn route bracht mij naar Windmill Hill lookout, ik koos echter om via de rotsige route te klimmen en zo kwam ik uit bij een schitterend klif boven de zee. Hierna mijn route vervolgd langs klein strandje nummer drie, Rocky Beach. Ik moet zeggen dat het fietsen mij hier vrij zwaar viel; Port Macquarie is zeer heuvelachtig en na een vlotte afdaling volde telkens weer een steile helling, San Francisco steil. Dus om van strand naar strand te fietsen was een aardige workout. Soms te steil zodat ik het laatste stuk verslagen door de fiets moest lopen. Afgedaald naar surfstrand, nummer vier, Flynns Beach. Over dit strand heb ik daadwerkelijk even gelopen en geklommen. Nog een schoen onder water gekregen, oeps. Strand nummer vijf waar ik langskwam, Nobby's Beach, schijnbaar een of ander beroemd hondenuitlaat strand, had Nobby's Hill met een prachtig uitkijkpunt. Hier geluncht en mijn eten gedeeld met een prachtige Magpie. Nog even bij de lookout gekeken en jahoor, daar waren ze weer: walvissen :-). Doorgefietst naar Harry's lookout bij Shelly Beach, strand nummer zes, waar de bush turkeys rondliepen.

Koalaziekenhuis

Hierna nog een klein stukje doorgefietst maar ik was de heuvels en alles behoorlijk zat. Bovendien zou om 15u een voedingssessie plaatsvinden bij het koalaziekenhuis, dus via woonwijken die richting op gefietst. Older de bolder wat een hoge heuvels. Soms ging het retesnel naar beneden en dan weer lopend omhoog. Zo kwam ik rond 14.15u aan bij het ziekenhuis. Omdat ik nog vroeg was ben ik naar het nabijgelegen historische Roto House gegaan, gebouwd in 1891 door de familie Flynn, prominente inwoners. Het huis is bijna 100 jaar lang door hen bewoond, dus de inrichting is identiek. Voor Australisch doen historisch dus. Zo een half uurtje doorgebracht en daarna naar het koalaziekenhuis gelopen, het enige koalaziekenhuis in Australië. Hier begon de tour en een grote groep mensen had zich hiervoor verzameld. Er werken ruim 150 vrijwilligers bij dit ziekenhuis en de koala's worden van verre hier gebracht. De oorzaken zijn dan ook zeer uiteenlopend: ziektes, aangereden, hondenbeet, wees etc. Zo uitleg gekregen over de koala's, de intensive care, de manier hoe ze medicijnen toedienen en de koala's voeren, dat de koala's zeer kieskeurig zijn met welke eucalyptusblaadjes ze willen eten en welke niet, enzovoorts. Hier ruim een uur doorgebracht, interessant en schattig om de koala's te zien. Sommigen waren blind, misten ledematen, anderen hadden een lekkende blaas en natte kont daardoor. Maar ondanks dit alles was de liefde van de vrijwilligers af te lezen. Sommige koala's zullen weer in het wild in hun eigen gebied worden uitgezet, andere koala's krijgen verzorging zolang ze leven. Een zaak naar mijn hart.

Vleermuizen en pelikanen

Woensdagochtend rustig opgestaan,, rond 11u uitgecheckt en mijn koffer in een kluisje gedaan zodat ik niet alles de hele dag in de gaten moet houden, ideaal. Mijn bus vertrekt namelijk pas na 17u, dus ik heb nog een hele dag door te komen. Vanuit het hostel naar Kooloonbung Creek gewandeld, een nationaal park in het midden van de stad. Bijzonder dat zoiets hier in het midden van de stad ligt, naast het stadscentrum. Het park bestaat uit allerlei inheemse planten en bomen en een hoop wildleven, onder andere flying foxes en koala's. Hopelijk zie ik die dan ook. Er lopen voornamelijk boardwalks door dit gebied, over het drassige kreeklandschap heen. Combinatie tussen regenwoud en moeraslandschap met paperbarks. En ja hoor, ik was nog maar tien minuten aan het wandelen en daar waren mijn vriendjes: de flying foxes die zich klaarmaakten voor hun bedjes met een hoop lawaai en gefladder. Wat een joekels toch als ze hun vleugels uitslaan. Doorgewandeld door het bos waarbij hoog gras, paperbark, varens en palmbomen elkaar afwisselden. De kreek overgestoken en aan de andere kant terug gewandeld, zoekend naar koala's. Helaas geen gezien.

Het park verlaten aan het begin van de kreek en naar het stadscentrum gelopen. Gisteren hier nog maar weinig van gezien doordat ik langs het water bleef fietsen. Centrum stelde niet heel veel voor, aantal winkels even in gekeken en naar twee kerken gegaan. De St. Agnes kerk, erg mooi gebouw, en daarachter een zeer oude kerk, de St. Thomas kerk uit 1824. Hierna naar de waterkant gewandeld. Fish en chips gekocht, avondeten als lunch, want vanavond zit ik in de bus en moet ik het met broodjes doen. Lekker aan het water gegeten. En opeens een hoop gefladder, een grote zwarte schaduw die over mij heen scheerde (Game of Thrones stijl) en daar landde de jumbojet naast bij: een pelikaan. Wat een joekel, als ik zit is de pelikaan hoger dan ik ben! Paar stukjes friet aan het beestje gegeven, moest ie met zijn grote klapperbek helemaal plat liggen om het van de grond te rapen. Daarom geprobeerd het in zijn bek te gooien en ja hoor, hij ving het op. Geniaal! Nadeel, mijn nieuwe vriend kwam steeds dichterbij. Een beetje eng dichtbij, want hij wilde mijn fish ook wel even proberen. Dus hem maar even weggejaagd, wat nog een aardig moedige klus was om te zien gezien het formaat. Gelukkig kwamen er twee andere vriendjes van hem aan en gingen ze bij andere mensen schooien en vechten om eten. Via de waterkant teruggelopen naar mijn hostel. Hier mijn dagboek en foto's bijgewerkt, gekletst met een meneer die op zijn motor Australië doorkruist, en gespeeld met huispapegaai Cheeky tot het 17u was en ik wederom met het busje naar de Greyhound bushalte werd gebracht en op de bus stapte naar Newcastle waar ik 21.30u aankwam en naar mijn hostel ging.

