Terug in Bauple

Tweede thuis

Ja, daar was ik weer. Terug in mijn tweede thuis. Terug bij Harmen, Monika, Kynan en Rohan. Terug bij de boerderij en bij de dieren. Helaas is kalf Pepper in mijn afwezigheid overleden door een of andere ziekte. Pepper was mijn eerste kalf dat ik van zijn moeder heb gescheiden toen ik nog maar net in Australië was. Maar voor de rest is er tijdens mijn reis niet veel bijzonders gebeurd. Monika is begonnen met haar nieuwe baan als 'medical receptionist' en dat bevalt haar erg goed. Ondertussen is ze ook langzaam maar zeker geheeld van haar operatie en pakt ze steeds meer dingen weer op. Voor mij is het even een omschakeling om weer terug te zijn in Bauple. Want older, het is hier 'koud' vergeleken met het zinderende Darwin. Alhoewel, koud is misschien niet het goede woord, maar aangezien ik de afgelopen tijd in een broeikas heb geleefd was de overgang naar het aanzienlijk koelere, winterse Queensland groot. De temperatuur ligt hier overdag nu rond de 22-26C en 's nachts rond de 10-15C. En met waar ik net vandaan kom is dat een aardig verschil. Met name in de nachten is het hier nu koel en adem je soms zelfs wolkjes de lucht in. Al moet ik zeggen dat ik dit heerlijk vond na een aantal dagen wennen. Het is heerlijk om overdag niet continu te zweten, je kunt nu tenminste iets beetpakken zonder het al te warm te hebben. En ik kan 's nachts eindelijk onder een deken slapen, iets wat ik heerlijk vind. Dus deze 'koude winter' mag van mij wel blijven. Heerlijk.

Erg leuk om Rohan en Kynan weer te zien. Rohan herkende mij direct en hij heeft ondertussen zelfs een naam voor mij, aangezien ik een moeilijke naam heb kon hij dit nooit uitspreken. Dus als we zeiden 'waar is Charissa' dan wees hij wel naar mij maar ik had voor hem geen titel. Sinds ik terug ben noemt hij mij echter voortdurend bij mijn naam, ten minste, soort van. Ik heet voor hem namelijk 'Chrissies'. Ach, goed genoeg. Ben allang blij dat hij mij nu bij naam noemt! Dus het is nu continu 'Chrissies this, Chrissies that', haha. Ook fijn om alle dieren weer te zien. Bij terugkomst een rondje gemaakt langs al mijn lieverds. De honden zijn nog altijd super en lievelingskoe Honey is aardig gegroeid in mijn afwezigheid. Bovendien is haar vacht bruiner geworden, ze neigt nu meer naar donkerbruin te gaan. Owja, Harmen heeft de slachter 'besteld' voor koe Freezo en schapen Mint en Mohawk. Nu is het lekker luguber dat de slager op vrijdag de 13e van juni komt slachten, haha. Maar ik heb gezegd dat ik erbij wil zijn, het is nu eenmaal de 'circle of life'. Als ik vlees eet wil ik ook volledig beseffen waar het vandaan komt. Anders is het laf om je ogen ervoor te sluiten, dat is hypocriet. En de dieren hier hebben een topleven vol vrijheid, dus het is veel zieliger hoe het eraan toe gaat in Nederland en in de rest van de wereld met de vleesindustrie.

