From Rock to Croc

Leeswaarschuwing

Deze blog is lang. Erg lang... Als je dacht dat de vorige blogs lang waren, hm, deze overwint alles. Maar dat heeft een reden. Ik wil jullie niets onthouden van de dingen die ik zie en doe. Als ik verder zou knippen (en geloof me, ik heb al veel geknipt), verliest mijn verhaal zijn essentie, zijn ziel. Het verhaal dient zich te ontrollen zonder haperingen. Dus. Ga er maar voor zitten en denk er aan dat dit hoofdstuk mij nóg meer tijd kostte om te schrijven.

De schrijfster.

Op weg naar Darwin

Na mijn vrije dag stond ik zaterdagochtend om 06.30u alweer klaar voor de volgende etappe. En toen was Kate daar opeens, onze Kiwi Kate. Maar helaas, ze ging met een andere tour en dus niet met ons. Maar leuk om haar nog een laatste keer te zien en spreken. Afscheid genomen en gewacht op Jan, onze volgende reisleider, een jonge kerel van negentien jaar uit Duitsland. Volgens Jan is het in de acht maanden dat hij in Alice Springs is geweest nog nooit zo fris en koud geweest als vandaag; en inderdaad, het was koud! Schijnbaar was het in Alice rondom het vriespunt, dus om dan in korte broek rond te lopen is een kunst op zich. Deze keer bestaat de groep uit twintig reizigers, waarvan ik Joep, Bente, Anagha (ook wel Mumbai), Patrick, Hugo en Marie-Sophie dus al ken. De rest van de groep bestaat uit een mix van leeftijden; meer jongeren, maar ook twee oudere echtparen (Garry en Melissa, Graham en Libby). Dus deze keer een algemene groep mensen, al vind ik dat ook wel leuk na weken met jongelui. Volgens Jan is deze reis meer een roadtrip dan een echte tour; we moeten in totaal ruim 1700km overbruggen in drie dagen, en onderweg maken we meerdere stops in mooie plaatsen. Vertrokken en na anderhalf uur een eerste stop gehad in Aileron, een klein dorpje met een tankstation. Welkom in de outback van Northern Territory, de dingen gaan er hier wat anders aan toe. Zo heet de wc heel charmant het 'shithouse' en is er in de wijde omtrek helemaal niets te vinden behalve rood zand dat steeds meer roodheid verliest, bomen die langzaam toenemen en groener worden en een gelig graslandschap tussen alles door. De wereld begint er dus anders uit te zien na weken van droge en verlaten roodheid.

Verder gereden richting Tennant Creek, dit ligt om ongeveer 500km van Alice. Achter deze drie na grootste stad (slechts 4000 inwoners) van Northern Territory ligt onze slaapplaats voor vannacht. Gaandeweg we noordelijker kwamen en de tijd verder liep, nam de temperatuur ook toe. Sinds een aantal frissere dagen nu weer warmte, weer Australisch weer. Rondom 12u kwamen we aan bij het mini plaatsje Wycliffe Well. Deze plaats staat bekend als de UFO hoofdplaats van Australië. Schijnbaar waren er in de jaren '60 en '70 UFOS gespot door meerdere mensen. Geluncht op een terrein waar ze heerlijk gebruik maken van de aliën toeristen. Na de lunch nog even langs de dierenverblijven gelopen en hier was een galah die heel graag geaaid wilde worden, schattig! Weer in de bus gestapt en doorgereden naar Karlu Karlu, ook bekend als de Devils Marbles en een hoogtepunt in Northern Territory.

Karlu Karlu

De Devils Marbles zijn ronde, aardappelvormige rotsblokken ('boulders', oftewel keien), die in spectaculaire hoeken boven op elkaar liggen 'gestapeld'. Deze keien verschillen in doorsnee van enkele centimeters tot wel zeven meter. Het ziet er in elk geval uniek uit. Een verhaal dat de Aboriginals over deze plek hebben, gaat erover dat dit de knikkers van de duivel zijn. De duivel was het namelijk zat in de hel en besloot zijn speelgoed mee te nemen naar aarde. Daar aangekomen wilde hij Australië wel eens bezoeken, een land waar hij veel over had gehoord. Toen hij aankwam bij deze plaats, was het hier echter zo warm dat hij zijn knikkers achterliet en gauw terugging naar hel omdat het daar koeler is dan hier. Vandaar de naam Devils Marbles, of in Aboriginal taal dus Karlu Karlu (Karlwekarlwe). En inderdaad, het is hier een zeer warme plaats. Toen wij er rondliepen was het ruim 35C, maar in de zomer kan het hier 55C in de schaduw zijn, dus dat is ruim 65C in de zon. Hoewel het Aboriginal verhaal grappig is, zijn de rotsen natuurlijk geen grote knikkers. De blokken zijn ook niet op elkaar gestapeld, maar zijn restanten van massale granietblokken. Eens was deze laag zeer warm door magma, maar gaandeweg is dit afgekoeld en ontstonden er barsten en scheuren in het graniet. Regenwater kon hierdoor in de scheuren komen en dit water en de hoge temperatuur zorgde ervoor dat de scheuren groter werden en de bovenste laag loskwam van de massale laag. Door verdere erosie is deze bovenste laag zichtbaar geworden en werd de zachtere laag graniet geleidelijk weg gewassen waardoor de unieke vormen ontstonden en de rotsen dus als het ware op elkaar lijken te balanceren. Voor Aboriginals is deze plaats nog altijd zeer heilig en het wordt nog altijd actief gebruikt als ceremonieplaats. Zij geloven dat de wezens en mensen uit de droomtijd de rotsen gebruiken als woonplaats.

De bus geparkeerd en met elkaar een wandeling van ongeveer een uur gemaakt langs meerdere delen van deze ronde knikkers. De rode kleur van de aarde, zowel hier als bij Uluru (ondanks dat het daar zandsteen is en hier graniet), ontstaat door weer en wind. Er zitten hier veel ijzeroxidanten in de bodem. Door weer en wind wordt de kleur dus langzaam rood. Dit is in feite hetzelfde proces als bij een fiets die buiten wordt gelaten en gaat roesten. De rode kleur is dus een roestproces van de aarde en het duurt honderden jaren voor zo'n rots op rood te worden. Jan heeft ons zo meerdere dingen verteld over Karlu Karlu, de rode kleur, en over een aantal planten hier in de omgeving. Zoals gezegd is hier meer en hogere begroeiing dan rondom Uluru. Maar de omgeving hier heeft de afgelopen maanden geen regen gehad en is dus momenteel veel droger. Gras is daardoor geel en planten zijn uitgedroogd. Schijnbaar heb ik de woestijn rondom Uluru zeer groen meegemaakt. In elk geval, uitleg gekregen over meerdere planten; zo heeft Jan ons een woestijnroos getoond, het symbool op de vlag van Northern Territory. Gewandeld langs deze unieke plaats en meerdere leuke fotomomenten gehad. Erg toffe omgeving, ook vanwege de Common Kites (adelaarsoort) die continu door de lucht zweefden.