Newcastle

Donderdagochtend Newcastle gaan verkennen, de een na grootste stad van New South Whales met 310.000 inwoners. Gesticht in 1804 en jarenlang gericht op industrie, maar de laatste tientallen jaren ook meer op toerisme. Het is in elk geval een stad met een grote haven, veel mijnbouw etc. Bovendien vormt deze stad de toegang tot de Hunter Valley, een van dé wijngebieden van Australië. Niet dat mij dat nu heel veel interesseert, maar er zijn allerlei wijnproeverijen mogelijk. Langs het station naar de haven gelopen, de twee na grootste van het land. Over een boulevard gewandeld richting Nobby's Lighthouse gelopen, een must see in deze stad. Ondertussen was er een vrij guur windje, dus mijn korte broek was dapper ingeschat maar een beetje frisjes. Ach, meestal is het rond en na het middaguur lekker, daar maar op hopen. Dus vest aan en wandelen maar. Mooi zicht op de grote schepen en de haven. Ja, dit stukje stad is en was duidelijk gericht op industrie. Via Horseshoe Beach, een hondenuitlaat strand, richting de vuurtoren gewandeld die hoog bovenop een rots staat. Via duinlandschap en een door mensen aangelegde breekwal kwam ik uit bij de rotsenvuurtoren, die gesloten bleek te zijn. Wel mooi uitzicht vanaf hier op de stad. Achter de rots kon je echter nog doorwandelen op de breekwal, al werd hier wel voor gewaarschuwd want bij hoge golven kun je meegesleurd worden. Lekker dan. Doorgewandeld tot het einde en inderdaad, wat een woeste golven. Zo nu en dan even flink nat gespetterd. En wederom walvissen zien zwemmen in de verte, tussen alle grote containerschepen door. Langs de hoge golven terug geglipt naar de vuurtoren, gaaf want door de hoogte en druppeligheid van de golven waren er continu kleine regenboogjes in te zien. Via Nobby's Beach ben ik terug naar de wal gelopen, maar dat was een zware wandeling. Het zand was namelijk vrij zacht dus bij elke stap zakte ik diep weg.

Na lunch doorgewandeld naar Newcastle Ocean Baths, aangelegde baden met daarin zeewater en zand op de bodem. De golfslag zorgt ervoor dat dit bad gevuld blijft. Er was een groot rond bad, niet zo diep, en een rechthoekig zwembad zoals wij ze ook kennen. Doordat de golfslag zo woest was kwam er regelmatig een nieuwe lading zeewater in het bad waar inderdaad een aantal mensen aan het zwemmen waren. Hier een tijd rondgelopen, ook aan de zeekant. Natuurlijk ging dat mis en zorgde een flinke golf ervoor dat mijn schoenen en sokken doorweekt werden. Alles uitgedaan en even laten drogen terwijl ik rondkeek. Na een tijdje schoenen weer aangedaan en langs het ronde bad naar Newcastle Beach gewandeld. Via het strand en de kust omhoog geklommen de klifwand op. Op naar Bogie Hole, een 'zwembad' in de rotsen. Al was dit volledig overstroom door de hoge golfslag, woesh. Via het King Edward Park langs een of andere obelisk naar de Christ Church Anglican Cathedral gewandeld. Deze kerk werd in 1813 gebouwd, al is er de afgelopen jaren veel gerestaureerd na schade door aardbevingen. In de kerk gekeken en toen ik hier uit ging kreeg ik een zegen mee voor mij als reiziger van een kerkvrijwilliger, mooi gebaar en een mooie afsluiting van mijn bezoek aan Newcastle. Terug naar mijn hostel gelopen en daar kwam het Nederlandse stel met wie ik voetbal heb gekeken ineens binnen wandelen, Sjoerd en Joanita, wat toevallig en leuk! Nog even gezellig mee gekletst en gelachen. 's Avonds met papsie en mamsie geskypt, superfijn want ik had hen al drie weken niet gezien of live gesproken, dat is toch best lang.

Eindelijk in Sydney

De volgende ochtend naar het station gelopen en daar kwam mijn Greyhound bus al aan, eerder dan gepland. Ingestapt, wederom zeer rustig, en in twee en een half uur naar Sydney gereden. Van de buitenwijken, suburbs, tot het CBD (Central Business District) was bijna een uur rijden. En ineens reden we over de beroemde Harbour Bridge, met uitzicht op het Opera House, tadaa. Doorgereden naar het centraal station, uitgestapt en in drie minuutjes naar mijn hostel gelopen, Sydney Central YHA. Hier ingecheckt en toen bleek ik een upgrade te hebben, ik vermoed door overboeking vanuit YHA. In plaats van een acht persoonskamer kwam ik in een zes persoonskamer terecht, yes. Op de achtste en hoogste verdieping, tegenover de toren met klok van het station. Hier een bed veroverd, koffer en spullen een plekje gegeven en daarna op pad gegaan om deze geweldig grote stad te verkennen. Meer hierover volgt binnenkort in de volgende blog!