Back in the Outback

Alice Springs

De volgende dagen gebruikt om bij te komen van al mijn woeste woestijn avonturen. Veel geslapen en Alice Springs ingegaan om dit kleine stadje te ontdekken. Alice Springs heeft een zeer geïsoleerde ligging: de dichtstbijzijnde steden van enig formaat zijn Port Augusta in Zuid-Australië (1007 km) en Darwin (1305 km). Zowel ten westen als ten oosten van de stad strekt zich het MacDonnell gebergte uit. Zaterdag heb ik een wandeling langs de droge Todd River gemaakt op weg naar het Telegraph Station. Onderweg genoten van de Galahs, de roze kaketoe, die ik hier overal in de outback tegenkom. Prachtige vogel met een afschuwelijk schel gekrijs. Ook genoten van de Magpie, een zwart witte vogel die een prachtig zanggeluid heeft. De wandeling bleek echter langer te zijn dan ik van de kaart had gegokt, 4km heen en dus ook 4km terug. Toch doorgelopen langs de rivier en zo naar het Telegraph Station gelopen. Alice Springs ontstond in 1872 bij de aanleg van de telegraaflijn. De Australian Overland Telegraph Line was een 3200km lange lijn die Darwin verbond met Port Augusta en Adelaide. De Alice Springs Telegraph Station was in het midden van deze lange verbinding. Deze telegraaflijn zorgde ervoor dat Australië niet meer geïsoleerd was maar in contact stond met de rest van de wereld. Waar het voorheen weken of maanden had geduurd om nieuws over Australië te verspreiden, kon dit nu in een paar uur. Rondom 1900 was dit geïsoleerde station het thuis voor een kok, een governess, vier operaters en de Station Master en zijn gezin. Ondertussen is Alice Springs uitgegroeid tot een stad van ruim 25.000 inwoners. Rondgelopen over het terrein dat er nog hetzelfde uitziet als in de periode van 1895-1905. Langs de barakken, het telegraafstation, een soort put waarmee ze het weerbericht aflazen etc. Vervolgens Anzac Hill beklommen, wederom een heuvel om te overwinnen. Al moet ik zeggen dat dit slechts een heuveltje was in vergelijking met de eerdere monsters. Bovenop de heuvel was een monument voor alle oorlogsslachtoffers en gisteren, op Anzac Day (soort dodenherdenking) waren hier allemaal kransen neergelegd. Vanaf de heuvel had ik tevens een mooi uitzicht over Alice Springs en in de verte de MacDonnels Ranges.

West Mac Donnell Ranges en helikoptervlucht

Zondag ben ik met een dagtour de Ranges ingetrokken. Om 07.45u naar de bushalte voor het hostel gelopen waar ik een kwartier later werd opgepikt door Shannon van Alice Wanderer, de toerorganisatie waar ik bij had geboekt. In totaal waren er dertien mensen die de tour deden, een mix van jong en oud. Een fijne kleine groep dus. Net buiten Alice Springs zijn we bij het graf gestopt van dhr. John Flynn, de oprichter van de Royal Flying Doctors (Eerste Hulp in de Outback). Op zijn graf ligt een grote steen, met symbolische betekenis uit de omgeving, en achter zijn graf prijkt een mooie berg die het begin vormt van de West MacDonnel Ranges, een gebergte van 644km lang waarbij Alice Springs in het midden ligt. De hoogste bergen van Northern Territory zijn hierin te vinden (ruim 1500m). Shannon heeft tijdens het rijden meerdere dingen verteld over dit gebergte. Het gebied kenmerkt zich door evenwijdig aan elkaar gelegen lage bergruggen en droge valleien. De Aboriginals hebben dan ook verhalen dat het gebergte is ontstaan door een reusachtige rups die onder de aarde wroette. Ondanks het woestijnklimaat zien de valleien er redelijk groen uit. In de schaduw van de bergen zijn op veel plaatsen permanente waterplaatsen te vinden waar flora en fauna weelderig zijn. Albert Namatjira, een bekend Aboriginal schilderaar, heeft deze bergen vaak op zijn doeken afgebeeld. Doordat het twee weken geleden heeft geregend in Alice Springs zijn de gebieden hier redelijk groen in vergelijking met de rode vlakte waar ik net vandaan kom. Onze tweede stop was bij Simpsons Gap, een kloof tussen twee bergen die de thuishaven vormt van een kolonie rots wallabies (black footed rock wallabies). Door de kloof en langs de waterbron gelopen en inderdaad meerdere wallabies gespot die over de rotsen schoten als berggeiten. Zeer indrukwekkende plaats. In de bus gestapt en verder gereden naar Stanley Chasm: een zeer smalle kloof met unieke lichtinval en rondom een oase aan groene bomen en planten.

