Op naar Fraser Island

Terug in Queensland

Zoals gezegd werd ik op het vliegveld opgepikt door Harmen. Van het vliegveld naar Vincent, Anne Maree, Georgia, Penny en Charlotte gereden, in een suburb van Brisbane. Vincent is de zoon van Harmen en dus een neef van mij, ook al heb ik hem nog niet eerder ontmoet. Daar aangekomen werd ik welkom geheten door Vincent, Anne Maree en zijn dochters, driepotige hond Abby, en Monika en de kids: ik wist niet dat Monika hier ook zou zijn dus dat was een leuke verrassing. Leuk om zo Vincent en zijn gezin te ontmoeten. Het is hier trouwens een stuk warmer dan in het zuiden van Australië. De temperatuur hier is momenteel 30+ en de luchtvochtigheid is een stuk hoger. Dus al met al voelt het hier warmer en klammer aan. Weer even wennen. Halverwege de middag terug naar Bauple gereden; voelt een beetje als thuiskomen, fijn om alle dieren weer te zien en om herenigd te worden met al mijn spulletjes.

's Avonds met z'n allen naar een feestje gegaan van vrienden van Harmen en Monika. Zij hadden een groot vuur in de achtertuin en iedereen had wat eten en drinken mee genomen om gewoon gezellig met elkaar te zitten; een grote gezellige boel, op z'n drukst denk ik ruim 30 mensen en kinderen. Zo tot 21.30u buiten gezeten bij de vlammen en toen naar huis gegaan. Dat klinkt makkelijk maar deze mensen wonen aan de rand van het bos. Op de weg van het bos naar Bauple zijn we serieus meer dan 40 kangoeroes tegen gekomen, niet normaal! Harmen en Monika hebben ook niet eerder zoveel meegemaakt. Zij denken dat het door alle droogte komt. Het heeft hier in de tussentijd namelijk nog steeds niet geregend en de grond en natuur is uitgedroogd. In negen maanden is er bijna geen regen gevallen. De kangoeroes moeten nu dus wel noodgedwongen gras langs de weg eten. Zonder kleerscheuren thuis gekomen, maar het was een tocht vol ontwijkingen en springende dieren.

Dierenopvang

Zondag zijn we rond 09.30u met z'n allen richting Maryborough gereden. Er is hierbij in de buurt een dierenopvang plek, een soort wildlife park waar dieren kunnen herstellen van verwondingen voor ze weer in het wild worden vrijgelaten. Hierbij was tevens een marktje, dus daar eerst een uurtje over gelopen. Daarna het opvangcentrum in gegaan. Kangoeroes, meerdere vogels, emoes, dingo's, slangen, wallabies en andere dieren gezien. Sommige dieren hadden verband om hun pootje of hadden huidproblemen. Mooi om te zien dat ze zo een opvangplek hebben. En veel van deze dieren worden op den duur weer in het wild vrijgelaten. Hier anderhalf uur rond gelopen, maar had was vandaag erg warm met +35C. Daarom om 12.30u terug naar huis gereden en daar met elkaar geluncht. 's Middags heerlijk met mijn boekje in de jacuzzi gezeten. Lekker ontspannen tot de kids er ook in kwamen, toen werd het een grote spetterboel. Leuk met ze gespeeld. Ik was bang dat Rohan weer opnieuw aan mij zou moeten wennen, maar hij en Kynan hebben het nog steeds naar hun zin met mij: gelukkig :-)

