Leven en dood

Daar was ik weer. Opnieuw drie weken verder. Donderdag vertrek ik voor de laatste keer bij Harmen en Monika en begin ik aan mijn ruim zes weken durende reisavontuur langs de oostkust van Australië. De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen: veel gezelligheid, klusjes, uitstapjes, voorbereidingen, dood en nieuw leven. Begin juni waren zowel Jedidja als papa jarig. Fijn met hen beiden geskypt. Jedidja is alweer zes jaren oud. Ik kan nog herinneren dat ik haar voor het eerst op mijn armen had liggen. Zo klein, zo bijzonder, en nu alweer zo groot en wijs. Een topmeid! En mijn heitie is alweer halverwege de 50, ook hij groeit snel op ;-). Jammer om zo een aantal mijlpalen in levens van afstand mee te maken. Ook mijn eigen verjaardag zal ik alleen doorbrengen, een raar idee...

Harmen heeft een aantal weken geleden een kapotte Hammond orgel op de kop getikt. En ongelooflijk maar waar, hij heeft het ding aan de gang gekregen!Wat een herrie komt er uit zo'n ding. Harmen was helemaal door het dolle heen, want het is niet zomaar een orgel, het is een complete computer met extra ritmeopties, invulling etc. Dus toen ik hem hoorde spelen was ik overdonderd door zijn vliegensvlugge vingerkunsten, maar later zag ik hem rondlopen terwijl het orgeltje nog op soortgelijke wijze doorging, haha. Lang leve de moderne instrumenten die zelf spelen. Zelf ook even op 'het ding' gespeeld. Grappig instrument maar mijn voorkeur gaat toch zeer zeker uit naar een piano. De weken daarna regelmatig het 'gejank' van de orgel aan moet horen. Stiekem met Monika een plan beraamd om de orgel in brand te steken, toch maar niet gedaan ;-). Dus Monika, veel plezier de komende jaren, haha.

Bunya Mountains National Park

In een weekend zijn we naar Bunya Mountains National Park gegaan, een regenwoudachtig gebergte op drie uur rijden ten zuidwesten van Bauple. Dit woud staat vol met Bunya bomen, een dennenachtige boom (conifeer van max. 50m) vol grote 'vruchten' (kegels tot ongv 10kg!). De boom lijkt een beetje op een grote wc borstel moet ik zeggen. Het woud bevat het grootste aantal Bunya Pines ter wereld. Hier in ruim drie uren naartoe gereden en gestopt bij Burtons Well. Hier met elkaar geluncht aan de rand van een oerwoud. Want dit ziet eruit als een zeer ruig bos. Vol kronkelige hoge bomen die dicht op elkaar staan, met lianen en al. Ook hele rare pluizige bomen met een soort meterslange wierookstokjes in hun kraag. Na onze lunch de weg overgestoken en aan de wandeling begonnen naar de top van Mount Kiangarow, de hoogste berg van de Bunya Mountains met 1135m. Een aantal km naar de top en weer terug. Onderweg genoten van de fantastische kronkelige oerwoud bomen, heel anders dan een Nederlands bos. Erg spectaculair om rond krullende grote lianen te zien. Gaandeweg kregen we steeds beter uitzicht op de omgeving, het woud rondom ons, tot we de top bereikten en prachtig zicht hadden. Ook hier waren de pluizige bomen met wierookstokje vertegenwoordigd. Terug gewandeld naar de parkeerplaats en verder het park ingereden naar Paradise. Eerst naar de Paradise waterval gewandeld en vervolgens naar de Little Falls. Met Harmen nog over de rotsen geklauterd naar een steile wand waar een klein stroompje naar beneden liep. Hierna teruggekeerd aangezien we met de kids niet heel lang kunnen lopen. Vanaf hier naar de andere kant van het park gereden nabij Dandabah. En dat was heel raar, want ineens te midden van dit majestueuze woud zijn er allemaal chalets, kampeerplekken en gebouwen te vinden. Hier was het dan ook behoorlijk druk en hadden we het al snel gezien.