Vervolgens een uur in de bus gezeten en naar Glen Helen Gorge gereden, naar een uitzichtpunt op Mount Sonder, de drie na hoogste berg in NT met 1380m. Met elkaar geluncht bij een resort aan de gorge. En toen kwam een hele grote verleiding: ze boden helikopter vluchten aan. Nu heb ik al op meerdere plaatsen helikopter vluchten gezien, op vele toeristische plekken. Die waren altijd echter overdreven duur voor maar tien minuten of iets dergelijks. Dit was echter een meer afgelegen plek en ze boden een vlucht van tien minuten aan voor $95. Ter vergelijking: bij Uluru of de Great Ocean Road betaal je er minstens het dubbele voor. Omdat dit natuurlijk een fantastische kans is en ik er achteraf geen spijt van wilde hebben, heb ik daarom besloten het te doen. Samen met Leann uit Wales me opgegeven. We moesten ons eerst wegen zodat de piloot (Adam) alles goed in kon stellen. Hij bracht ons en een ander tweetal naar de helikopter: en die had geen deuren! Waah, een open vlucht dus. Na de nodige veiligheidsinstructies mocht het andere tweetal plaatsnemen in de helikopter. Leann en ik heb in de schaduw op de brandbare kerosine gezeten, haha. Na ruim tien minuten keerde de heli terug en moesten Leann en ik al bukkend in een rechte lijn naar de helikopter rennen en naar binnen duiken; net als in Black Hawk Down ;-). Gordel om, koptelefoon met speaker op en daar gingen we. FANTASTISCH! Wat een ervaring. Eerst over de Glen Helen Gorge gevlogen, boven het water van de rivier en langs de evenwijdige bergruggen. Vervolgens terug gevlogen en richting Mount Sonder gegaan. Een helikopter is ontzettend wendbaar en elk vlaagje wind maakte dat we scheef gingen, waanzinnig, alleen maar meer avontuur. Soms in een keer een kleine luchtzak waardoor we door de lucht hobbelden. Een ontzettend toffe ervaring: weer iets dat ik kan afstrepen van mijn bucket list. Na bijna vijftien minuten landden we heel zachtjes op de grond. Adam bedankt en de rest van de middag al grijnzend rondgelopen, dit was mijn ding.

Na mijn vlucht zijn we terug richting Alice Springs gereden om te stoppen bij Ormiston Gorge, een prachtige waterpoel omringt door hoge bergwanden. Wie wilde kon hier een vlugge zwem maken, maar ik was nog steeds in de gloria en had geen zin om mij om te kleden. Dus een aantal mooie plaatjes geschoten en na een halfuur verder gereden naar de Ochre Pits, wederom een bijzondere plaats van de Aboriginals. Hier halen ze namelijk de oker vandaan die gebruikt wordt bij rituelen, bij beschilderingen, bij medicatie etc. Shannon vertelde ons dat de schilderingen bij Uluru gemaakt zijn met oker van hier, Uluru heeft namelijk in de wijde omstreken geen geschikte oker. Langs deze prachtige okermuren gelopen, met regenbogen van wit, geel en rood. Onze laatste stop bracht ons bij Ellery Creek Big Hole, opnieuw een grote waterplas tussen de bergwanden. Tenslotte terug gekeerd naar Alice Springs, een rit van ruim een uur. Zo zijn we in totaal op 130km afstand van Alice Springs geweest en hebben we van 08-18u getourd, een goed gevulde dag dus.