Project kruiwagen

De volgende dagen rustig aan gedaan. Wat langer in bed gelegen en langzaam weer omschakelen naar het vroegere ritme hier. Leuk met Monika, Harmen en de kinderen contact gehad en bijgepraat. Woensdag begon echter het échte leven weer en ben ik begonnen met een aantal klusjes. Al dat niets doen is even leuk (vooral in de jacuzzi), maar om hier op de boerderij aan de slag te gaan is veel interessanter: doe ik tenminste nieuwe ervaringen op! Mijn eerste project was een kruiwagen in elkaar knutselen. Harmen heeft gisteren namelijk een nieuwe kruiwagen gekocht, dat wil zeggen, een bouwpakket voor een nieuwe kruiwagen. Een kant en klare kruiwagen was namelijk ruim $50 duurder. En Harmen houdt wel van een uitdaging, altijd eerst zelf proberen. Dus kreeg ik van hem het verzoek om naar de kruiwagen te kijken: binnen tien minuten verwachtte hij dat het klaar was ;-) Dus ik ben met mijn technische vermogen van een kangoeroe naar de schuur gegaan en heb daar één voor één alle onderdelen van de kruiwagen op een rijtje gelegd. Er was een a4tje met informatie en twee lullige tekeningetjes. Daarmee zou ik het moeten kunnen doen. Eerst een speurtocht ondernomen naar het nodige gereedschap: schroevendraaier en een ding om bouten vast te draaien (jaja, zo technisch ben ik). Nu begreep ik gelukkig welke gereedschappen ik nodig had, maar dan is het vervolgens een kunst om ze op Harmens werkplank terug te vinden. Volgens Harmen zit er overduidelijk een systeem in zijn werkhoek, maar voor mij als leek komt het over als een tornado van gereedschap en meer van hetzelfde. In elk geval, de benodigde attributen gevonden en aan de slag gegaan met stap 1 van de 10. Ik moet zeggen dat het voor mijn doen niet eens zo slecht ging. Sterker nog, het ging verrassend goed. Tot ik bij stap 4 uitkwam en ik een of ander stalen plankje een kwartslag moest buigen tot het in de steunpunten zou 'klikken'. Gebogen, gewroet en gesmeekt, maar geen klik te bekennen. Dus na meerdere verwoede pogingen met mijn hart onder de riem naar Harmen toe gegaan. Hij kwam al lachend mee en ging eerst mijn eerdere stappen na: die waren goed (yeah). En toen kwam ook hij bij stap 4: geen klik. Sterker nog, totaal geen buiging. Sterker nog, we moesten Monika erbij roepen om te trekken en te smeken en te kreunen en tot wroeten. Echter nog steeds geen klik. Serieus, een uur later (een uur later!!) en na de nodige vervormingen door middel van hamers en wroetdingen, kregen we eindelijk met een overwinningsgevoel het stalen plankje tussen de steunpunten (geen klik te horen). Victory! Al met al, het was gewoon een onding om in elkaar te zetten. De tekeningen deugden niet, de stappen deugden niet, de onderdelen deugden niet. Volgende keer dus maar weer gewoon een kant en klare kopen, haha. In elk geval, vervolgens in een half uurtje de kruiwagen alleen afgemaakt.

Schuren en lakken

Na de lunch ben ik samen met Harmen naar buiten gegaan om een kijkje te nemen bij een aantal tuinmeubels die hij van een vriend heeft overgenomen: een grote tafel en vijf kleine bankjes. Alles is echter door weer en wind verweerd en alle lak en verf hangt in draden te hangen. Dus het verzoek van Harmen was of ik alles zou willen schoonmaken, schuren en lakken. Mp4 speler gehaald, muziek in de oren, hoedje op mijn hoofd, zonnebril op om mijn lenzen te beschermen, mondkapje op voor al het stof en een schuurmachine in mijn hand. Zo in een paar uurtjes tijd de tafel volledig schoongemaakt, geschuurd en vervolgens gelakt. Een hele verbetering. Daarna gedoucht en gegeten. Vervolgens naar boven gegaan en even met de kids gespeeld. Het is leuk om te zien hoe goed Rohan en Ahri (nieuwe hond) met elkaar overweg kunnen. Rohan kan alles bij haar doen en zij volgt hem overal: enorm schattig. Al begreep ik van Monika dat Rohan zelfs een keer knijpers op haar tepels heeft gezet (niet de bedoeling) en dat zij dat ook nog accepteerde (wel de bedoeling). In elk geval, ze zijn beste vrienden geworden, leuk!