Middle of nowhere

Na zo te hebben rondgelopen en geklommen, zijn we verder gereden naar Tennant Creek. Hier getankt en doorgereden naar de Telegraph Station van Tennant Creek, een aantal km buiten de stad. Owja, sinds we in noordelijke richting rijden zijn er continu langs de weg termietenhopen te zien. De meest unieke pilaren ontstaan hierdoor en ze zijn overal in grote aantallen te zien. Het ziet er heel raar uit om in een groot open grasveld ineens zulke dunne pilaartjes te zien oprijzen. Over het terrein van de Telegraph Line gelopen, Jan gaf nog een mooi getekende uitleg over de lijn, en vervolgens doorgereden naar Banka Banka Cattle Station, hier is onze kampeerplaats voor vannacht. Een grote farm met camping in de middle of nowhere. Geen telefoonbereik, helemaal niets. Ondertussen was het al donker geworden en bij aankomst op de camping bleken onze tenten met bedden er niet meer te zijn. Jan heeft met de eigenaar gesproken en er was iets fout gegaan. Dus hebben we onze swags neergelegd in de schuur die aan onze kampkeuken vast zat. Er werd ons namelijk aangeraden niet buiten te slapen, gezien de mega aantallen muggen die hier voorkomen. Daarnaast komen hier veel slangen, spinnen, kikkers en ander eng gespuis voor. En ja hoor, toen ik ging douchen meerdere gifgroene kikkers gezien en terwijl ik douchte een zeer grote sprinkhaan naast me. Je maakt nog eens wat mee in de outback :-).

Daly Waters

Zondagochtend zijn we om 05.30u opgestaan. Geen slangen of enge spinnen gezien. Wel genoeg sprinkhanen en kikkers. Tot nu toe valt het mee met de muggenbulten dus ik hoop dat mijn insectenspul goed werkt. Tijdens de eerste rit heb ik voorin gezeten naast Jan. Hij heeft namelijk een regel/spel in de bus: Jan's Chat Roulette. Tijdens elke reisetappe moet er iemand anders naast hem zitten. Dan kan diegene met hem praten en leert hij iedereen beter kennen. Voor in de bus heb je tevens een prachtig open uitzicht op de weg en de omgeving. Nog steeds veel adelaars. Aan de omgeving is de zien dat we noordelijker trekken. De bomen nemen toe, zowel in aantal als in hoogte. Ook zijn de bomen hier anders dan in de rode outback. Meer loofboomachtig. Gisteren zijn we meerdere dode koeien tegengekomen en ook vandaag lagen er weer een aantal langs de weg. Door het midden van Australië rijden namelijk gigantische Road Trains, trucks met drie of vier aanleggers (langer dan 50m). Deze immense wagens hebben ongeveer 1,5km nodig om tot stilstand te komen als ze op de Stuart Highway rijden. Als het donker is en er ineens koeien op de weg staan, kan de chauffeur niet meer remmen en gebeuren dus helaas dergelijke dingen. Zo zagen we gisteren vier dode koeien in een groep naast de weg liggen :-(.

Rond 11.30u kwamen we aan bij de oudste pub van Northern Territory in het plaatsje Daly Waters. De Daly Waters Pub was de eerste pub in NT en is ergens in 18nogwat opgericht. Nog altijd is het een populaire pub, zowel voor toeristen als voor de plaatselijke (zeer boeren)bevolking. Vanbinnen was het in elk geval een bijzonder café: een bonte verzameling van identiteitsbewijzen, nummerborden, vlaggen (zelfs een Friese), bh's, geld uit allemaal verschillende landen, teenslippers etc. Grappig om hier zo rond te lopen. Ik had echter geen zin in duur bier, wat de meesten wel kochten, dus samen met Anagha de rest van het minuscule dorpje verkend. Anagha en Bente waren ook op de eerste helft van de tour in Uluru en ik heb nog altijd leuk contact met hen beiden. Zij gaan beiden ook door naar Kakadu en we vormen een gezellig groepje met z'n drieën. Wat erg leuk was, was dat er een paardendag in het dorp was. Dus naar alle drukte toegelopen en hier was een grote verzameling van country people bezig. Op het moment dat wij kwamen, werd de tonnenrace door jonge tieners gereden. Gaaf om te zien, even een echte indruk van het plattelandsleven hier zo. Iedereen droeg een cowboyhoed, jeans en cowboylaarzen. Om het plaatje af te maken natuurlijk ook sporen om de laarzen. En de toeschouwers hadden een biertje in de hand. Yihaaa!

Mataranka Thermal Pools

Om 13.15u zijn we uit dit kleine gehucht vertrokken en op weg gegaan naar Mataranka waar we 15u aankwamen. Onderweg is de omgeving nog meer verandert. Waar gisteren nog altijd rode aarde zichtbaar was en alleen maar lage begroeiing als gras, zijn er ondertussen overal bomen en des te noordelijker we kwamen des te hoger en tropischer ze werden. Hoge loofbomen maar ook meer palmbomen. Bovendien zijn de termietenhopen steeds hoger geworden. Gisteren waren ze nog 20-50cm, ondertussen zijn ze groter dan ik ben en zien ze eruit als het Disney paleis met allemaal spitse kantelen. Jan heeft uitgelegd waarom de hopen hier zo bijzonder en hoog zijn: door de vele regen die hier kan vallen, bouwen de termieten in de hoogte om droog te zijn en te overleven bij overstromingen. Vandaar dat des te noordelijker we komen des te hoger en spectaculairder de hopen worden. Mataranka staat bekend om de thermal pools die hier zijn, warm water plassen die gevoed worden door de Mataranka bron die in verbinding staat met opkomend warmte vanuit de grond (magma). De temperatuur van de bron is constant 34C en in de poelen ligt de temperatuur rond de 28C. Hier hebben we een uur de tijd genomen om lekker bij te komen van het vele reizen in de bus. Ontspannen in het water en bij de kleine waterval gelegen. De bron, de poelen en de waterval e.d. zijn natuurlijk ontstaan. Mensen hebben echter de poelen beter toegankelijk gemaakt met muurtjes e.d. Deze badplaats is dus in combinatie ontstaan. In elk geval, het was heerlijk warm water en heerlijk ontspannen. De poelen waren omringt door hoge palmbomen wat een prachtige tropische sfeer gaf. Wat wel weer jammer was, was dat er immense spinnen in webben boven het water hingen. En dan bedoel ik tientallen op z'n minst. Jakkes bakkes. Ook de spinnen nemen schijnbaar in grootte toe... Na het zwemmen weg gereden uit Mataranka en binnen een uur waren we in Katherine, de twee na grootste stad van NT met 9000 inwoners; dat zegt wel even iets over de verlatenheid van deze staat. Hier met alle mensen in de bus Happy Birthday gezongen voor mama, een grote verrassing voor haar! Van Katherine was het vijftien minuten rijden naar de camping. Deze keer slapen we in tenten en in een bed, dus twee personen per tent. Samen met Bente een tent veroverd en zo heerlijk insectloos geslapen.

Nitmiluk National Park

Maandagochtend zijn we 07u vertrokken naar de Katherine Gorge. Nog wilde kalkoenen op de camping ziet rondhobbelen. Rond 08u kwamen we aan bij Nitmiluk National Park, waarin de gorge ligt. Nitmiluk is een Jawoyn (plaatselijke stam) naam die gegeven is aan dit gebied. Zij geloven in hun versie van de droomtijd, de Burr. De naam van dit gebied is gebaseerd op het geluid 'nit nit nit' dat de cicades hier heel hard maken. Toen wij aankwamen hoorden we echter niet het geluid van cicades. Eerst dacht ik dat het lawaai van vogels kwam die ik nog niet eerder had gehoord. Maar het bleken Red Flying Foxes te zijn, een verwant van de vleermuis. Omdat het net ochtend was geworden zochten deze beesten massaal en krijsend een slaapplaats in hun bomen. Allemachtig wat een herrie, maar zeer schattige beestjes. Tot ze hun vleugels uitslaan en je ziet hoe immens ze zijn! Ze hingen bij bosjes in de takken. Eerst dachten we dat het een vreemd soort zaad of vrucht was, tot ze begonnen te bewegen, haha. Duizenden bij duizenden, en allemaal schreeuwend! Hier onderdoor gelopen en aan de Baruwei wandeling begonnen. Dit begon met een klim via traptreden naar de top van de gorge. Vanaf hier hadden we prachtig uitzicht op het water dat door de gorge liep, Katherine River, de cruiseboten die af en aan voeren en op de magnifieke rotswanden.