Weer aan de slag

De eerste dagen na mijn terugkomst heerlijk ontspannen met elkaar doorgebracht. Weer uitgebreid geknuffeld met de drie honden op de schommelbank. JBJ springt altijd naast mij op deze bank en Ahri wil dit sinds kort ook. Rory springt altijd half op mij. Conclusie: ik heb een klein stukje bank en drie honden vragen allemaal om aandacht en willen mijn gezicht likken. Waah, wat houd ik toch van honden. Topdieren! Monika en ik zijn bij een scoutingbijeenkomst van Harmen en Kynan geweest. Onder andere met een stukje entertainment door Harmen en zijn groep cub scouts en joeys.; liedjes werden zeer uitbundig gezongen (“All frogs go SPLASH when you step on them”). Erg leuk om Harmen en Kynan zo bezig te zien. Kynan heeft voor zijn verjaardag trouwens een quad gekregen. Dus heeft hij uitgebreid zijn quadkunsten getoond en ik moet zeggen dat hij er erg goed mee om kan gaan. Een geboren rijder, dus ik vermoed dat het een goed cadeau is geweest. En in zijn scheuroutfit (helm, broek, pantser voor bomenlichaam, handschoenen en laarzen) ziet hij er ook extra stoer uit natuurlijk. Harmen heeft ondertussen ook een cadeautje voor zichzelf aangeschaft. Een wens van Harmen was namelijk om in zijn huis een open haard te hebben, een vuurplaats voor in de winter als het 's avonds en 's nachts een stuk koeler is. Dus had hij een tweedehands haard gekocht en samen met buurman Ian probeert hij nu de boel aan elkaar te lassen etc. Na een aantal dagen heb ik Harmen geholpen met het plaatsen van de schoorsteenpijp. Bovenop het dak, dus ik moest een ladder beklimmen. Voor degenen die mijn laddergeschiedenis kennen, nee deze keer ben ik er niet afgedonderd. Boven op het dak verschillende pijponderdelen door het dak laten zakken terwijl Harmen beneden stond om ze aan elkaar te bevestigen. Nog bijna zijn hand klem gezet toen ik een pijp iets sneller dan gepland liet zakken. Een leuk klusje terwijl het langzaam donker werd. Na een uur wederom veilig de ladder afgedaald. Ik blijf het eng vinden om in het niets te stappen en dan op de ladder uit te komen. Misschien leer ik het ooit nog eens echt goed :-). Tijdens het avondeten de open haard uitgetest; erg gezellig en knus. Wel een beetje warm, aangezien het hier nu ook weer niet zó koud is.

Poep scheppen

Stier Lucky Jim is ondertussen weer in zijn omheining, helaas. Ik vond het wel gezellig toen hij rondom de huizen rond graasde, maar ik begreep dat hij Harmen zijn tuin langzaamaan begon op te eten, haha. En hij liet overal natuurlijk 'cadeautjes' achter en de kwantiteit hiervan nam constant toe terwijl de kwaliteit aanzienlijk verminderde. Dus aan de slag gegaan met een fantastisch nieuwe klus: poep scheppen! Met kruiwagen en schep boven aan de heuvel begonnen aangezien de mesthoop daar is. Met muziek in de oren en met hulp van Rohan en zijn kleine schepje zo aan de slag gegaan. Grote vlaaien, kleine vlaaien, natte poep en droge poep, het lag er allemaal. Ach, na een tijdje maakt het je niet meer uit en ruim je het automatisch op. Na afloop was je je handen en neem je een flinke douche. Ook de volgende dag verder gegaan met de poepschepperij. Opnieuw muziek in de oren en scheppen maar. Ahri vergezelde mij steeds, ze hoopt namelijk dat ik haar bal (of wat poep) weggooi. Zij is een extreme ballenhond en vindt het geweldig als je de bal wegschopt of gooit. Alles wat rond is, of het nu een bal, poep, vrucht of steen is, gaat ze achterna en pakt ze op. Ondertussen kwam ik steeds lager aan de heuvel en was de klim omhoog met een kruiwagen vol stront steeds zwaarder. Pff, een aardige workout dus. Maar het eindresultaat houdt in dat alle vlaaien van het leefterrein weg zijn. Hopelijk groeit er snel weer gras op de kale plekken, want waar ik geschept heb zijn modderige plekken te zien. Soms groeide er zelfs gras door de hoop heen, of een paddenstoel er bovenop. Als beloning extra lang gedoucht en genoten van de jacuzzi :-).

Kalfjes scheiden

Een iets mooier project was het scheiden van Mocha en Jente, en Angel en Walsh. De kalfjes moet namelijk weg bij hun moeders. Dus ze eerst van het verre weiland waar ze in stonden naar het weiland bij de schapen gedreven. En daar viel stomme Jacob grote Mocha aan. En wat deed de tut, de grootste koe van allemaal, ze ging op de vlucht voor kleine stomme Jacob. Het zag er niet uit, een grote koe rennend voor een agressief schaap. De koeien en kalfjes echter veilig in de omheining naast het huis gekregen. Walsh en Jente terug bij de schapen gedaan (al was Jacob nu opgesloten in een kleine omheining) en de moeders met eten meegelokt terug naar hun verre weiland. Zoals je begrijpt was dit alles een flinke onderneming aangezien de kids voortdurend voor hun moeder blèren. Maar alles prima voor elkaar gekregen. Gedurende de hele dag en nacht hebben de kalfjes en de moeders continu naar elkaar lopen schreeuwen. Ze willen naar elkaar toe. Ze willen melk of willen van hun melk af. Het klinkt best zielig, maar er is geen betere manier om dit te doen. De kalven eisen te veel van de moeders en die verliezen daardoor te veel gewicht. Het is dus nodig om ze te scheiden. Toen ik de volgende ochtend bij Harmen zijn huis aankwam zag ik echter dat Mocha en Angel in het damweiland stonden en dat was niet waar we ze gisteren hebben achtergelaten. Dus met Harmen op onderzoek uit gegaan. Naast de dam was een klein stuk hek verbogen en er hingen haren in het prikkeldraad. Ze zijn dwars door het hek en het schrikdraad heen gerend. Dus stroom van het hek afgehaald en bezig gegaan met het verstevigen van het hekwerk. Na verloop van tijd kwamen beide dames aanrennen en probeerden het direct nog een keer. Een extra schrikdraad aangespannen, slap hekwerk weer aangespannen en zelfs in de dam het hekwerk verstevigd. Bijzonder om de vastbeslotenheid van de mama koeien zo te ervaren. En dan zijn het zeer grote dieren!