Volgende dag opnieuw mijn mondkapje, zonnebril en hoed opgedaan (lijkt net alsof ik een overval ga plegen) en verder gegaan met de meubels. Eerst de tafel opnieuw in de lak gezet en daarna alle bankjes schoongemaakt en gescheurd. Rond 13.30u even een halfuurtje pauze gehad en daarna direct weer verder gegaan: ik wil dit namelijk klaar krijgen vandaag. Dus geschuurd en nog meer geschuurd, gelukkig allemaal met muziek in mijn oren. Lekker keihard meeblèren en alleen de honden en koeien kijken enthousiast toe. Nadat alles eindelijk geschuurd was, ben ik aan de slag gegaan met de lak. Bankje na bankje volledig geverfd. Rond 16u moest Harmen weg en Monika was ook weg. Dus terwijl ik bezig was ook nog op Rohan gepast, al had hij gelukkig Ahri voor entertainment. Rond 17u was ik eindelijk klaar met al het lakken en heb ik in mijn eentje (in elk geval met Rohan) de dieren eten gegeven. Ook een hele onderneming om dat in je eentje te doen, want de grotere dieren willen je met hun lichaam of horens omver beuken om bij het eten te komen, dus je moet de jongere dieren scheiden van de volwassen dieren. Gewoonlijk doen we dat met z'n drieën en nu was ik dus alleen. Maar alles prima gegaan, en Rohan is lekker vrolijk als hij een emmertje of iets dergelijks mag tillen. 's Avonds fijn met Janneke geskypt; erg goed om haar te zien en te spreken. Vrijdagochtend opnieuw naar mijn bankjes toe gegaan om ze met een tweede laag lak in te smeren. Harmen heeft het geheel gecontroleerd en goed gekeurd. Ik moet zelf zeggen dat het resultaat ook mooi is, zeker vergeleken met hoe het er eerst uitzag. Hierna uitgebreid in bad gegaan en alle lak en terpentine weg gewassen. Mijn armen en benen waren namelijk onder de oranje-achtige strepen en druppen. Heel charmant natuurlijk.

Skypedates

Aan het einde van de middag twintig minuten met Matthias, Jedidja en Nathanja geskypt: erg fijn om hen te zien. Jedidja en Nathanja waren erg enthousiast over kangoeroes en dat Jedidja haar kaart helemaal aan de andere kant van de wereld was aangekomen: ik heb namelijk een kaart van haar gekregen, een knutselwerkje dat ze mocht maken voor valentijndag voor iemand die ze lief vindt. Op het knutselwerkje staat: Lieve Charissa, ik vind je … knuffelig, gezellig, leuk, lief, slim en zacht. Waaaaah, mega smeltmoment natuurlijk. Zo even leuk met de meiden en Matthias gesproken. Ook nog een piratennaam gekregen die Jedidja in een boekje had gelezen, ja GELEZEN. Ze is namelijk begonnen met lezen, wat en slim en vlot meisje. In elk geval, mijn piratennaam is Kapitein Hangmat en Kapitein Stuurboord. Tsja, bijzonder! Zaterdag had ik als gebruikelijk een skypedate met pa en ma, fijn want het was weer een aantal weken geleden. Ruim anderhalf uur gekletst en ondertussen bracht Harmen mij mijn avondeten, wat een luxe. Erg goed om mijn gezin zo weer te hebben gezien.

Fraser Island

Zondagochtend vroeg ging de wekker. Het plan was rond 07u te vertrekken maar door allerlei inpakdingen werd het rond 08u. Op naar Fraser Island! Fraser Island werd door de oorspronkelijke Aboriginals K'gari genoemd, dit betekend Paradijs; even een indicatie ;-) Eerst naar Rainbow Beach gereden en daar vlak voor de veerboot lucht uit de banden laten lopen. Fraser Island is namelijk het grootste zandeiland ter wereld (1600km2: 122km lang en 5-25km breed) en alle 'wegen' bestaan dan ook logischerwijs uit zand. Om beter op zand te kunnen rijden, is minder lucht in de banden handig waardoor je meer grip creëert. Het is trouwens alleen mogelijk om met 4 wheel drive auto's op het eiland te rijden. Toen Harmen de banden leger maakte, troffen we ook het eerste dingo-waarschuwingsbord aan. Dingo's zijn typisch Australische dieren. Het is een hondachtige soort, maar het is geen hond en ook geen wolf. In elk geval, het zijn serieus wilde dieren die soms ook mensen en kinderen aanvallen. Ze leven net als wolven in groepen, ze blaffen niet maar ze huilen, en survival of the fittest geldt ook bij deze soort. Op Fraser Island komen veel dingo's voor, het eiland staat daar mede om bekend. Dingo's zijn zandkleurig en ze hebben witte plekken op borst, snuit, buik en voeten. Ook de grote bossige staart heeft vaak een witte punt. Qua grootte zijn ze een stuk kleiner dan wolven, ze hebben het gewicht van een middelgrote hond. Ik hoop dan ook van harte een dingo te zien, maar ja, altijd afwachten met wilde dieren. In elk geval, zo een eerste waarschuwingsbord gezien (later zou blijken dat er nog velen zouden volgen, op elke locatie meerdere). Vervolgens via het strand naar de veerboot Manta Ray gereden. Geloof me: het rijden door zand is nog vele malen heftiger dan gewoon 4 wheel driven. Allemensen wat een gehobbel en gestuiter. Zodra het zand natter wordt, is de laag harder en rijdt het makkelijker. Hoog droog zand is echter een stuiterbaan. Zo naar de veerboot gedenderd en de auto zo van het strand de boot opgereden. Toen we aan boord waren vertrok de boot direct, mazzel dus, en slechts tien minuten later waren we op de plaats van bestemming: Fraser Island.