Deze wandeling staat in het teken van het creatiewezen Nabilil, een soort serpent/draak achtig figuur die de naam aan deze omgeving heeft gegeven. Jan vertelde bij de lookout het verhaal over het ontstaan van de gorge. De regenboogserpent groef hier een tunnel maar die stortte in, daardoor ontstonden de steile kliffen. Later vulde regen de leegte op en ontstond de rivier. In geologisch opzicht is ook deze gorge ontstaan door erosie en schuifende aardplaten. Het water is grotendeels regenwater dat uit de nabije omgeving in de rivier terechtkomt. In deze rivier zijn trouwens vele zoetwaterkrokodillen. Maar gezien de hitte van de laatste maanden is het water vrij warm. De krokodillen kiezen er daarom voor om diep onder water te blijven waar het koeler is. Bij de lookout heeft Jan een uitleg gegeven over de geologie met behulp van zand en stokjes. Hierna doorgelopen over de bergrug langs allemaal bijzondere planten en bomen. Ook een hoop dieren onderweg gezien, vele diverse vogels. Zo was er de castrol vogel die een prachtig nest bouwde in de vorm van een poortje. Toen we bijna terug waren bij het informatiecentrum zijn we verschillende wilde walabies tegengekomen. Deze moeten gewend zijn aan mensen, want ze waren redelijk tam. Eentje tot 1m benaderd, maar ze lag lekker te chillen op de grond dus haar maar met rust gelaten. Hierna onder het genot van een ijsje de tijd genomen om bij te komen. Het was namelijk 37C in de schaduw en om dan een klautertocht te ondergaan is best een onderneming.

Kort in Darwin

Tenslotte begonnen aan het laatste deel van onze trip naar Darwin. Door Katherine terug gereden en naar het noorden gegaan. Na anderhalf uur rijden gestopt bij Pine Creek en daar met elkaar geluncht. Pine Creek is een oud goudstadje, in 1870 werd door bouwers van de Telegraph Line goud ontdekt. Nog altijd is in dit dorpje de mijnbouw actief, al is dit per jaar verschillend. Na de lunch weer in de bus gestapt en op pad gegaan naar Darwin, nogmaals twee en een half uur rijden (met pauze in Adelaide River). Onderweg zijn de termietenhopen wonderbaarlijk genoeg nog groter geworden. Ondertussen zijn het geen ranke paleizen meer maar bijna rechthoekige/vierkante bouwwerken, meer een soort Middeleeuwse kastelen, van een meter of 2-3 hoog en ruim 1m breed. Eindelijk aangekomen in Darwin heeft Jan ons in het centrum afgezet. Wat een verschil ten opzichte van de outback. Een drukke winkelstraat met allemaal jonge bruine mensen die hun best doen om hun lichaam te showen. Een stad gericht op backpackers en feestjes. Hm. Afscheid genomen van Jan en van mijn reisgenoten. Vervolgens naar ons hostel voor de komende nacht gegaan: Youth Shack. De naam klonk mij al niet super in de oren, maar toen ik binnenkwam werd mij meteen ook duidelijk waarom. Dit is een klassiek voorbeeld van een party hostel. Luide muziek, bar naast het zwembad waar iedereen drinkt, rommelige kamers etc. Ach, prima voor een nachtje maar ik voelde me hier totaal niet op mijn plaats. Veel te druk en veel te jong.

Kakadu National Park

De volgende ochtend dan ook niet rouwig om te vertrekken voor deel drie van deze tour. Om 06.40u werd ik opgepikt door reisleider Pip, een bijzonder figuur. Een heel klein mannetje met lang woest hippie haar. Voor de mensen die That 70's Show kennen, hij lijkt enorm op Leo, haha. Deze keer reizen we in een 4wheel drive bus. Een kleine bus waarin we best op elkaar zitten, deze keer in totaal met zestien mensen: ik, Bente, Anagha, Samuel (Italië), Janina (Duitsland), Martin en Gemma (Engeland), Sarah (Engeland), Graham en Libby, Garry en Mel, en twee Franse koppels. Zo op weg gegaan naar Kakadu National Park: een World Heritage Area (Werelderfgoedlijst), zowel vanwege natuur als cultuur, van 20.000 km2 groot. De naam Kakadu is een verbastering van het Aboriginalwoord "Gagudju" wat kaketoe betekend. De omgeving hier is een combinatie tussen droog gras en tropische bomen, savanne achtig. Zo nu en dan komt er een moerassige poel voorbij en een partij rotsen. Hier leven de meeste krokodillen van Australië, maar er komen ook wilde ezels en waterbuffels voor. Aan het begin van het park in de verte een buffel (buffalo) gezien. In totaal leven er 68 verschillende zoogdieren, meer dan 120 reptielen, 26 soort kikkers, meer dan 300 soorten vissen, meer dan 2000 soorten planten, en meer dan 10.000 verschillende soorten insecten. Bovendien is het thuis voor 290 vogelsoorten, ruim 1/3 van alle vogelsoorten uit Australië. Bij Mary River Roadhouse een korte stop gehad om onze lunch te smeren en ons om te kleden in zwemkleren. Vervolgens doorgereden, via hobbelige 4wheel drive weg door ruige natuur, naar Molyne: een prachtige waterval met daarvoor een waterpoel vol met visjes en schijnbaar ook schilpadden. Hier ter water gegaan en gezwommen in de glorieuze natuur. Prachtig om dit zo te zien. Inclusief waarschuwingsbord voor krokodillen :-). Na dit zwemavontuur weer op pad gegaan in de grote scheurbak, over rode off road wegen al denderend door de natuur. Onze volgende stop was een uur rijden later, bij een waterval-serie. Via een spannend slingerbruggetje een poel overgestoken en na twintig minuten hiken kwamen we aan bij de watervallen. Net als de rock pools bij Harmen een opeenstapeling van poelen en watervallen. Ook hier hadden we gelegenheid om te zwemmen. Dus genoten van de natuur en de schoonheid. Owja, het weer is vandaag trouwens zeer warm met 35C+. Dus de druppels van de waterval waren zeer welkom. Er waren hier heel veel prachtige vlinders en libellen te vinden, in de meest prachtige kleurcombinaties. Ook natuurlijk de grote spinnen die hier overal te zien zijn. Die waren trouwens ook in grote webben boven de vorige waterval.