Wongi State Forest

Een dag later zijn we naar Wongi State Forest gegaan. Dit bos ligt 25km boven Maryborough aan de Bruce Highway. Via een off road met de truck naar de Wongi Waterholes gereden. Een moerasachtig bosgebied met waterpoelen. Hier in alle rust alleen een picknicktafel met spul gevuld en daarna langs het Wongi water gewandeld door het paperbark en eucalyptus bos. En het verschil in woud met gisteren en zeker te zien! De structuur van het bos is zeer anders. Langs en in het water groeien allerlei planten en bomen en allerlei kleine baby kikkers/padden gezien. Zo klein als mijn vingernagel. De wateromgeving werd naar mijn mening steeds moerassiger, met groei in en op het water. Een soort waterplant met rode kleur, erg mooi als een soort deken. Heerlijk met elkaar een late lunch gehad aan de rand van de waterhole. Vervolgens zijn we via de off road verder gereden naar Lake Lenthall. De waterholes zijn een verlenging van de Burrum River en dit stuwmeer dat in 1984 is gevormd als watertoevoer voor de steden hier in de omgeving. Bij het meer is de Lenthalls Dam, een grote dam zoals wij die kennen met sluis en al. Hier opgeklommen voor uitzicht op het lage water aan de ene kant, en het hoge water in het meer aan de andere kant. Hierna terug naar huis gereden waar we rond 17u aankwamen en de dieren hebben gevoerd. Eindelijk weer wat kangoeroes gezien vlak bij huis. Ruim een week geleden dat ik voor het laatst een aantal heb gezien. Misschien zijn ze ergens anders heen getrokken doordat het winter is? Ze waren voorheen altijd elke ochtend en avond bij de dam te vinden, laatste weken echter niet. Nu echter weer twee kangoeroes gezien, ben ik toch nog in Australië. 

Rohan

Overdag, of tijdens klusjes, drentelt Rohan lekker tussen Harmen, Monika en Chrissies door, van de ene naar de andere kamer ('close the door') en op zijn fietsje van hordeur naar hordeur. Ik blijf het grappig vinden hoe Harmen en Rohan samen optrekken. Rohan is altijd heel geïnteresseerd in  het geklus van Harmen en wil dan ook alles zien en weten: Pop this en Pop that. En Harmen zit dan altijd in zichzelf te mompelen in zijn liefdevolle 'I'll kill you, hurt you very badly, for the bottum' taal. En Rohan moet er alleen maar om lachen, het blijft hilarisch. Daarnaast wil Rohan de laatste tijd steeds de lucifers kidnappen, hij probeert ze altijd te 'lenen'. En dan gaat Harmen er weer achteraan en verstopt ze zodat Rohan ze niet in handen krijgt :-). Op en dag vond Harmen een verstopt speelgoedje: een plastic kettingzaag, dus deed hij er batterijen in en gaf het aan Rohan. Zodra hij dit deed herinnerde hij zich weer waarom het speelgoed verstopt was, haha, aangezien Rohan constant het ding aandoet en dat zo'n herrie geeft.  Dus in die nacht is deze zaag 'ineens' verdwenen. Ik moet zeggen dat ook ik erg leuk contact met kleine Rohan heb. We spelen een hoop samen, onder andere op de trampoline, 's avonds voor het slapen gaan, en als hij op mijn benen 'horsie of piggie' rijdt. Zo'n lief klein schattig jochie. Rohan en Chrissies, twee doerakken :-). 