Flesvoeding

Het gemoe tussen de kalfjes en de moeders werd na verloop van tijd steeds minder. Zo nu en dan horen we nog een enkele uithaal, maar vooral Jente werd schor (klonk als de 'demon cow', kon zo in een horrorfilm). Daarnaast hebben we een poging ondernomen om de kleintjes flesvoeding te geven. Dus Jente en Walsh in de mini-omheining gedreven, hen daar gevoerd en vervolgens een poging gedaan met de fles. Dat hield in dat ik de kalfjes in de hoek dreef, de achterkant vasthield (knuffelde) en Harmen de fles in de mond forceerde in de hoop dat de kalfjes doorhebben dat er melk in zit. Dit ging bij beiden echter nog niet echt soepel, meerdere blauwe plekken aan over gehouden door al het getrap en gebeuk, maar erg top om zo bij deze kleintjes te zijn. De volgende dag met Monika opnieuw een poging ondernomen. Walsh en Jente wederom in de hoek klemzetten met ons lichaam, een aantal flinke schoppen incasseren en vervolgens de fles in de mond duwen met de vingers achter de kiezen: prachtig! Jente kauwt alleen maar een beetje op de tuit, maar Walsh slikt zo nu en dan. Al kan ik niet zeggen dat het veel soepeler ging dan de vorige keer. We hebben het tenslotte nog een derde keer geprobeerd. Ze hebben er echter geen zin in. Ze zijn schrikkerig, ze springen, schoppen, en drinken niet of nauwelijks. We houden er gekneusde enkels en blauwe knieën aan over. Maar ze hebben het nu wel geproefd dus gaan we het vanaf nu met een emmer proberen. Hier de melk in doen en hopen dat ze het dan wel opdrinken. Het proberen waard. Later zijn we hier mee gestopt, uitkomst was namelijk nihil.

Fraser Coast Show

Op een vrijdag was er een public holiday in Australië en overal in het land worden op deze dag 'shows' georganiseerd. Omdat dit een typisch Australische gebeurtenis is, moest ik hier natuurlijk wel heen. Dus met Monika en de kids naar Maryborough gereden en daar naar de Fraser Coast Show gegaan. Entree betaald en toen het zeer drukke terrein op gegaan. Rohan hield mijn hand continu vast zodat we hem niet in de mensenmassa zouden verliezen. Ik denk dat het totaalplaatje te vergelijken valt met een Nederlandse mix tussen markt, kermis, tentoonstelling van prijsproducten uit de regio en een veemarkt/tentoonstelling. Er waren namelijk allerlei kraampjes waar spullen en eten werd verkocht, onder andere een Nederlandse poffertjeskraam. Daarnaast waren er de hele dag paardenactiviteiten, springen en dressuur, het showen van prijskoeien en stieren, boerderijdieren etc. In een aantal gebouwen werden winnende producten tentoongesteld, zoals jam, taart en breiwerkjes, maar werden bepaalde ambten ook getoond, zoals houtsnijwerk. Een andere zaal was vol met winnende prijskippen, duiven, papegaaien etc. De grootste haan ooit gezien, zo groot als de bovenste helft van mijn lichaam, older. Hierna over het kermis-deel gelopen. Allemaal attracties waar je in kon (tegen extra betaling dus ik snap de dure entree kosten niet goed) en prijzen die je kon winnen. Natuurlijk een drukke mensenmassa hier. Zo een tijdje rondgelopen en tenslotte naar de biggenrace gegaan. Deze werd op meerdere tijdstippen gehouden. Biggetjes van 8 weken oud, enorm schattig, renden over een parkoers en aan het einde wachtte hen een bak met eten. Enorm schattig om te zien. Van te voren had ik verwacht dat het wat zielig zou zijn, maar ze werden goed behandeld. Het rode biggetje won uiteindelijk :-). Hierna met elkaar geluncht, schijnbaar een typisch Australische show-maaltijd: een Dagwood Dog. Vlees op een stokje met daaromheen beslag, gedipt in tomatensaus. Ach, dat ook weer eens geprobeerd.