Hierna op weg gegaan naar Cooinda waar onze camping voor vannacht is. Onderweg meerdere kleine bosbranden gezien. Ik begrijp dat dit gecontroleerde branden zijn die bewust worden aangestoken om nieuwe verse gras e.d. te krijgen. De bomen overleven deze branden en groeien verder. Ik blijf het een raar idee vinden, een gecontroleerde bosbrand. Maar ook de Aboriginals gebruiken het al eeuwen lang; brand om te jagen of om bomen te verhitten zodat ze hun zaadjes loslaten en er dus nieuwe planten komen. Sterker nog, wij niet-Aboriginals (ook wel Balanda), hebben het idee hier overgenomen van de Aboriginals. Vuur is voor hen niet vernietiging meer een grote schoonmaak. Onderweg verder helaas geen wilde dieren gezien. In Kakadu is het altijd maar de vraag welke wegen wel en niet open zijn; door regen stromen wegen snel en regelmatig over. Pip moest dus meerdere keren checken of een route beschikbaar was. Tevens zijn sommige plaatsen afgesloten omdat er zeer recent krokodillen zijn gespot en het dus niet veilig is voor mensen. In elk geval plaatsen ze de krokodil-waarschuwingen dus niet zonder reden. In Cooinda ingecheckt bij de camping. Deze camping ligt naast de Yellow River, dé plaats voor krokodillen. Hier hebben we morgenochtend onze bootcruise. Wederom samen met Bente een tent veroverd en om 18.30u hebben we met elkaar gegeten. Na afloop van het eten ontdekte iemand in de hoek van deze grote tent echter een immense spin, serieus waar het formaat van een hand! Oh my god, wat een ellende! Haren op de poten en al. Pip heeft hem heel moedig gevangen en in het wild vrij gelaten. Brr, maar ik kijk nu wel extra goed in mijn eigen tent voor ik ga slapen. Owja, Pip heeft ons ook nog serieus gewaarschuwd voor slangen e.d. op de camping. Er kruipt hier van alles rond, ook cane toads dus het voelde een beetje als mijn tweede thuis.

Yellow Water Billabong

Woensdag om 05.30u opgestaan, me klaargemaakt en om 06u zijn we als groep naar een bushalte gelopen. Hier werden we een tijdje later opgepikt door een bus die ons naar de Yellow Water Billabong bracht, of in Aboriginal ook wel Ngurrungurrudjbaaa. Zoals gezegd is dit dé plaats in Australië om zoet- en zoutwater krokodillen te vinden. In totaal komen in de Top End ongeveer 100- tot 150.000 krokodillen voor. In de jaren '40-'60 werd er actief op de krokodillen gejaagd, maar ondertussen zijn ze weer in aantal toegenomen. De bus stopte in een opening tussen twee hoge hekken en via een smal pad dat tussen deze omheining doorliep kwamen we bij de boten uit. Wij waren de aap in de kooi, of in dit geval de krokodil. Allemaal voor onze bescherming, hm, dan krijg je toch ineens een adrenaline stoot. De horizon begon langzaam te verkleuren toen we bij de boten aankwamen; stoere blikken bakken die moerassig landschap aankunnen. Wij als WayOutback groep hadden een privé boot dus alle ruimte. Ik veroverde snel een plaatsje voorin. We hadden een vrouwelijke gids en zij heeft ons eerst veiligheidsinstructies gegeven. Belangrijkste is: houd ten alle tijden handen, hoofden en benen binnenboord. Krokodillen kunnen namelijk 2/3 van hun lichaamslengte omhoog springen en het gevaarlijkste zijn de krokodillen die je niet ziet en die schuw zijn. Kortom, let op je lichaam en doe niet iets voor de gein. Ter illustratie, de kleinere krokodillen hier van bijvoorbeeld 2m zijn niet bang voor de waterbuffels en eten die voor diner. Als ze niet bang zijn voor zo'n immense koe, dan al helemaal niet voor ons kleine mensjes. In Australië en in dit water komen twee soorten krokodillen voor: de zoetwaterkrokodil en de zoutwaterkrokodil (estuarine). Zoetwaterkrokodillen (max. 2,5-3,5m lang), ook wel 'freshies', komen alleen in Australië voor en zijn over het algemeen niet snel agressief. Zoutwaterkrokodillen (max. 6-7m), ook wel 'salties', zijn een beetje anders en staan er om bekend zo nu en dan mensen aan te vallen. Na deze bemoedigende peptalk zijn we weggevaren.

Krokodillen

Zo voeren we de Yellow River op, het opkomende zonlicht tegemoet. Het water is nog heel sereen want de hele wereld moet nog ontwaken. Kenmerkend is de driekleurige lucht bij zonsopkomst en ondergang: blauw, roze en wit. Prachtig om te zien. We waren nog maar net onderweg toen we onze eerst krokodil al zagen! Onze gids legde uit dat in dit gebied eigenlijk alleen maar vrouwtjes voorkomen en die zijn over het algemeen kleiner; 2-4m. De mannetjes kunnen tot 6-7m groot worden. In dit gebied is echter één groot mannetje die de baas is en andere mannen verdrijft. Dus we konden er eigenlijk zeker van zijn dat alle krokodillen die we vandaag zouden zien vrouwtjes zijn. Deze prachtige krokodil was een klein exemplaar, zo'n 1-1,5m. Onze gids legde uit dat het deel van krokodillen dat meestal zichtbaar is (van hoofd tot en met rug) vermenigvuldigd moet worden met twee (lengte neus en staart) om de totale lengte te krijgen. Mensen onderschatten dus vaak de grootte van krokodillen. En zoals gezegd, ook een kleiner exemplaar valt te vrezen. Na onze eerste krokodil bewonderd te hebben zijn we verder gegaan richting zonsopkomst. De boot werd tegen een rietkraag geparkeerd en zo genoten van de ontwakende wereld: zo kalm, zo schoon en puur. In mijn hoofd werd de muziek van 'Dawn' van Pride and Prejudice afgespeeld, de mooiste zonsopkomst tot nu toe. Toen we weer even naar de rivier keken speelde zich daar het perfecte tafereel voor: een krokodil die al kronkelend de rivier over stak en voor ons in de zon poseerde. Dit exemplaar was minstens 2-3m. Verder gevaren terwijl onze gids ons wees op de meest mooie (water)vogels. Onder andere Macpie-Goose, Wistle Kites (soort kleine adelaar), en de Jesus-Bird die over water kan lopen met zijn lange tenen. Zo steeds dieper het tropische moeraslandschap ingetrokken, langs prachtig grote pompeblêden en waterlelies die langzaam opengingen in het zonlicht. En dan zomaar ineens wees onze scherp oplettende gids ons op een krokodil die zeer gecamoufleerd verborgen lag tussen de lelies. Een uniek roofdier en daardoor extra spannend. Na verloop van tijd de rivier verlaten en het Paperbark Swamp binnengevaren. We waren hier nog maar net door het riet getrokken toen we de volgende krokodil alweer spotten; alleen een set oogjes die boven water uitpiegden. Langs andere vogels gevaren en ja hoor, daar was nóg een krokodil, opnieuw eentje die met rustig kronkelende staart de rivier overstak. Ook een schatje van zo'n 3m groot. Rustig verder gevaren door het moeras en indrukwekkende vogels gezien, onder andere de een na grootste roofvogel van Australië (na de Wedgetailed Eagle die ik op mijn reis naar Darwin heb gezien): de White Chested Seagull. Nog een stukje doorgevaren, een boot met andere toeristen gepasseerd, tot we onze laatste krokodil onder een laaghangende boom zagen, de grootste tot nu toe met ruim 3,5-4m! Met omgekrulde staart lag deze mevrouw heerlijk te chillen in het water. Ze keek nog op nog om toen wij dichterbij kwamen. Hierna langzaam teruggevaren naar de opstapplaats. Zo in totaal zes krokodillen gezien, wauw, wat een aantal. Ik mocht mezelf gelukkig noemen op dit moment.