Kamelentocht

Maandag heb ik ein-de-lijk mijn telefoon terug gekregen. Het heeft even geduurd, maar hij is krasvrij en nog volledig intact weer in mijn bezit. Opgeladen en vervolgens een miljoen berichten doorgenomen. Bedankt dat jullie allen zo bezorgd zijn als ik een tijdje niet reageer ;-) Vandaag een regeldag met onder andere het herinpakken van mijn backpack en het wassen van een lading kleding. Om de dag niet verloren te laten gaan, heb ik aan het begin van de middag een uur lang kameel gereden. Ik kan niet zeggen in de woestijn te zijn geweest zonder een degelijke kamelentocht; het ritje vorige week was veel te kort. Dus om 13u werd ik opgepikt door de particuliere eigenaar van de kamelentocht. Soms zijn er tientallen mensen die een ritje willen, ik was vandaag op dit tijdstip echter de enige! Dus een privé rit. Tot buiten de stad gereden en daar stond kameel Partner op mij te wachten, gezadeld en al. De eigenaar heeft hier 15-20 kamelen en hij is een vriendelijke man die van zijn hobby zijn baan heeft gemaakt. Hij wil niet veel geld verdienen, maar gewoon leuk met kamelen werken. Het weiland waar de kamelen in stonden te wachten, lag naast het Ghan museum, dus naast treincoupés. Vanaf hier vertrokken en een uur lang door de woestijn en bush gereden, de eigenaar vertelde ondertussen allerlei dingen over Alice Springs en zijn kamelen. Partner is de enige stier die hij heeft, de andere mannetjes zijn geen complete mannetjes meer. Partner was van gemiddelde grootte en een hele relaxe kameel. In Australië worden zowel kamelen als dromedarissen 'camel' genoemd. Partner was een dromedaris. Tijdens de rit wilde hij steeds gras eten en omdat hij een vriendelijk baasje had werd dat toegelaten. Er zijn trouwens ruim een miljoen wilde kamelen in Australië, die lopen door de Red Centre. Ik heb tot nu toe nog maar één wide kameel gezien en die liep in de verte. Leuk om nu langer op een kameel te zitten, niet een suf rondje door een bak maar echt door een vallei. Nu ga je niet mega snel dus je ziet niet superveel, maar de ervaring is erg leuk. Na zo ruim een uur te hebben rondgehobbeld heb ik afscheid genomen van Partner en ben ik terug bij mijn hostel afgezet.

WayOutback

Dinsdagmorgen ben ik om 05.15u uit bed gegaan om rond 06u te worden opgepikt door mijn volgende tour: WayOutback 10 Day Red Centre & Top End Crocodile Rock Adventure (Alice Springs to Darwin), een hele mond vol. De laatste spullen in mijn backpack gedaan en rond 05.55u naar de opstapplaats gelopen. Hier kwam al vrij snel reisleidster Kiwi Kate, een spontane jongedame uit Nieuw Zeeland. Ik en nog een meisje bij YHA werden als eersten opgehaald. Hierna hebben we met elkaar de rest van de groep opgehaald. Ik begrijp nu pas, misschien een beetje laat, dat deze tour van tien dagen uit drie etappes bestaat: tour 1 naar Uluru, een dag in Alice Springs, tour 2 naar Darwin, en tour 3 naar Kakadu. Het is dus mogelijk dat ik verschillende reisleiders en reisgenoten tref op verschillende onderdelen. Ach, allemaal prima zolang ik maar geniet. Maar ik verwacht dus niet opnieuw zo'n hechte groep als tijdens mijn vorige tocht. Ook bij deze tour kunnen in totaal zo'n twintig mensen mee, maar voor het eerste deel van de tocht zijn we maar met twaalf jongelui. Erg fijn zo'n kleine groep! Korte opsomming van de mensen: Ben en Thomas uit Oostenrijk, Bente, Pia, Corina en Sabine uit Duitsland, Hugo en Marie Sophie uit Canada, Patrick uit Engeland, Anagha uit Idia, en tenslotte Joep en ik uit Nederland. Een aantal van deze mensen doen net als mij de volledige tien dagen: Anagha, Bente en Joep. De anderen haken na tourdeel 1 of 2 af. Kiwi Kate heeft zich nadat iedereen was opgehaald uitgebreid voorgesteld; zij is nu een jaar lang tourleidster in Alice Springs, heeft geverfd roze rood haar, en is een jongedame van 27 jaar. Net als Dee rijdt zij de bus, doet ze de tours, de regelzaken en het grootste deel van het koken. Ja, het lijkt mij een zware taak om op dergelijke manier tours te leiden.