Eumundi en Noosa

Op een woensdag zijn Monika en ik samen op pad gegaan. Naar Eumundi gereden, in totaal zo'n anderhalf uur rijden. Eumundi is een klein stadje aan de Sunshine Coast. Elke woensdag en zaterdag is hier een grote markt te vinden, zeer populaire 'farmers markets'. De auto geparkeerd en om 09u liepen we al over het eerste deel van de zeer grote markt. Leuk om dit zo samen met Monika te doen, we kunnen nu lekker lang stoppen bij de vrouwenkraampjes en hoeven geen rekening te houden met onze mannen. Dus uitgebreid de tijd genomen om alles te bekijken. Heel veel kraampjes met eten, kleding, souvenirs, arts en crafts, spiritualiteit, massages etc. Zo tot 13.30u rondgelopen over de markt. Was erg leuk en heel de tijd warm en zonnig. Vanuit Eumundi zijn Monzo en ik naar de kust gereden, zo'n 20 minuten rijden naar Noosaville en Noosa Heads, een chique badplaats die ook wel het Cannes van Australië wordt genoemd. Het aan het rustige water van Laguna Bay gelegen Noosa zou model kunnen staan voor de 'Australische droom'. De gemeente Noosa bestaat uit meerdere dorpen langs de kust. De volmaakte branding rond de twee kapen zijn ideaal voor surfers. Waar er vroeger echter een vrijgevochten sfeer hing, is het nu vooral toeristisch vol met winkels en hotels. Het was voor mij echter een must om hier toch te zijn geweest en omdat we vandaag in de buurt waren  zijn we even in Noosa geweest. De auto geparkeerd en over het zeer zonnige strand gelopen. Na een aantal minuten kwam er echter een zwarte lucht aan, dus hebben Monika en ik geluncht in een van de vele restaurantjes. Na onze lunch hadden we Noosa wel een beetje gezien. Het is inderdaad een grote chique toeristische boel hier. Veel villa woningen en mensen met surfborden. En omdat het sinds onze lunch regende was het qua weer nu ook niet super genieten. Rond 16u zijn we dan ook aan de terugreis begonnen. Via een aantal kleine dorpjes langs het water terug gekomen op de Bruce Highway naar Gympie. Onderweg uitgebreide gesprekken met Monika gehad, over van alles en nog wat. En als afsluiter hebben we keihard met de muziek meegezongen en gedanst. Wat een mazzel voor de tegenliggers om ons YMCA te zien doen ;-).

Slachtpartij

Op vrijdag de 13e was het voor mij zover: ik zou getuige zijn hoe de slager Freezo, Mohawk en Mint ging slachten. Rond 08u kwam slager Mark, een hele vriendelijke Aussie. Met elkaar de schapen Mint en Mohawk apart gezet bij de 'Horse Shed', het kleine overdekte schuurtje. Stier Freezo werd apart gezet in een stuk weiland. De truck met koelwagen erachter werd dusdanig geparkeerd dat Freezo de schapen niet kon zien. Laatste levende foto's van deze prachtige dieren gemaakt. Ik moet zeggen dat ik zeer gespannen was. Hoe verloopt zoiets, hoe reageer ik als de dieren sterven, hoe gaat het eraan toe? Met een dergelijke slachtpartij worden de meeste mensen niet geconfronteerd. Maar zoals gezegd, ik wilde erbij zijn. Als ik vlees eet, kan ik niet mijn ogen sluiten voor het proces dat daaraan vooraf gaat. En deze schapen en koe hebben een vrij en relax leven gehad, perfect, geen ophokdieren zoals in Nederland. Bovendien gaat het slachten op de meest diervriendelijke manier. Dus, Charissa, beheers je en aanschouw. En eigenlijk verliep het daadwerkelijke 'doden' zeer snel. De slager pakte zijn geweer, deed er '22 kogels in en schoot Mohawk en Mint door hun hoofd, op slag (hersen)dood. Hij richtte niet tussen de ogen (dat dood ze namelijk niet) maar trok in gedachten een kruis tussen ogen en oren en schoot waar de lijnen samenkwamen. Mohawk was het eerste slachtoffer en Mint volgde 5 seconden later. Helemaal geen paniek bij hen, gewoon opeens niets meer. Hersendood en dus geen pijn. Bovendien sneed de slager hierna direct hun keel door om te verzekeren dat de klus geklaard was. Wat voor mij naar was om te zien was dat na het schot er allemaal bloed uit de neus stroomde en de keel doorsnijding was nu ook bepaald niet bloedvrij. Wat helemaal gruwelijk was, was dat de lichamen nog een paar minuten bleven bewegen, schudden en trappen; reacties van spieren en pezen. Je kon zien aan de ogen dat er geen leven in de dieren meer zat, maar het lichaam had nog een aantal laatste schokken. Dat maakt de aanblik gruwelijker. Mohawk en Mint... Voor ik het wist stroomden de tranen over mijn wangen. Ik weet dat Mohawk en Mint een perfect leven hebben gehad, maar ik heb hen gevoerd, geaaid, gekoesterd voor meerdere maanden lang. Om ze dan te zien sterven doet iets met je. Dus ik stond daar te janken als een malle. Even kwam alles van de afgelopen tijd omhoog. De slager had ondertussen de lichamen van de schapen achter het hek vandaan gesleept en voor de kar gelegd, waar ze nog lagen na te trappen in het niets. Dit hield nu gelukkig vrij snel op. En hoppa, voor ik het wist en doorhad waren de achterpoten van Mohawk afgesneden en hing ze aan haar pezen aan een haak waar de slager de wol en huid van haar lichaam afsneed met professionele precisie. Ik had gezegd dat ik alles wilde zien, dus met tranen in mijn ogen naar dit hele proces gekeken. Slager Mark was trouwens een hele vriendelijke man. Hij zei tegen mij dat zelfs de grootste, stoerste mannen soms moeten huilen; het is niet niks als je een band met dieren hebt. De huid kwam met kop en al eraf en opeens was er geen Mohawk meer, maar enkel een groot vlees karkas dat je wel eens bij de slager ziet. Maar we waren er nog niet, want alle ingewanden moesten er nog uitgesneden worden. Ik moet zeggen, respect voor de slager, want met een vakkundige snee kreeg hij de hele zak ingewanden er in één keer uit.  Geen vieze kliederboel of ranzige geur dus, maar een blubbermassa aan ingewanden die netjes in een witte 'zak' zaten. Alle onderdelen van het lichaam werden trouwens in twee kruiwagens gelegd: huid, hoofd, benen etc. in een kruiwagen voor op een brandhoop, en ingewanden in een kruiwagen voor in de moestuin. Klinkt misschien niet smakelijk, maar is schijnbaar zeer goed voor de grond. Hierna volgde voor Mint hetzelfde proces waarbij hij veranderde in een karkas. Samen werden ze vervolgens in de koelwagen gehangen. Deze wagen zal bij ons op het terrein blijven staan en de karkassen blijven daarin hangen zodat het vlees meer smaak krijgt of iets dergelijks. Het hangproces is in elk geval goed voor de smaak.