Aboriginal land

Terwijl de bus ons terugbracht reden we langs een groep brumbies die in het water stonden met vogeltjes op hun rug. Fijne plek voor ze, zo dicht bij de krokodillen... Terug naar de camping gereden waar we met elkaar hebben ontbeten, alle spullen hebben ingepakt en rond 09.30u weg zijn gegaan naar Warradjan Aboriginal Cultural Centre. Een dergelijk centrum als bij Uluru maar ik vond deze veel mooier ingericht en beeldend veel sterker. Ik blijf het bijzonder vinden hoe de Aboriginals leven. Australië is een grote lappendeken van allemaal afzonderlijke Aboriginallanden. Ze hebben elk hun eigen creatieverhalen, hun eigen wetten, hun eigen droomwereld. Daarnaast hebben ze allemaal een eigen taal. Lekker complex dus. In Kakadu wonen meerdere 'landen' Aboriginals, onder andere Bininj en Mungguy. Zij geloven dat gedurende de Creatietijd er voorouders (Nayuhyunggi) leefden die een combinatie waren tussen mens en dier. Deze wezens, ook hierbij onder andere de regenboog serpent die dus schijnbaar een grote rol speelt bij alle Aboriginals, reisden over het land en creëerden zo het landschap, de planten, de dieren en uiteindelijk ook de generaties Bininj en Mungguy. Deze Aboriginals hebben Kakadu nu in handen en het is dus hun land. Zij leven van het land en gebruiken het land. Zo hebben ze ook hun theorieën over het land, bijvoorbeeld hoe de krokodil is ontstaan. Zo was er eens een man, Namarrgon (the Lightning Man), die een straf moest ondergaan na incest maar hieraan probeerde te ontsnappen. De Elders gingen hem achterna en staken het land in brand om hem in te sluiten. Hij sprong echter door het vuur en om zichzelf te blussen dook hij in een billabong. Hier is hij voor altijd gebleven met de brandwonden als stekels op zijn rug. Dit alles is gebeurd bij Anbangbang Billabong. De volgende plek waar we dan ook heen gingen was Anbangbang, een grote rotsige bergformatie waar allemaal schilderingen op de muur zijn te vinden. Hier waren tevens ontelbare en grote spinnen te vinden; zeer oppassen waar je loopt want voor je het weet heb je er een in je gezicht. Spinvrij van de wandeling teruggekomen bij de bus.

Niet vliegen, wel slangen

Vanmorgen was aangekondigd dat wie wilde een vlucht kon doen over de JimJim Falls en de Twin Falls, de mooiste de hoogste watervallen hier in de omgeving. In het culturele centrum was genoteerd wie wilden en er waren negen mensen die graag de vlucht wilden doen waaronder ik. Toen Pip met de maatschappij belde bleek er echter maar plaats te zijn voor zeven mensen. Dus door middel van loting bepaald wie mochten gaan, mijn naam was de laatste die getrokken werd. Een van de Franse koppels, Alex en Flo, zijn hier op huwelijksreis en een van hen was niet getrokken. Ik vond dit wat triest, dus met pijn in mijn hart heb ik mijn vlucht aan hen 'gegeven'. Zij waren hier dolblij en dankbaar mee en ik vind vast wel een andere leuke manier om het geld uit te geven. Helaas pindakaas. Rond 13u werden de mensen voor de vlucht op het vliegveld bij Jabiru afgezet. De overigen zijn met Pip op pad gegaan. Eerst langs de uraniummijnen die hier in de omgeving zijn. Zonde, want opeens te midden van een prachtig natuurgebied ben je in mijnlandschap. Dit stukje land is uit handen van de Aboriginals genomen. Nu waren hier gelukkig geen heilige plaatsen voor hen, maar ik vind het tocht triest. Al zorgt deze mijnbouw voor de grootste werkmogelijkheid vanuit Darwin en is de bevolking drastisch toegenomen sinds de mijnen zijn uitgebreid. Er wonen nu tussen de 120-150.000 mensen in Darwin. Na de mijnen zo kort te hebben gezien zijn we richting Ubirr gereden, een deel van het park dat nu afgesloten is door het hoge water. Pip wilde ons laten zien waarom: de weg staat op meerdere plaatsen tussen 0,5-2m onder water en om die reden kunnen krokodillen van poel naar poel zwemmen. Levensgevaarlijk dus en om die reden afgesloten, enkel rangers mogen het gebied betreden. De plaats waar wij stopten stond momenteel 0,7m onder water. Van Pip mochten we niet dichter dan 3m bij het water komen gezien de kans dat er krokodillen zijn, een serieuze zaak dus. Een aantal jaar geleden was er een tourleider die met zijn groep ging zwemmen op een dergelijke plek en toen is een mevrouw aangevallen en opgepeuzeld; meerdere stukjes van haar werden de komende dagen gevonden. Een auto met rangers zien oversteken en gekeken naar mensen die (heel dom) stonden te vissen aan de zijkant met hun voeten in het water... Terwijl ik naar hen stond te kijken, ving een van hen wat en het was geen vis: een slang! Maar het waren echte Aussies dus ze pakten de slang vast en toonden hem aan ons. Pip nam de slang over en liet ons dichterbij komen, dit was geen giftig exemplaar (een File Snake). Maar dus wel een wilde slang, zo'n 2m, geaaid en de naam Bruce gegeven :-). Na verloop van tijd heeft Pip hem weer in het water losgelaten: dag lieve Bruce, en al kronkelend zwom hij naar de diepte.

Hierna hebben we afscheid genomen van Kakadu National Park, nog een tamme buffel geaaid, en zijn we doorgereden in de richting van Litchfield National Park waar we rond 18.30u op onze camping, Point Stuart Wilderness Lodge, aankwamen. Een echte camping te midden van een groots niets. Via een off road naar de camping gegaan waar de wallabies ons massaal tegemoet kwamen. Ook op het campingterrein waren veel wallabies, zelfs bij onze tenten. Dus bij aankomst direct even naar het aangrenzende weiland gegaan om te kijken naar de wallabies en kaketoes die hier wonen. Hierna gedoucht. Het is de hele dag al belachelijk warm, de luchtvochtigheid is zo bizar hoog dat je alles direct weer uitzweet. De temperatuur is rond de 35C, maar door de hoge vochtigheid voelt het veel zwaarder aan. Dus na de douch was ik direct weer doorweekt, bleg. Gelukkig was de zon ondertussen onder en was de temperatuur iets lager. Al is het hier 's nachts ook 25C en dus klam. Ik moet zeggen dat deze plek tot nu toe het ergste is. Vanmiddag was het niet fijn, maar hier op de camping was het niet te harden. En door alle luchtvochtigheid is hier een massa van muggen. Ik dacht dat ik het bij Harmen erg had meegemaakt met muggen, maar Kakadu wint. Mug na mug om dood te slaan, mug na mug die je prikt en leeg zuigt. Ze vliegen in je oren, in je mond als je probeert te praten en als je echt pech hebt in je ogen en in mijn geval contactlenzen. Joepie, welkom in het moerassige rainforest in de Top End ;-). Enige leuke is dat de muggen ook veel kikkers en gekko's lokken, dus de muur bij de badkamer zat vol met kleine diertjes. Dus als je moet plassen, moet je zeg maar eerst controleren of er niet een kikker onder de wc bril zit. Haha, echt kamperen dus. Tot Bente en ik onze tent ingingen en er een kikker op mijn camera zat, dat gaat toch echt te ver, haha. Dus heel heldhaftig samen deze kikker naar buiten gewerkt.