Verrassend genoeg zagen we zodra de zon opkwam dat er vandaag kleine wolkjes waren. Niet eerder gezien de afgelopen weken, dus een hele verandering zo in de woestijn. Des te verder we reden, des te meer wolkjes kwamen er echter, zelfs regen in de verte gezien en een regenboog. Op ruim een uur afstand van Alice Springs stopten we bij Stuarts Well, bij de Camel Farm waar ik op de heenreis een ritje heb gedaan. Deze keer overgeslagen na mijn kamelenavontuur van gisteren. Dus terwijl anderen een rondje hobbelden, ben ik over het terrein van de farm gewandeld. Langs opgevangen kangoeroes, emoes en een tamme dingo. Natuurlijk even geaaid, ik kan niet anders. Hierna onze route vervolgd en om de anderhalf uur even kort pauze gehouden. Bij een plek waar ik volgens mij ook op de heenreis even ben geweest, liep een tamme emoe rond! Tenminste, een aantal mannen die aan het klussen waren aaiden de emoe. Dus dat wilde ik ook, haha. Van Kate een snee brood gekregen en naar grote Vriend Emoe toegelopen. Maar ja, hoe voer je een emoe? In elk geval niet met een stuk brood tussen je vingers, dat voelde ik namelijk flink toen hij hapte. Dus hem daarna maar net als een paard met platte hand gevoerd en dat werkte prima. Leuk leuk! Hierna doorgereden, ook nog brandhout opgeraapt, tot we na vijf uren rijden aankwamen bij Yulara en bij onze camping. Op dezelfde camping, andere plaats, beter verzorgde plaats moet ik eerlijk zeggen. Hier met elkaar geluncht en vervolgens de wandelschoenen aangedaan.

Uluru in de regen

Ondertussen was de lucht echter volledig dicht en konden we zien dat het kort geleden hier nog had geregend. Dus toen Kate ons naar Uluru bracht, zag ik een compleet ander gezicht dan de vorige keer: geen strakblauwe luchten en helder oranje rood, maar een grijze lucht met een donkerrode rots waar plassen water van af stromen. Ik vond het dus niet erg om de rots op dergelijke wijze te zien, al waren de anderen een beetje teleurgesteld. Kate zei echter dat wij iets unieks meemaken, want slechts 3% van alle toeristen hier zien Uluru met wolken en regenlucht. Ze heeft ons afgezet bij het Cultural Centre. Hier nu uitgebreid de tijd genomen om de teksten te lezen en kunstwerken te bekijken. De vorige keer was dat eigenlijk te snel gegaan waardoor ik alleen maar een indruk had gekregen. Nu echter alle teksten kunnen lezen en daardoor een betere indruk gekregen van de Anandu stam en van de Tjukurpa, de droomtijd. De Tjukurpa is hun alles: het is de wet, het is hun zijn, het is hun geloof.Zo zijn er vier creatie verhalen die met Uluru te maken hebben, en elk van deze verhalen heeft een 'fysiek' bewijs in de berg. Na het centrum te hebben bekeken, heeft Kate ons meegenomen maar twee van deze creatie plaatsen. Dus gelukkig niet weer een hele wandeling rondom de rots, maar twee keer een korte wandeling. Zoals gezegd was het bewolkt en op het moment dat wij uit het centrum kwamen begon het te regenen. Toen we aan de loop begonnen, hield de regen gelukkig op maar de temperatuur was vrij koel met 20C ongeveer. Door de regen die is gevallen waren er nu meerdere watersporen die van de top van Uluru naar beneden gleden, als een soort waterval dus. Dit had best een mooi gezicht, het gaf het donkere rood op sommige plekken haast een lichtglans, een witte glitter laag. Mooi en anders.