Zoals Freezo zijn naam al duidelijk maakte, was het altijd al zijn lot om uiteindelijk in de vriezer te belanden. Dat neemt niet weg dat ik al de maanden dat ik hier ben geweest, hem heb gevoerd, hem heb geaaid, hem teekvrij heb gemaakt, heb heb geknuffeld omdat hij zo'n lange donzige vacht had etc. Hij stond altijd bij Honey en aangezien Honey mijn lieveling was, heb ik ook veel tijd met Freezo doorgebracht. Hij was apart gezet in een stukje weiland en zodra hij daar stond te eten, schoot Mark hem op dezelfde manier door zijn hoofd. Bloed stroomde uit de neus en oren en het lichaam schokte enorm na. Heftiger dan bij de schapen. Bovendien had ik meer met Freezo dan met de schapen, dus ook hier gingen de sluizen van mijn ogen volledig open. Freezo zijn keel werd doorgesneden en dat bracht een vloedgolf aan bloed. Niet leuk om te zien. Wat mij zowel bij de schapen als Freezo verraste, was de kleur van het bloed. Het bloed was namelijk helder rood (haast oranje rood) en helemaal niet donker. De slager legde uit dat dit komt doordat het zuurstofrijk bloed is. Zuurstofarm bloed is donkerder. Toen hij de keel doorsneed was het bloed een stuk donkerder dan het bloed dat in eerste instantie uit de oren en neus stroomde. Terwijl ik stond te janken ben ik naar de kleintjes toegelopen, even een visuele afleiding tot het schoppen klaar was. Ook ontsnapte er nog lucht uit zijn longen, een laatste ademteug. Toen dit over was, sleepte de slager Freezo naar de kar en draaide hem op zijn rug met zijn poten omhoog. Op die manier zakt het bloed uit de poten. Na een tijdje werden de poten afgesneden en sneed de slager de vacht en huid van de onderkant van Freezo af. Op die manier kwam zijn kaak bloot te liggen, met het galgenmaal nog tussen de kiezen. Het lichaam van Freezo werd vervolgens omhoog getakeld zodat het een hangend karkas werd. De complete vacht en huid werden nu verwijderd, waarna de ingewanden en de kop volgden. Wat heel raar was om te zien, was dat de vier koeien uit het achterste weiland zo dicht mogelijk bij ons kwamen. Als een soort laatste afscheid, of misschien omdat ze het bloed ruiken. Ik weet het niet, maar een afscheid klinkt mooi. Een laatste eerbetoon aan Freezo. Mark zaagde met een speciale vleeszaag (deze keer niet een kettingzaag zoals ik eens op facebook zag) het karkas doormidden en zo ontstond een vleeshomp zoals je die soms ook bij slagerijen ziet. Al het vlees werd tevens gewogen: Mint was 25kg, Mohawk 27kg, en Freezo 70kg.