Litchfield National Park

Donderdagochtend om 05.30u opgestaan. Laatste dag dus we willen zoveel mogelijk zien en doen. Dus aangekleed en ontbeten, spullen voor de laatste keer vlug ingepakt en in de bus geladen. Al dat gesjouw ga ik niet missen. Dan is van hostel naar hostel hoppen toch een stuk makkelijker dan dit kamperen. Owja, vergeet wat ik gisteren heb gezegd over de muggen. Terwijl ik het gisteren erg vond, leek het nu een lachertje in de morgen want in de ochtend rondom zonsopkomst heersen de muggen in dit gebied. Terwijl ik muggenspul opspoot bleven de krengen landen en prikken, ongelooflijk. Dus toen we de spullen inpakten zo snel mogelijk de bus in gedoken, maar bij elke seconde dat de deur openstond, vlogen er minstens 5 muggen naar binnen. Resultaat was dus een bus vol klappende mensen die muggen doodsloegen. Daar zijn we de rest van de dag nog mee bezig geweest trouwens. De bus is nu dus een massagraf geworden voor de bloedzuigers. Rond 10.30u kwamen we aan bij Litchfield National Park (ongeveer 1500km2). Dit park lijkt redelijk op Kakadu, al is het hier niet zo moerassig en dus droger. Daarnaast is dit gebied rotsachtiger en zijn er vele watervallen. Onderweg wilde buffels gezien en gestopt bij een aantal buffels achter een hek voor een fotomoment. Deze buffels waren afgesloten van de weg, maar hadden een immens gebied dus waren in feite half wild :-).

De eerste echte stop was bij de Florence Falls, een voedzame en spirituele plaats voor de Aboriginals hier in de omgeving. Naar een uitzichtplatform gelopen en van daar 135 traptreden de kloof in afgedaald op weg naar de waterpoel. Hier aangekomen kleren uitgedaan en het water in gegaan. Heerlijk fris water, niet te koud maar lekker verkoelend. Naar de watervallen toe gezwommen en older de bolder wat was dat zwaar! Tegen de harde stroming in en als je pauze houdt ben je weer terug bij af. Samen met Janina rondgehangen bij de waterval en ons terug laten voeren door de stroming. Omdat we ook toffe foto's wilden de camera aan Graham gegeven en toen moesten we nog een keer naar de waterval toe zwemmen. Via de rotswand onszelf onder de waterval getrokken, hier was het iets droger. Erg toffe ervaring omdat dit zo'n grote en spectaculaire waterval is. Terug de trappen op geklommen en naast de beek die richting de waterval stroomt een BBQ als lunch gehad. Met volle magen zijn we in de bus naar de Wangi Falls gereden, een hoge waterval te midden van regenwoud. Dus in de jungle. Enige jammere was dat we hier niet in de poel konden zwemmen omdat er recent krokodillen zijn gespot. Hm, misschien maar veilig dus om hier droog te blijven. Wederom een prachtige waterval om te zien, al mocht de jungle er ook zeer zeker zijn! Fantastisch om tussen de bijzondere bomen (met spinnen) door te lopen en op de achtergrond het gebulderd van de waterval te horen. Maar omdat we een strak schema hadden, konden we hier niet al te lang blijven, geen tijd voor een wandeling helaas. Terug gereden naar Buley Rockhole, poelen met water en stroomversnellingen die uiteindelijk uitkomen bij Florence Falls. Hier heerlijk in de stroming gelegen, van een waterval afgegleden (ja dat doet pijn aan je kont) en in de diepste poel van ruim 4m liggen zonnebaden met een aantal dames. Heerlijk in de volle zon, op en top verfrissend.

Termieten

Rond 15u zijn we terug in de richting van Batchelor en Darwin gereden. Maar voordat we echt terug naar de stad gingen, zijn we nog gestopt bij de beroemde hoge termietenhopen. Deze immense hopen zijn 5-6m hoog(!) en meer dan 50 jaar oud. Er wonen miljoenen termieten, ook wel witte mieren, in en die hebben het formaat van een rijstkorrel. Ter illustratie: een dergelijk bouwwerk zou in mensenmaten neerkomen op een gebouw van acht blokken breed en één mijl hoog. Een immens bouwwerk dus, ongelooflijk groot. Er zijn twee soorten termieten te vinden: de Magnetic Termite en de Cathedral Termite. De Magnetic hopen zien er meer uit als afgebroken tanden en de Cathedral hopen zijn de grote kasteel achtige hopen. Het is zeer goed dat Northern Territory zoveel termietenhopen heeft. De bouwwerken die bovengronds zijn, vormen namelijk maar de top van de termietenberg. Het grootste deel en de meeste gangen zijn namelijk ondergronds. Als het regent, en dat doet het hier enorm veel, trekt er door al deze gangen 30% meer water in de grond wat later gebruikt wordt door bomen, gras en planten. Ze helpen de natuur dus groeien en zijn om die reden belangrijk. Na hier een tijdje te hebben rondgelopen, zijn we in de bus gestapt en naar Darwin gereden. Hier ben ik rond 17.15u bij mijn YHA hostel afgezet, geen party hostel :-). Een bed veroverd en 's avonds afscheid genomen van de groep onder het genot van een etentje en drankje.

Darwin ontdekken

De volgende dagen rustig aan gedaan. Eindelijk bijkomen van het drukke touren. Zaterdag ben ik op pad gegaan om Darwin te verkennen. Darwin is de hoofdstad van het Noordelijk Territorium. De stad heeft ongeveer 130-150.000 inwoners en is de meest noordelijk gelegen stad van het land. In de ochtend mijn wandelschoenen aangedaan en in de richting van het 'Museum & Art Gallery of the Northern Territory' gelopen. Een flinke warme wandeling, de temperatuur is namelijk niet te genieten, warm en ontzettend klam. De stad heeft een tropisch savanne klimaat dus zodra je begint met wandelen ben je een en al zweet. En nu was het natuurlijk geen korte wandeling. Ik was te laks om met de bus te gaan (kost geld) dus met de benenwagen gegaan. Via Myilly Point gewandeld voor een mooi uitzicht over een deel van de stad. Vervolgens over Mindil Beach gelopen, hier is morgenavond de sunset markt waar ik graag heen wil gaan. Deze markten zijn al jarenlang een grote bezienswaardigheid in Darwin. Toen de eerste ontdekkingsreizigers hier voet aan wal zetten, werd het al een handelsplaats met de Aboriginals. Over het strand en de 'verschelpte' rotsen gewandeld tot ik bij het museum aankwam.

In het museum ben ik eerst naar de Aboriginal afdeling gegaan. Het gebied rondom Darwin is in handen van de Larrakia stam. De kunst van deze omgeving bekeken en vervolgens naar de volgende zalen gegaan via een gang met opgezette dieren, onder andere Sweetheart, een ruim 5m grote krokodil. Deze gang kwam uit in een zaal over het ontstaan van Northern Territory en deze zaal mondde uit in een zaal gewijd aan Alfred Russel Wallace, net als meneer Charles Darwin een ontdekkingsreiziger die veel heeft bijgedragen aan de evolutietheorie. De volgende zaal toonde de veranderingen die Darwin de afgelopen tijd is ondergaan. Darwin is de laatste eeuw namelijk tweemaal grotendeels verwoest. Op 19 februari 1942 werd de stad aangevallen door zo'n 150 Japanse gevechtsvliegtuigen en tijdens de kerstdagen van 1974 trok cycloon Tracy over de stad. Sindsdien is de stad opgebouwd tot een moderne tropische stad. De zaal toonde het oude Darwin van voor de oorlog, het tussenin Darwin en de gevolgen van de cycloon. Zo was er onder andere een donkere kleine kamer met een keiharde geluidsopname van deze cycloon. Natuurlijk wilde ik dat ervaren dus ik stapte naar binnen en deed de deur dicht: pikkedonker en een en al lawaai. Dus na een tiental seconden had ik het daar wel gezien, haha. Tenslotte langs een zaal met moderne kunst gelopen en het museum verlaten. Terug gewandeld naar mijn hostel door de grote botanische tuin, langs exotische en tropische planten, bomen en bloemen. Deze tuin is in 1886 opgericht en heeft wonderbaarlijk genoeg zowel de oorlog als de cycloon overleefd. Tevens staat in deze tuin de oudste kerk (uit 1897) van het Northern Territory die ook al deze gebeurtenissen heeft overleefd. Rond 16.30u kwam ik moe en bezweet terug bij mijn hostel. Pff, niet een leuke stad qua temperatuur om een flink end te lopen. Daarom doe ik de komende dagen andere delen van de stad, ik breek het wat op in stukjes, scheelt energie.