Oppassen

Zo nu en dan pas ik op Rohan op. Hij is gelukkig een heel makkelijk kind dat zichzelf entertaint. Hij vindt spullen buiten en gaat daar mee spelen. Soms komt hij even buurten bij 'Chrissies' en als ik hem een tijdje niet heb gezien roep ik hem en komt hij aan dribbelen. Soms spelen we even samen, bijvoorbeeld in de hangmat. Ik sloot hem hier voor de grap een keer in op terwijl ik 'close the door' zei. Nu herhaald hij dat zinnetje voortdurend en overal waar ik ga volgt hij en zegt hij 'Chrissies, close the door' en doet hij dit ook daadwerkelijk :-). Natuurlijk komt tijdens het oppassen soms het onvermijdelijke moet ik een poepluier verschonen, maar ook dat hebben we samen overleefd. Een ander grappig iets is dat Rohan, zoals ik al eerder heb geschreven, verslaafd is aan de werkhandschoenen. Voorheen waren het altijd de stomme gitaar 'picks' die hij wilde, nu zijn het de 'gloves' of de 'blobs' zoals hij het uitspreekt. Toen ik voor mijn reis wegging, heb ik mijn werkhandschoenen veilig bovenop de airconditioning in mijn kamer gelegd. Elke keer als Rohan in mijn kamer kwam was het dan ook 'Chrissies blobs' en keek hij met groot verlangen naar de handschoenen. Schijnbaar heeft hij zelfs een keer het trappetje uit de kijken naar mijn kamer gesleept om de handschoenen vervolgens triomfantelijk de woonkamer in te dragen. En ook nu betrapte ik hem met het trappetje in mijn kamer, haha, de held.

Echte Aussie

We eten bijna elke avond buiten naast de vuurkorf voor wat extra warmte. Op een avond had Monika met de kids een vuur aangemaakt in de vuurkorf. Het vuur werd echter steeds minder en lager. Monika had de stokken namelijk horizontaal gelegd in plaats van verticaal in de korf. Dus daagde Harmen mij uit: als jij het vuur goed gaande krijgt dat ben je een echte Aussie geworden en zal ik dit zelfs op facebook plaatsen. Natuurlijk een fantastische uitdaging. Dus met behulp van blaadjes, kleine stokjes en een hoop geblaas weer kleine vlammetjes weten te krijgen. Grotere stokken in de korf geplaatst en jahoor, na een tijdje ontstond er een prachtig groot vuur! Niet lullige kleine vlammen, maar een zeer groot vuur. Haha, yes, toch nog een beetje ervaring voor deze oer Nederlandse dame. Dus afwachten maar wanneer Harmen zijn lofuiting op facebook verschijnt (tot nu toe nog niet, oei!). De dag daarna wilde Harmen mij nu ook wel eens het vuur zien starten, en dan zonder aanmaakblokjes of iets dergelijks. Dus allemaal kleine takjes omringt met grotere takken, tussendoor bladeren en gruis. En ja hoor, met slechts twee lucifers de vuurkorf brandende gekregen. Missie geslaagd, mijn vuurtalenten zijn door de Australische keuring gekomen :-).