En toen was het voorbij. Het vlees moet nu een aantal dagen in de koelwagen hangen, dus werd deze wagen bij de schuur geparkeerd. Ik had ondertussen het eerzame taakje om het terrein bloedvrij te maken. Met een waterslang de restjes ingewanden en plassen bloed verdunnen en wegspuiten. Niet dat ik klaagde over deze taak. Het voelde voor mij als een soort laatste eerbetoon aan de dieren. Misschien een soort rare begrafenis... Zo het terrein iets meer bloedvrij gemaakt, al zal het nog dagen duren voor er helemaal niets meer van te zien is. Slager Mark ging ondertussen weg, hij komt woensdag terug om het vlees in stukken te snijden. Nu was aan ons eerst de taak om de kruiwagen met huid, poten en hoofden te brengen naar een brandhoop. Alles op de hoop getild (jak) en vervolgens overgoten met diesel/olie. Harmen probeerde dit heel voorzichtig aan te steken, maar lucifer na lucifer ging op zonder brand in de hoop. Bleek er water door de olie te zitten. Haha, brak even het moment. Dus een nieuwe lading brandstof en woesh, daar ging alles in vlammen op.

Woensdag kwam Mark inderdaad terug voor deel 2: het vlees in stukken snijden en er zo de biefstukken, karbonades, rollades en het gehakt uithalen. Van de 130-135kg aan vlees blijft eigenlijk niets over: het vlees eten wij mensen grotendeels op, bepaalde stukken vlees gaan naar de honden (lever, nieren), de tong en de harten gaan door het gehakt, en alle botten gaan ook naar de honden. Er is dus geen vleesafval. De slager sneed zo alles in stukken en Monika en ik deden het in zakken die Harmen hier speciaal voor heeft gekocht. Uit deze zakken kun je de vacuüm zuigen (met een zuiger die op een scheerapparaat lijkt) waardoor het vlees langer goed blijft. Zoals gezegd deden Monika en ik had vlees in de zakken (tot ongv. 1,5 kg in een zak) en maakte Harmen de zakken vacuüm vrij. Als een pakketje vlees zo klaar was, en het zag er heel professioneel uit, ging het in de nieuwe vriezer die we naast ons hadden neergezet. Zo al het vlees in zakken gedaan en daarna alle botten in dagpakketjes ingepakt voor de honden. Slager Mark ging ondertussen verder met het maken van gehakt en worstjes (met varkensdarm er om heen). De honden waren ondertussen uit hun kennel en genoten van alle kleine vleessplinters op de grond. Zo tot bijna 12u bezig geweest met Het Vleesch. De hele vriezer vol gekregen! Mark ging rond 11.30u weg nadat zijn taak klaar was. Ik moet zeggen dat dit een prima klus was om te doen. De dieren zijn ondertussen zo dood als maar kan en totaal niet meer herkenbaar. Het is nu gewoon 'vlees' waar je mee te maken hebt, het is nu dan ook niet emotioneel beladen. En het ziet er zeer goed en lekker uit, volgens Mark was het zeer goed vlees in vergelijking met wat hij de laatste tijd ziet. Heeft al het bijvoeren dus toch zijn uitwerking gehad. De hele slachtpartij heeft mij veel gedaan, het was een ervaring om nooit te vergeten. Het heeft mij bewust gemaakt over het vlees dat ik eet en de dieren die daarvoor het leven laten. Mohawk, Mint en Freezo hebben een perfect leven gehad. Hoe is het met de dieren in Nederland? Iets om over na te denken... Owja, het vlees smaakt trouwens heerlijk! :-)