Waterfront

Voor zondag hadden zowel Bente als Janine mij gevraagd of ik zin had om vanmorgen met hen naar de Waterfront te gaan. Hier is een afgesloten lagoon waarin je kunt zwemmen. Hoewel Darwin aan alle kanten wordt omringt door de zee zie je niemand zwemmen. En dat heeft een reden; het hele jaar door zwemmen hier namelijk krokodillen (dezelfde soort als in het park ja) en zijn er zeer giftige en dodelijke kwallen te vinden. Daarom is het volgens mij zelfs verboden om te zwemmen, of in elk geval wordt het zeer sterk afgeraden. Bij de Waterfront is echter een ommuurd stuk water; een stenen afzetting zorgt voor een veilige baai waarin gezwommen kan worden. Ondanks dit wordt er nog altijd gewaarschuwd voor de kwallen, de kleinere formaten kunnen namelijk tussen de rotsen door glibberen. In elk geval, rond 10u met Bente in een half uur hier naar toe gelopen. De Waterfront ligt naast de haven van Darwin, dus toen we aan kwamen lopen hadden we een mooie uitzicht op alles. Een plekje onder de palmbomen veroverd, want je wil hier niet vol in de zon liggen. Allemachtig warm en heet, een en al zweet. Dus schaduw is wel zo lekker. Na een kwartiertje kwam Janina ook en zijn we het heerlijk warme water in gegaan. Doordat de baai is afgesloten warmt dit water goed op, waanzinnig lekkere temperatuur. Rond 14u zijn we alle drie onze eigen kant op gegaan. Ik wilde graag de haven verder bekijken dus ben ik in die richting gelopen, rondom de lagoon en over de stenen muur die het veilige water scheidt van de zee. Na zo een tijdje te hebben rondgewandeld ben ik via de zeekant terug richting centrum gelopen in de hoop dat ik zou uitkomen op de esplanade, de weg langs de zee. Ze kwam ik uit bij de hoek van Darwin waar men voor het eerst voet aan wal zette in 1871. Mijn route liep vervolgens langs de Deckchair Cinema, waarschijnlijk ga ik daar naartoe één der komende dagen. Uiteindelijk kwam ik uit op de esplanade en hier waren meerdere monumenten en borden gewijd aan de oorlog. Alles ter herinnering, 'lest we forget'. Nog een soort wilde kippen gezien die als een malle gingen graven toen ze mij zagen, raar.

Sunset Market

Aan het einde van de middag ben ik met Bente en Janina opnieuw naar Mindil Beach gewandled voor de Sunset Market. Onderweg nog een vriendje gezien, een red flying fox :-). Van 17u tot 18.15u over de waanzinnige drukke markt geschuifeld, langs kraampjes met eten, kleding, sieraden en andere spullen. Kleine krokodillen oorbelletjes gekocht aangezien ik vorige week een klein oorbelletje ben verloren tijdens het zwemmen, leuke herinnering aan de Top End. Vlak voor zonsondergang een broodje vlees gekocht als maaltijd en niet zomaar vlees, nee heus krokodillenvlees! Dus een burger krokodil, raar idee. En natuurlijk smaakte het als kip, al was de structuur zeer zeker anders. Het broodje croc op het strand opgegeten terwijl we naar de zonsondergang keken. Dit was een bijzondere happening, duizenden mensen op het anders zo verlaten strand. De zonsondergang was mooi maar niet mega speciaal, maar doordat zoveel mensen hier waren was het een gave ervaring; van geliefden tot spelende kinderen. Vooral de silhouetten op de foto zijn gaaf om te zien. Toen de zon onder was zijn we terug naar de markt gelopen en daar bij een optreden van een didgeridoo man gestaan; hij had een soort mega panfluit bestaande uit meerdere didgeridoos. Allemaal Aboriginals stonden hier omheen te kijken. Helaas ook in Darwin is het een vrij onveilige stad, mede door de dakloze Aboriginals. Ik voel me dan ook net als in Alice Springs (waar het gevoel zeer terecht was) niet altijd even veilig. Dus ik was blij dat ik in het donker terug met Bente en Janina kon lopen. In het centrum aangekomen met hen nog een drankje gedronken ter afscheid. Gedag gezegd, ik ga vooral Bente missen. Leuk contact gekregen in de afgelopen dertien dagen.

Aquascene

Maandagmiddag ben ik via de esplenade naar Aquascene gewandeld, hier kwam ik rond 14.30u aan. Onderweg wederom wilde 'kippen' gezien, hele malle beesten die als een idioot graven. Aquascene is een fish feeding sanctuary, kort gezegd komt dit op het volgende neer: elke dag met vloed komen er honderden, zo niet duizenden, vissen naar de wal om gevoerd te worden. Net als de kip en het ei vraagstuk is niet duidelijk of wij mensen hier komen omdat de vissen hier zijn of dat de vissen er komen omdat wij er zijn. De vissen zijn volledig vrij en komen en gaan zoals het hun uitkomt. Per keer kan het dan ook groot verschillen hoeveel en welke vissen er zijn. Soms komen ook kleine haaien buurten en een enkele keer is het water onveilig door krokodillen. Vandaag was het hoge tij van 15-18u dus in die tijd was Aquascene open. Om 15u ben ik dan ook naar binnen gegaan via een mooie beeldengallerij. Korte uitleg gekregen van een van de dames over de soorten vissen en hoe en wat en toen mochten we los. Meerdere bakken met brood stonden klaar en die werden regelmatig bijgevuld. Je kon de vissen voeren vanaf de wal of vanaf een bootramp, dan kon je met je voeten in het water staan. De mensen die met mij binnen waren gekomen bleven in het begin allemaal op wal staan, maar ik wilde natuurlijk de vissen om mij heen hebben. Dus flipflops (of 'thongs' zoals Australiërs ze noemen) uitgedaan en het water in gelopen. We spreken in dit geval niet over kleine visjes, maar grote zware vissen, sommigen groter dan 1m! En dan vind ik het leuk om ze met de hand te voeren, soms werd je hand met het stuk brood mee naar binnen gezogen, haha. Maar deze vissen hadden geen tanden (dacht ik).

De vissen die ik het meeste om mij heen had waren de grijze 'Diamond Scaled Mullet' van ongeveer 30-50cm en 6kg, de 'Catfish' met snorharen en ongeveer dezelfde lengte als de Mullet, de grote groenachtige 'Milkfish' van ruim 1-1,5m en max. 18kg, en tenslotte de prachtige gracieuze discusvormige 'Teira Batfish' (Langvinvleermuisvis) met bruin en witte strepen van ongeveer 60cm. Bij de bootramp kwamen voornamelijk de Mullet en Milkfish voor. Natuurlijk even met deze joekels geposeerd. Vooral de Milkfish was krachtig, als die tegen je aanzwom hield je er een blauwe plek aan over, haha. Nog even bij Jimmy de kaketoe gekeken en daarna ging ik op wal zitten met mijn benen in het water. Hier verschenen ook de Catfish en de Batfish. Deze twee bleken wel tanden te hebben en daar kwam ik achter toen een catfish een stuk brood en bijna mijn vinger opat. Dus snel mijn voeten uit het water gehaald. Maar wel doorgegaan met het voeren, nu echter iets voorzichtiger. Vooral de Batfish was enorm gaaf, een grote ronde schijf aan de zijkant, maar ontzettend smal bij het vooraanzicht. Prachtige vissen. Natuurlijk voelde ik mij hier als dierenliefhebber als, hoe kan het ook anders, een vis in het water :-). Als een kind heb ik staan genieten, haha. Zo ruim twee uren in de brandende zon doorgebracht terwijl de vissen als spetterend voor verkoeling zorgden. Meerdere keren een natte camera gekregen dus hopelijk overleefd die het avontuur.