Mala creatie

De eerste wandeling was de Mala wandeling door de gorge, die heb ik de vorige keer ook gewandeld. Langs de grot met schilderingen en de golf grot. Kate gaf echter op meerdere plaatsen uitleg. Omdat Dee niet mee wandelde, heb ik de vorige keer minder tekst en uitleg gehad van de plaatsen bij de rots. Doordat Kate meewandelde, kreeg ik een beter en uitgebreider beeld. In de keukengrot zijn we allemaal gaan zitten en heeft Kate het Mala verhaal verteld en getekend in het zand. Het Mala volk kwam vanuit het noorden van Australië en trok naar het zuiden op zoek naar nieuw woongebied. Ze zagen Uluru liggen en deze plek beviel hen. Daarom besloten ze de plaats in te wijden met hun ritualen, de 'inma'. De verschillende Aboriginals stammen hebben allen een eigen 'land', eigen wetten en eigen rituelen. Voor de Mala was het verboden om halverwege een ritueel te stoppen. Toen tijdens hun inwijding dan ook mannen van een andere stam hen uitnodigden mee te komen, moesten ze dan ook weigeren. De mannen gingen woedend terug naar hun eigen stam en daar riepen ze met hun stam een boze geest op, een duivelse hond met de naam Kurpany. Deze geest kon van vorm veranderen en reisde zo ongezien naar Uluru. Luurnpa, een vrouw van de Mala stam, zag Kurpany als eerste en waarschuwde de vrouwen. Die renden in paniek naar de mannen die bezig waren met hun ritueel. De vrouwen overtraden daarmee de wet dat mannen en vrouwen rituelen gescheiden moeten blijven. De mannen wilden echter niet luisteren en toen was het al te laat: Kurpany viel aan en doodde meerdere mannen. De rest van het Mala volk vluchtte naar het zuiden. Het 'fysieke bewijs' van deze gebeurtenis is volgens de Aborginals terug te lezen in de rots: zo zijn de gezichten van de gedode mannen te zien in de golfgrot, en is in de keukengrot een pootafdruk van de duivelse hond zichtbaar. Grappig om zo een uitleg te horen, al zijn de 'bewijzen' redelijk lastig te vinden.

Kuniya creatie

Na de Mala walk zijn we doorgereden rondom Uluru. Deze keer dus niet alles te voet maar met de bus. Onze volgende stop bracht ons bij de andere kant van de rots, het deel dat ik de vorige keer niet heb gezien doordat het toen donker was. Leuk, een nieuw onderdeel. Aan de voet van de rots heeft Kate on het Kuniya creatie verhaal verteld. De 'bewijzen' hiervan zijn in de rotsen terug te vinden. Kuniya was een vrouw/slang die bij Uluru woonde. Ze besloot te reizen maar toen ze erachter kwam dat ze zwanger was, besloot ze haar kinderen te willen opvoeden bij Uluru. Ze droeg haar eieren als een ketting om haar nek en ging zo terug naar Uluru. In de tussentijd was haar neef, die aan de andere kant van de rots woonde, in problemen geraakt met de Liru stam en hij verdiende om die reden straf; een speer door zijn been. Hij wilde dit echter niet ondergaan en vluchtte om die reden terwijl de mannen achter hem aanzaten. Uiteindelijk werd hij toch geraakt en de Liru mannen lieten een iemand achter om voor de gewonde te zorgen, zoals gebruikelijk was. Deze man verzaakte zijn klus echter en lachte de neef uit, zodat die langzaam dood bloedde. Toen Kuniya met haar eieren aankwam aan haar kant van de rots hoorde ze dat haar neef in moeilijkheden zat. Ze legde daarop prompt haar eieren neer aan de voet van de berg en gleed over de berg naar waar haar neef lag te bloedden. Toen zij zag dat de Liru man/giftige slang alleen maar stond te lachen, veranderde ze in haar menselijke vorm en begon ze een 'inma', een ritueel. Omdat zij een machtige elder vrouw was mocht zij de Liru straffen op de manier zoals vrouwen dit doen: een klap met een stok tegen het hoofd. Dit deed zij dan ook en bij de tweede klap viel de Liru dood neer. Kuniya bracht het lichaam van haar neef naar de waterpoel zodat zijn geest daarin verder kon leven. Kuniya veranderde daarna terug in slangenvorm en bleef de wacht houden bij de geest van haar neef. De tijd ging geleidelijk verder en ze versteende langzaam, waardoor ze ook nu nog altijd in de gaten houdt wie bij de berg komen. De eieren zijn tevens versteend en zijn aan de andere kant van de berg te vinden. En inderdaad, er zijn ronde rotsblokken aan die zijde en met een beetje fantasie konden we hier inderdaad een slangengedaante zien en de andere fysieke 'bewijzen'. Ik vond het in elk geval interessant om deze verhalen te horen, aangezien ze echt van de Aboriginals zijn.