Laatste klusjes

Naarmate de tijd verder ging, kwamen de laatste klusjes mij tegemoet. Zo was er een grote tak (formaat: boom) op een deel van een hek gevallen, dus hier naar toe gegaan om de tak in stukken de zagen en in de auto te laden. Eerst met Harmen de kettingzaag schoongemaakt en de ketting aangespannen en geslepen. Daarna de tak in stukken gezaagd, in de auto gegooid en het hout bij de haard uitgeladen. Later was ook ergens anders een boom omgevallen. Zowel de stam als de takken hebben we in stukken gezaagd en in de truck geladen. Met de kettingzaag in kleine blokjes gesneden en in de auto geladen. Flink spierballenwerk. Vervolgens deze houtblokken bij de vuurplaats boven op de heuvel uitgeladen, genoeg voorraad voor een (aantal) jaar lijkt me. En de haard is de afgelopen weken dan ook veel gebruikt. Het is hier nu namelijk hartje winter en dat houdt in dat het 's avonds koud is. In de nacht is het rond de 6-10C en overdag rond de 20-24C. Dus dan is een open haard voor bij de korte broek wel zo lekker in de avonduurtjes :-).

Mijn laatste klus was toevallig genoeg zeer vergelijkbaar met mijn allereerste. Harmen, Rohan en ik zijn naar Maryborough gereden via een voor mij nieuwe route, door het state forest. Dus niet over de grote weg en door de drukke stad, maar door de natuur. Mooie route. Houtsnippers gehaald bij hetzelfde tuincentrum waar bijna zes maanden geleden mijn eerste klus begon met Harmen. Grappig dat ik nu bijna eindig met een soortgelijke klus. De houtsnippers gehaald en via een andere route door het state forest terug gereden. Prachtig zicht op de sugar cane fields en Bauple Mountain. Ik ga het allemaal enorm missen!

Nieuw leven

Naast de dood van een aantal dieren, mochten we de afgelopen weken ook nieuw leven verwelkomen. Monika wil al tijden een zwart lammetje om met de fles te voeren. Met Harmen en Monika naar het gebied achter Gympie gereden: mooie pittoreske omgeving waar ik niet eerder ben geweest. Prachtig glooiend berglandschap. Na een uur rijden kwamen we aan bij Shahid, of Shasheep zoals we hem noemden, een zeer vriendelijke man. Hij ving het zwarte lammetje voor ons, ruim vier weken oud. Een schattig klein bolletje wol, door ons gedoopt als BaBa Black Sheep, oftewel in het kort BaBa. Dit is naar een schijnbaar bekend Engelstalig liedje over een schaap. Voor mij echter onbekend. BaBa in een doos met hooi gedaan en naast ons achterin de auto gezet. Zo terug naar huis gereden. De dagen daarna aan de slag gegaan met de fles. Aan Harmen en Monika de eer om het als eerste te proberen: missie geslaagd. Hoewel het in het begin wennen was voor haar had ze de smaak snel te pakken en zoog ze enorm. In de voedingssessies hierna heb ook ik BaBa meerdere keren mogen voeren. Enorm schattig om te doen! In de dagen hierna werd BaBa steeds tammer en begon ze ons overal te volgen; ze ziet ons nu als haar moeder. Het voeren met de fles gaat enorm makkelijk en zelfs Rohan doet het. Kleine Baba voert BaBa :-).