Pompoenenfestival

Op een warme zondag (er was namelijk een soort 'winterdip' wat inhoud dat het extra warm is) zijn we naar een voor mij nieuwe plaats gereden: Goomeri. Een kleine stad op ongeveer een uur rijden landinwaarts. Hier is elk jaar het Goomeri Pumpkin Festival, schijnbaar een groot feest waarbij de Great Australian Pumpkin Roll plaatsvind. Hoe verzin je het... Naar dit plaatsje toe gereden en langs de vele kraampjes gelopen. Allemaal leuke marktkraampjes vol snuffelproducten. Doordat we al rond 08.30u in de stad waren was de temperatuur in het begin prima om langs kraampjes te wandelen. Des te later het werd des te warmer het werd en des te drukker het werd. Schijnbaar lokt dit festival een grote mensenmassa. En overal is natuurlijk de pompoen terug te vinden in het straatbeeld. Zo kan men zich opgeven voor de jaarlijkse pompoen rol, men kan pompoenen decoreren, er is een 'de grootste pompoen' wedstrijd, men kan bowlen met pompoenen, pompoenen worden afgeschoten etc. Alles gebeurd echter op bepaalde tijdstippen, dus wij zullen niet bij alles aanwezig zijn. Halverwege het rondsnuffelen bij de kraampjes was er een 'Whipcracking Competition', dus hier gekeken naar de fantastische en knallende zweepkunsten van plattelands jongelui. Goed gevoel voor ritme en beweging is noodzakelijk. Een kunst om te zien. Het hele stadje is trouwens lekker oudbollig en outback qua indeling, en al helemaal aangezien er ook mensen in oud Engelse kledingdracht rondlopen. Nog een Dagwood Dog gegeten als tussendoortje en om 10.30u langs de weg gestaan voor de 'Heritage & Outback Street Parade'. Een grote optocht van allerlei verschillende dingen uit Goomeri en omgeving: muziek, oldtimers, King Pumpkin, brandweer, dieren etc. Natuurlijk waren de pompoenen zelf ook vertegenwoordigd, onder andere met een pompoen van 134kg! Erg leuk om dit zo te zien, een feestelijke parade. Verder dus geen rollende pompoenen gezien, maar dat startte pas rond 14u en of dat nou zo mega spectaculair is weet ik niet. Het was in elk geval erg leuk om dit zo allemaal mee te maken. Hierna naar de parkeerplaats gelopen. Toen Harmen met de truck wilde uitdraaien (en dit monster heeft een grote draaicirkel), tikte hij een andere auto aan. En dit was niet een goede ijzeren auto, maar een 'plastic wagen'. Dus een flinke deuk door een klein kusje. We konden de afdruk van de ijzeren hoek in de andere auto zien. En met Harmen zijn bak was niets mis, haha. Maar we hebben dit auto ongeluk allemaal heelhuids overleefd ;-).

State of Origin

Een andere typisch Australische gebeurtenis was het meemaken van “State of Origin”. Dit is een competitie van drie wedstrijden uit de Australische Rugby League (en hoe verwarrend het ook is, dit is anders dan de 'Football League'). Een must see voor mij als 'toerist'. Rugby is een van de populairste sporten in Australië. Elk jaar worden deze drie State of Origin rugby league football wedstrijden gespeeld tussen de 'Blues' (New South Whales, soms ook wel de 'cockroaches' genoemd) en de 'Maroons' (Queensland, soms ook wel de 'cane toads' genoemd). Dit is een van de grootste sportevenementen in Australië en met name in deze regio's. Ook al zijn er tevens internationale toernooien, deze State of Origin wedstrijden worden gezien als de hoogste level in de rugby competities wereldwijd. Het is dus een wedstrijd tussen staten en heel Australië staat hierdoor op z'n kop. Harmen en Monika zijn fanatieke kijkers en zaten met supportersshirt en al voor de tv. En ja luitjes, dit is even wat anders dan voetbal in Europa, en ook even anders dan American Football waarbij ze bescherming dragen. Older de bolder, deze ruige mannen dragen helemaal geen bescherming en beuken vol op elkaar om. In de eerste twintig minuten van de wedstrijd zijn drie spelers ernstig geblesseerd geraakt: gebroken arm, flink bloedende hoofdwond, en een schouder uit de kom. In het laatste geval, hop schouders weer terugduwen en verder spelen, haha. Ja, dit is een erg ruige sport en dan zijn onze voetballers soms flinke mietjes die om niets liggen te kermen. De wedstrijd duurde in totaal 80min en aan het einde begreep ik de regels zo goed als. Als je zoiets nog nooit eerder hebt gezien (en de regels zijn compleet anders dan bij 'football', het spel is veel hectischer) is het best even een oefening. Helaas verloor Queensland de eerste wedstrijd met 8-12. Binnen drie weken volgt de tweede wedstrijd en daarna de derde. Hopelijk wint Queensland dus de tweede wedstrijd, dan heeft de competitie nog wat spanning voor de derde. Anders zou het zonde zijn, want Queensland heeft sinds 2008 de competitie gewonnen. Ze moeten de eer dus hoog houden!