Kampvuur

Na deze twee korte wandelingen, elk ongeveer een uur, zijn we naar de algemene zonsondergang plaats gereden. Een parkeerplaats vol bussen en auto's en honderden toeristen die de zonsondergang wilden zien. Echter weinig zon doordat er nog altijd wolken waren. Een klein streepje roze liet ons zien dat de zon daadwerkelijk onderging. Hier een aantal groepsfoto's geschoten en vervolgens terug naar de camping gegaan. Het eten klaargemaakt en het kampvuur aangestoken. Met elkaar pasta gegeten met, jawel jawel, kangoeroe gehakt. Eindelijk mijn kangoeroe vlees gegeten, al smaakte het niet echt anders moet ik zeggen. Ik geloofde het dan ook eerst niet, maar het was echt zo. De structuur zag er trouwens anders uit, dat was het enige verschil. Na het eten onze swags rondom het kampvuur gelegd en gezellig gekletst en marsmallows gegeten. Rond 22u in een grote kring rondom het vuur gaan slapen. En hoewel het koud was, zorgde het vuur voor de warmte waardoor ik vlot in slaap ben gevallen en ook goed heb geslapen.

Geologie theorie

De lucht is opgeklaard vannacht en woensdagmorgen waren er dan ook vele sterren zichtbaar. Om 05.30u opgestaan en vanaf de camping naar de uitzicht duin gelopen om de zonsopgang te bekijken. En hoewel de lucht nu helder is, waren er net waar ze zon opkomt wolken. Dus helaas weinig opkomst gezien. Wel enorm gelachen terwijl we op paaltjes stonden te balanceren en met Thomas om de emoe grap die we sinds gisteren hebben. De emoe was 'very emusing' :-). Vervolgens in de bus gestapt en naar Kata Tjuta gereden, voor dezelfde wandeling als de vorige keer: Valley of the Winds, 7.4km. Ondanks dat het zonniger is, is de temperatuur nog niet zeer hoog. Dus toen we begonnen aan de hike was het fris en liepen we in truien. De vorige keer had ik dit een zware tocht gevonden, met name vanwege de losse rotsblokken die het 'pad' vormen. Nog altijd liep die beroerd, maar de wandeling ging nu veel sneller naar mijn idee. Halverwege de route heeft Kate een uitgebreid praatje gehouden over de geologie van Kata Tjuta en Uluru, wederom met behulp van een tekening in het zand. Ook dit had ik niet van Dee gehoord, dus ik vond het interessant. In het kort komt het er op neer dat zowel Uluru als Kata Tjuta zijn ontstaan door restanten van een oud gebergte dat 'miljoenen' jaren geleden langzaam in de grond is gezakt. Door opwaartse druk zijn zowel Uluru als Kata Tjuta gaandeweg uit de grond gekomen. Het grootste gedeelte zit echter nog onder grond; zo is van Uluru 348m bovengronds, maar er is wellicht 6km onder de grond. Interessante uitleg en theorie. Hierna doorgewandeld en genoten van het uitzicht en de kangoeroes die we zagen. Ook de steile klim weer overleefd, deze leek nu ook makkelijker.

Rood zand

Na een BBQ lunch in de bus gestapt en op weg gegaan naar Kings Canyon. Bij de Mount Conner lookout zijn we gestopt, hier naar de berg gekeken en een zandduin beklommen. Eindelijk een beetje rood zand verzameld en in een potje gedaan. Ik wilde heel graag rood zand meenemen, maar het zand en de stenen bij Uluru etc. zijn heilig en de Aboriginals willen dat dus niet. Hier is de grond echter niet 'vol met geesten' dus wie wilde mocht want zand verzamelen. Hopelijk krijg ik het de grens over. Terwijl we hier rondkeken stopte er een meneer. Hij had een hele vreemde vraag, namelijk of wij met Mount Conner op de achtergrond wilden dansen. Hij is een filmregisseur en schiet momenteel over de hele wereld filmpjes van groepen mensen die dansen voor een bekend iets. Erg onzinnig maar grappig natuurlijk, dus de zogenaamde 'fly dance' gedaan, aangezien het hier krioelt van de vliegen. Enorm gelachen. Website van de meneer is http://www.blackwidowmovies.com, dus ik moet maar eens kijken of onze prachtige artistieke dans ook online staat. Hierna verder gereden naar Kings Canyon. Onderweg nog brandhout verzameld. Deze keer was het een andere camping, de camping waar Dee voorkeur aan gaf. Bij de receptie liet Kate ons Charlie zien, een kaketoe die niet meer kan vliegen en nu dus verzorgd wordt. Ik had een vers chocoladekoekje gekocht en kon natuurlijk niet anders dan dit koekje delen met Charlie. Daarnaast houdt hij ervan om te dansen, dus ging Joep een dance battle met hem aan, haha. Hierna naar onze kampplaats gereden. Een mooi terrein voor ons met tenten en een grote vuurplaats. We wilden echter liever rondom het vuur slapen, dus onze swags daar weer omheen gelegd. Terwijl Kate kookte, allemaal eten in het vuur zetten en zo gaar laten worden, heb ik gedoucht. Hierna met elkaar gegeten en rondom het vuur gezeten met marshmallows.