Deckchair Cinema

Rond 17u terug naar mijn hostel gelopen en gedoucht. Nieuwe kamergenootjes ontmoet, Gracia en Anum. Toen ik vertelde dat ik naar de open lucht cinema wilden, bleken zij dit ook van plan te zijn. Dus na het avondeten zijn we met z'n drieën naar de cinema gelopen, wel zo'n veilig gevoel aangezien we deels door een park moesten lopen in het donker. De film die vanavond draait is een Australische cultfilm waar ik ondertussen veel over heb gehoord, de film is namelijk opgenomen in de outback van Australië op meerdere plaatsen waar ik ondertussen ben geweest: 'The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert'. Nu had ik echter ook gehoord dat het een, uhm, bijzondere film was in de categorie Rocky Horror. Het verhaal gaat namelijk over een aantal travestieten die een roadtrip ondernemen. Maar ondanks dit toch hier heen gegaan en bij aankomst werden we begroet door drie prachtig geklede travestieten die een korte voorstelling gaven vooraf aan de film. Het toffe is dus dit je in de buitenlucht zit, onder de sterrenhemel, in een strandstoel, tussen de palmbomen, terwijl de flying foxes over je hoofd vliegen en de possums in de bomen allemaal ritselgeluiden maken. Een hele toffe ervaring! Ik heb erg moeten lachen om de film en inderdaad, hij valt in de categorie cult. Maar ik houd daar wel van, raar maar zeer goed in elkaar zittend. Dus een must see voor mij :-).

Darwin Military Museum

Dinsdag ben ik wederom samen met Gracia en Anum op pad gegaan. Zij hadden een huurauto dus ik kon meerijden in plaats van lopen. Op weg gegaan naar het Darwin Military Museum. Halverwege een zijroute genomen die ons naar Cullen Bay bracht, een chiquere havenbuurt van Darwin. Hier een half uurtje rondgelopen over de Marina Boulevard, nog mijn vissenvriendjes van gisteren gezien, en nog geposeerd bij een bronzen krokodil. Hierna naar het nabijgelegen strand gelopen en hier een tijdje over het water uitgekeken naar de boten die af en aan varen. Kleine zeiljachten maar ook grote schepen. Het is zo zonde dat je hier nergens in de zee kunt zwemmen, het water is zo intens blauw, prachtig. En terwijl ik naast het zeewater stond ben ik niet eens gegrepen door een krokodil dus misschien valt het wel wat mee. Of misschien toch niet. Ach, ik zal er nooit achter komen ben ik bang. Geen gezwem in de zee voor mij hier.. Vervolgens doorgereden naar de East Point. Aan de kust ligt hier het Darwin Military Museum, een museum gewijd aan de verdediging van Darwin en omstreken gedurende de Tweede Wereldoorlog (en ja, dat is de oorlog die in de film 'Australia' voorkomt). Entree betaald en naar het binnendeel van het museum gegaan. Bij binnenkomst in het museum mochten we elk een kaartje uitzoeken van een persoon uit het museum, aan ons de taak om meer over dit figuur te weten te komen. Ik trok Flight Lieutenant Jack Slade, hij vormde dus mijn missie. Vervolgens werden we verwelkomd door een luid luchtalarm en flitsende alarmlampen. Een teken om naar de theaterzaal te gaan. Hier werd in vijftien minuten tijd een beeld geschetst van de aanval op de stad, met lichtflitsen en rook en al. Indrukwekkend om zo te ervaren. Hierna terug gelopen naar het begin van het museum en langs alle onderdelen gelopen. Dit bouwde langzaam op van het Darwin van voor de oorlog, de ontwikkelingen in Japan, de aanloop naar de oorlog, de daadwerkelijke aanval op de stad en tenslotte de nasleep van alles. Op 19 februari 1942 vond de 'Bombing of Darwin' plaats, de eerste en grootste aanval ooit door een ander land op Australië. Op deze dag vielen 242 Japanse vliegtuigen Darwin aan, wat bekend staat als de 'Pearl Harbour' van Australië. Verschil is dat er 'slechts' 250 doden vielen ten opzichte van de duizenden doden bij Pearl Harbour. Dat gezegd hebbende, 19 februari 1942 was dé dag dat De Oorlog naar Australië kwam. De Japanse aanvallen op de Top End bleven de komende twintig maanden doorgaan. Pas eind februari 1946 kregen bewoners toestemming om terug te keren naar hun verwoeste stad.

Oorlog in de tropen

Na zo het binnendeel te hebben bekeken, zijn we de tuin ingegaan. Hier was een grote expositie van onder andere voertuigen en kanonnen e.d. Hier een tijd rondgelopen. Heel bizar om deze oorlogsvoorwerpen te midden van tropisch gebied te zien. In Europa heb ik vele oorlogsplaatsen bezocht, musea bekeken etc., maar nog niet eerder heb ik in de schaduw van palmbomen naast een Buffalo tank gestaan. Dan ineens komt de oorlog dichtbij. Ik vond het zeer indrukwekkend om zo meer over de oorlog in Australië te weten te komen. In Europa leren we een hoop over ons land en onze geschiedenis, maar dat landen aan de andere kant van de wereld ook de klos waren verdwijnt vaak op de achtergrond. In de tuin was onder andere een commandohut met daarin meer materiaal als uniforms en wapens. Tenslotte een bunker met kanon bekeken en daarna als afsluiting een ijsje gegeten naast een aantal pauwen. Zo twee en een half uur doorgebracht in dit indrukwekkende stukje geschiedenis. Met de auto terug gereden over East Point naar Dudly Point Lookout voor een prachtig zicht op de (kleine) skyline van Darwin. Hier met elkaar een late lunch gegeten. Vervolgens terug naar het stadscentrum gereden. Hier afscheid van elkaar genomen en hen hartelijk bedankt voor de lift. Leuk om zo steeds (kort) mensen te ontmoeten :-).

En nu ben ik alweer een aantal uurtje terug in Bauple. Ik geniet intens van het reizen en van alle spectaculaire dingen die ik doe en zie, maar ik mis mijn familie. Harmen en Monika zijn de familie die ik hier in dit verre land heb en ik mis hen als ik weg ben. Hun huis is zo mijn tweede thuis geworden, en het voelt een heel klein beetje als thuiskomen. Terug in de rust, bij mensen van wie ik houd. En ja lieve mensen in het koude kikkerlandje, ik mis jullie ook! En dan is het super om bij 'thuiskomst' een stapel kaarten te vinden, wauw, bedankt, dat is zo'n bijzonder gevoel om aan de andere kant van de wereld een kaartje te krijgen. Dank jullie wel!

Gefeliciteerd, je hebt het einde gehaald! Geef jezelf maar een schouderklopje namens mij, ik ben blij dat je zo meeleeft (of leest) met mijn avonturen. Als dank volgt dan ook een nieuwtje. Zoals de meeste mensen weten, was ik van plan om 6 juli naar huis te vliegen. Ik heb besloten dit met ruim een maand te verlengen. Ik vlieg vrijdag 8 augustus terug naar Nederland, om op 10 augustus mijn voeten op Hollandse bodem te zetten. Tot dan!