Mini reünie

Afgelopen weekend heb ik een logee gekregen die Bauple Wonderland kwam bewonderen: Bente. Ik heb Bente tijdens mijn tiendaagse reis ontmoet en we hadden toen erg leuk contact gekregen. Zij reist momenteel langs de oostkust en had aangegeven hier in de buurt te zijn. Harmen stelde toen voor dat ze een nachtje komt logeren. Dus haar in Tiaro opgepikt en naar 'huis' gereden. Haar kennis laten maken met de jongens, Monika en Harmen en vervolgens zijn we met elkaar in de truck over het terrein gereden langs alles koeien en door alle weilanden. En hierna natuurlijk langs de brug gereden, want dat is Harmen zijn trots. Na deze rondrit de dieren gevoerd, en daarna hebben Bente en ik even in mijn kamer bijgepraat, erg leuk haar weer te zien. Vervolgens met elkaar naar boven gegaan bij de vuurplaats. Hier rondom een grote vuurkorf met elkaar gezeten. Erg gezellig, leuk gekletst en veel gelachen. Allemaal lekker een drankje op en de humor en gezelligheid nam alleen maar meer toe :-).

De volgende dag met z'n allen naar Mount Walsh National Park gegaan. Op die manier ziet Bente ook meer van het binnenland van Queensland, heel anders dan waar ze met de bus langsrijdt. Daarom in twee auto's op pad gegaan naar de rockpools; Harmen, Bente, Rohan en ik in de truck, Monika en Kynan in de Cressida. Dwars door het state forest gegaan want dat is de leukste route. Een heel avontuur met een normale auto, dus wij moesten regelmatig wachten tot Monika en Kynan weer vlak achter ons waren. Aangezien er in dit bos totaal geen telefoonverbinding is, is het noodzakelijk bij elkaar in de buurt te blijven. Maar we zijn allen zonder kleerscheuren bij Mount Walsh aangekomen. Wederom de wandeling en flinke klauterpartij aangegaan en bij de rockpools aangekomen bleek hier niemand anders te zijn. Alle poelen en watervallen dus voor ons alleen. Doordat het nu minder heeft geregend de afgelopen tijd waren de stromen niet zo bruisend als de vorige keer dat we hier waren, maar het was nog altijd een schitterende plek. Het water in gedoken met Harmen en Kynan. De rest had er geen zin in aangezien het water zeer koud was. En ja, het was koud maar niet ondraaglijk. Dus ik heb heerlijk een tijd in de poelen gedobberd. Nu hebben deze rockpools bijna allen een steile wand. De vorige keer zag ik hier voortdurend mensen vanaf springen, dus dat wilde ik ook wel proberen. Nu zocht ik echter de grootste engste sprong uit, en hoewel ik klaar stond voor de sprong, lokte de rotswand die ik net onder water kon zien mij nou niet echt aan. Het zou net iets voor mij zijn om te springen, mijn been te breken en dan in de middle of no where op ruim een half uur van de auto te zitten in een of andere bergkloof. Dus een verdieping lager gegaan en daar hoepla van de rotswand in het water gesprongen. No problemo, dus bij een andere poel een dergelijke sprong herhaald. Een letterlijke sprong in het diepe. Zo een tijd doorgebracht in de natuur en daarna terug naar huis gereden. Daar Bente haar backpack in de auto geladen en met Harmen zijn we via een ander state forest naar Rainbow Beach gereden. Onderweg regende het dus de off road was aardig slipperig. Meerdere brumbies gezien, waaronder een kleine kudde van acht stuks inclusief een lichtbruin veulen. Erg mooi om deze edelachtige paarden te zien. Het is een heel elegant soort paard. Bente bij haar hostel afgezet, en nu écht afscheid van elkaar genomen. Fijn om zo een mini reünie te hebben gehad :-).

Komende tijd

Ondertussen zit ik alweer drie weken in Bauple. De komende drie weken verblijf ik hier nog, tot ik eind juni aan mijn allerlaatste solo reis begin. Deze trip doet mij eerst afdalen naar Sydney, om vanuit daar naar Cairns te vliegen om langs de oostkust terug te zaken naar Brisbane vanwaar ik naar Nederland vlieg. Ja mensen, minder dan tien weken te gaan. De tijd gaat ongelooflijk snel. Nog maar even en ik wandel weer over Hollandsche bodem. Maar tot dan volop verder genieten van mijn avonturen in dit prachtige, unieke verre land vol bijzondere wezens!