Ontstaan van de canyon

Donderdag rond dezelfde tijd wakker gemaakt door Kate, dus rond 05.30u. Vandaag staat de Kings Canyon Rim Walk op het programma, dezelfde prachtige wandeling die ik de vorige keer met zonsondergang heb gewandeld in Watarrka National Park. Nu dus met zonsopgang, want toen we rond 07u bij de canyon aankwamen kwam er net wat licht tussen de kleine wolkenflarden door. Vol moed opnieuw begonnen aan Heartattack Hill en opnieuw was het een monster. Maar ook deze keer de top bereikt en genoten van het uitzicht. Natuurlijk een aantal spectaculaire foto's genomen waar de nodige acrobatiek voor was geëist. Kate heeft boven op deze top een uitleg gegeven over het ontstaan van de canyon, dit beeldde ze uit met een mini versie van een scheur in twee rotsen. Regen, wind en overstromingen zorgden ervoor dat een scheur in de bodem langzaamaan groter werd. Toen de onderste aardlaag door erosie werd aangetast, brokkelde de bovenste laag af en vormde dat de grote rotsblokken in de canyon. Terwijl we hier zaten heb ik een steen opgeraapt. Zand en schelpen heb ik al in mijn collectie, nu ook een steen in hartvorm. Hopelijk krijg ik hem de grens over en zo niet heb ik er in elk geval een foto van.

Kate heeft ons daarnaast ook meerdere planten getoond en uitleg gegeven. Zo was er een plant en als je de blaadjes oprolde tussen je handen, er vervolgens een bolletje van maakte en dit in je neus stopte, dan zou dat helpen tegen verkoudheid. Ook was er een plant met bloemen en de Aboriginal kinderen eten die als snoepjes. Er is namelijk niet veel eten hier met een zoete smaak, en de nectar van deze bloem is zoet. Dus geprobeerd en het smaakte honingachtig. Over de bergrug doorgewandeld langs de boom met Pigment Koalas; hard om gelachen want bleken nep koala's te zijn. De volgende stop was bij de Ghost Gumtree, een eucalyptus soort. Deze boom heet zo doordat de bast wit is als een soort zonnebescherming. Maar in het maan- en sterrenlicht lijkt het alsof de boom licht geeft, glow in de dark (of mithril). De Europeanen vonden het daarom net een geest, vandaar de naam. Doorgewandeld langs de kloof en afgedaald in de Garden of Eden. De lichtinval was nu zeer anders, mooi om dus nog een keer te zien. Na een Lion King foto en een groepsfoto op een overhangende rots zijn we naar de gouden poel gegaan die nu echter niet goud was doordat de zon hoog aan de hemel stond. Echter nog steeds een prachtige plek. Sterker nog, de afgelopen dagen heeft het schijnbaar hier en in de omgeving geregend want het water liep; er was een waterval die de poel in ging. De vorige keer was daar door droogte absoluut geen sprake van. Erg mooi gezicht. Terug de canyon op geklommen en naar de afgrond gewandeld. Hier allen op een rijtje op onze buik gelegen en zo naar beneden gekeken. Ook hier was een waterval zichtbaar. Volgens Kate komt dit zelden voor, aangezien zij zeer enthousiast was terwijl ze deze plaats bijna wekelijks ziet. Kate heeft ons nog gewezen op de Queen of the Canyon, een duizend jaar oude soort palmboom. Bij de vrouwelijke variant van deze boom zijn er noten te vinden. Om die reden is het een koningin. Zo langs en over rode rotsen terug naar de bus gewandeld. Onderweg nog spectaculaire 'ik val van de rots' foto's geschoten; er was een rand waar je op kon staan. Hier mijn scheenbeen nog hard gestoten dus nu een flinke bloeduitstorting en een ei op mijn been. Maar ik was niet de enige gewonde, want tijdens de afdaling zijn er twee anderen flink gestruikeld en die hebben nu verzwikte enkels. Het is wat, zo'n Australische hike.