En nu wil het toeval dat twee dagen na het oppikken van BaBa schaap Maggie ging bevallen. Maggie was hoogzwanger en ze was zeer onrustig aan het rondlopen, liggen, weer opstaan etc. We vermoedden dus dat de bevalling snel zou zijn. Rond 15.30u had ze overduidelijk weeën, ze lag op de grond te kreunen. Monika en ik stonden als eventuele vroedvrouwen klaar om haar te helpen indien nodig. Maar alles verliep goed en om 15.50u werd het kleintje geboren. Grotendeels wit met een bruine borst en hoofd. Enorm schattig. Maggie ging haar direct schoonlikken en zelfs rotter Jacob kwam hallo zeggen tegen zijn nieuwe kindje. Ondertussen bungelde een 'zak' nageboorte uit Maggie, later viel dit en schijnbaar eet ze dat op. Om 16.02, na vele pogingen en vele valpartijen, stond het kleintje voor het eerst op haar benen! Zo vlot al na de geboorte. Heerlijk wankel, maar ze stond. Heel wonderlijk om zo live een bevalling mee te maken van een schattig lammetje. Hierna met Monika de dieren eten gegeven en rond 17u zijn we naar Maggie en het lammetje toe gegaan. Het lammetje kort onderzocht: het is een meisje en ze is super schattig. Later werd besloten haar Rosemary te noemen. Met die naam kunnen Harmen en Monika twee kanten op: blijkt ze self-shedding te zijn dan houden ze haar en is het gewoon een mooie naam. Blijkt ze niet haar vacht te verliezen dan smaakt rozemarijn lekker bij haar vlees. Hopelijk blijkt de eerste optie te kloppen. Bijzonder om haar in mijn armen te houden, ze was nog vochtig en bloederig van de bevalling. En zo wisselen dood en leven elkaar af, de 'circle of life'.

     ​

Bijna voorbij

Afgelopen zaterdag hebben Harmen en Monika een feestje georganiseerd zodat ik hun vrienden nog een keer zie voor ik vertrek. In het begin met elkaar het lammetje BaBa gevoerd, en daarna Rosemary bewonderd. Harmen heeft nog zijn rodeo kunsten getoond door schaap Jacob door zijn zakdoek te laten rennen. Net een torero. Hierna gezellig met elkaar gekletst, gedronken (shotjes whiskey en bier, jaja) en uitgebreid gegeten. Heerlijk door Harmen klaargemaakt, iedereen genoot volop. Rond 19.30u werd de vreugdehoop aangestoken: deze keer met een brandstofspoor naar de hoop. Woesh en alles brandde. Een prachtig hoge stapel in vuur en vlammen. Monika had nog een aantal sterbommen gemaakt en Indie had wederom melkbusknallers. Dus ook een hoop geknal. Eentje wilde niet ontploffen en wordt toen maar op de vuurhoop gegooid. Iedereen was toen even doof, haha. Rond 22u was iedereen naar huis en hebben we nog even met elkaar na gezeten. Erg gezellig gehad, fijn dat Harmen en Monika dit zo wilden organiseren, een soort afscheidsfeestje. Zondag met elkaar in de truck gestapt om al het afval in de vuilnisbak te dumpen. Ik stond met de jongens in de achterbak en op de terugreis vroegen we Harmen even lekker snel te gaan. En woehs, voorbij de oprijlaan hup het state forest in. Zo een uur lang door het bos gedonderd terwijl alles rondom mij heen vloog. De kids gingen halverwege in de auto en toen kwam Monzo naast mij staan genieten. Dikke glimlach op het gezicht, tranen die langs je hoofd druipen, stukjes gras die met 80-100 km per uur tegen je aan vliegen en al duikend takken en  spinnenwebben ontwijken. Supertof. Een soort oefening op mijn skydive. In het bos zag ik meerdere kangoeroes wegschieten, eindelijk komen ze weer tevoorschijn. Via bosroutes, off road wegen en grote kuilen, soms haast een weg te noemen. Geprobeerd een aantal foto's te nemen, is nog aardig gelukt ook. In elk geval het was een heel gaaf uurtje vliegen achterin de auto.

De dagen hierna aan de slag gegaan met het ordenen van al mijn spullen, papierwerk in orde maken, koffer repareren, kleding naaien, kleding wassen, backpack in koffer proppen, inpakken etc. Kortom, het is bijna tijd voor vertrek. Ik ga Harmen, Monika, de kids en de dieren enorm missen. Ik heb een zeer goede tijd met hen gehad, met goede gesprekken, eerlijk contact en een hoop gezelligheid. Ik ben blij en dankbaar hen ontmoet te hebben en letterlijk een deel van mijn leven met hen te hebben gedeeld. Bedankt. Voor alles.

Ja, nog maar één dag en dan ga ik hier weg. Een raar idee, weg van mijn tweede thuis, via een omweg weer terug op weg naar mijn eigen thuis. Nog zeven weekjes en dan ben ik alweer op Nederlandse bodem. Maar eerst wacht de oostkust op mij: wiehoe!