Terug naar Alice

Rond 11.30u weer op pad gegaan. Eerst getankt en toen terug naar Alice Springs. Omdat iedereen vrij moe was besloten we pas later te lunchen. Daarom tot 13.30u doorgereden en daarna uitgebreid pauze gehad met eten. De plaats waar we aten was naast een Aboriginal Art plaats, hier werden souvenirs verkocht, maar ook handgemaakte items. Ik wil al sinds ik in Australië ben een boemerang kopen. Gelukkig voor mij zijn die overal te koop, in elke souvenirwinkel vind je wel zogenaamde hand geschilderde boemerangs. Probleem is dat ze in elke winkel het zelfde zijn en de geloofwaardigheid daarmee verdwijnt. Het is er één in duizend. Dus ik was op zoek naar een unieke originele boemerang. Ik had dan ook hoop om tijdens mijn reis naar de Red Centre wellicht een Aboriginal winkel of iets dergelijks tegen te komen. Dus na de lunch het Aboriginal Art museum binnengegaan. Gewoon een kleine, plaatselijke plek met, jawel, Aboriginal mensen aanwezig. Je kon zien aan de schilderijen dat dit geen replica's waren, ook de muziekstokken die je hier overal terugvind waren origineel. En zo ook de boemerangs. Zowel met Kate als de eigenaar gesproken over de kwaliteit en originaliteit van de boemerangs in deze winkel en in souvenirwinkels en beiden gaven aan dat van deze producten zeker is dat ze handgemaakt zijn door Aboriginal mensen, niet door blanken. Dus na deze bevestiging gezocht naar een mooi exemplaar. Tot nu toe zijn alle boemerangs die ik heb gezien beschilderd, prachtig. Maar voor mij sprong een niet geschilderde boemerang eruit: gebrande kunst met een kangoeroe erop. Juist de eenvoud van de boemerang raakte mij, veel mooier en origineler dan een geschilderde knallende boemerang. De prijzen van alle kunst hier was ook een stuk lager dan in souvenirwinkels en de opbrengst gaat terug naar de Aboriginals die eraan hebben gewerkt. Een eerlijke en authentieke plaats dus. Helaas zat op mijn boemerang geen prijs dus ik vreesde het ergste. De meneer die mij hielp ging het toen vragen aan de Aboriginal mevrouw maar die was net weggegaan. Dus mocht ik de boemerang kopen voor $25, geen geld! Ik had namelijk een tweede optie in mijn hand en die was slechts $15, dus ik denk dat hij daarom deze prijs gaf. Ter vergelijking, voor het formaat dat ik heb gekocht betaal je in een souvenirwinkel minstens $35 en dan heb je een geschilderd massaproduct, niet een gebrand houtwerk. Dus ik ben erg blij met mijn aankoop :-)

Evolution

Na mijn oponthoud zijn we verder getrokken naar Alice Springs waar we rond 17.30u aankwamen bij hostel Haven: een nieuw hostel waar ik de komende twee nachten verblijf. Hier gedoucht, spullen wat op orde gebracht en daarna zijn we naar restaurant en nachtclub Evolution gegaan. We werden heel netjes in een bus opgepikt door de eigenaar, goede service aangezien Alice Springs dus niet echt veilig is in het donker. In Evolution met elkaar ons afscheidsdiner gehad en daarna gingen we los. Drankjes, muziek en dansvloer, heerlijk gefeest met elkaar. Marie Sophie was jarig dus om 00u in de nacht haar toegezongen en getrakteerd op een taart met kaarsjes. Om 01u werden we weer door de bus afgezet bij het hostel, ideaal, hoefden we niet terug te lopen. De helft van onze groep ging nog verder feesten in het casino, maar voor mij was het genoeg geweest. Nog erg gelachen om Patrick, onze Brit. Hij had naar de Engelse reputatie behoorlijk wat gedronken en toen ik en drie andere meiden terug kwamen bij het hostel kon hij het gebouw niet binnenkomen omdat hij de sleutel in de deur stak in plaats van in het slot. Hilarisch natuurlijk, en toen we naar onze kamer liepen bleef hij Engeland brullen tot de buren op de muur klopten. We hebben in elk geval flink gelachen. Zo rond 02u in slaap gevallen in een bed, heerlijk.

De vrijdag gebruikt om bij te komen van alles. Morgen begint namelijk de tweede helft van mijn 10-dagen trip: op weg naar Darwin en Kakadu National Park, schijnbaar schitterend mooi. Dus tot na dan :-)