Dilli Village

Van de veerboot het strand (Seventy-Five Mile Beach, naam lijkt me duidelijk genoeg) op gereden en toen begon de wilde rit. We moesten ongeveer 25km rijden naar Dilli Village: onze camping waar we cabins hebben gehuurd voor twee nachtjes. Aan het begin van de rit reden we in colonne met de andere auto's van de boot, maar gaandeweg durfden sommigen harder te rijden en ging de groep uiteen. Harmen is een pittige rijder, zoals al eerder gemeld, en ook op het strand durfde hij best te gassen (80km per uur). Zo vloog de tijd voorbij terwijl we over het strand denderden, aan de rand van het zeer heldere blauwe zeewater. Het water hier heeft trouwens een behoorlijke golfslag, maar naar ik heb begrepen ook een grote populatie haaien. Echter geen vin gezien, wel hoge golven. Ow ja, waar ik voorheen nooit bij stil had gestaan is dat je hier rekening moet houden met eb en vloed. Als het vloed is kun je namelijk niet over het strand (de 'snelweg') rijden. Dus je moet goed in de gaten houden wanneer het eb en vloed is, en met vloed wordt aangeraden niet te rijden binnen twee uur voor vloed en twee uur na vloed, vier uren in totaal dus. Zo doorgereden tot de 'afslag' naar Dilli Village. Uit het niets komt ineens een gat in de duinen en dat is dan de afslag, stond trouwens wel netjes met een bord aangegeven maar al deze richtingwijzers gingen aardig goed op met de natuur. Soms dus een leuke klus om de juiste route te vinden. In elk geval, Harmen wist dat hij van het harde zand naar het zachte hoge zand moest rijden en hij probeerde hard te gassen toen hij naar de afrit stuurde. Maar helaas, te weinig snelheid en niet in een rechte lijn dus na wat gesputter en zandfonteinen zaten we muurvast! Na het nodige gegraaf en geduw bleken we alleen maar dieper in het zand te komen. Ow nee. En toen ten slotte ook nog de kabel brak die ons via een boom wellicht los kon takelen, was de ramp compleet. Have no fear, onze redding kwam er aan. Een tweetal auto's met twee echtparen en kinderen wilden dezelfde afslag in, wat door ons niet kon. Dus kabels te voorschijn gehaald en ons uiteindelijk naar achteren getrokken tot we los waren. Zo meer dan een uur in de brandende zon bezig geweest om de auto te bevrijden, wat een avontuur, haha. Hierna reed Harmen vol gas en in een rechte lijn naar dezelfde zandheuvel en deze keer ging alles goed. Onze helpers bedankt en naar Dilli Village gereden.

Hobbelrit

Op de camping hebben Harmen, Monika en de kids een grote cabin en ik heb een losse bunkroom tegenover hen. Zo heb ik een eigen plekje. De complete camping is trouwens omringt door hekwerk om de dingo's buiten te houden! Na de spullen in de huisjes te hebben gelegd, zijn we landinwaarts vertrokken naar onze eerste bestemming: Lake Boomanjin, het grootste 'perched lake' ter wereld. Een dergelijk meer ligt geheel boven de grondwaterspiegel. Op Fraser Island bevinden zich veertig perched lakes, de helft van alle perched lakes ter wereld. Harmen reed wederom en ik mocht de kaart uitleggen. Allemaal leuk en aardig, maar een pittige klus in een auto die op en neer stuitert en hobbelt en met afritten die enkel uit zand bestaan. Verschillende keren bordjes gepasseerd waarop Lake Boomanjin stond, maar na een lange rit hadden we toch het vermoeden dat er iets verkeerd was gegaan. Hoewel je op de zandwegen onmogelijk harder kunt rijden dan 30-40km per uur, zou onze bestemming slechts 15km verderop moeten liggen. Na drie kwartier rijden echter nog steeds geen meer. Wel ineens een zee in beeld: ow nee, we waren aan de andere kant van het eiland uitgekomen bij Ungowa. Gezien het langzame tempo waarin we ons konden verplaatsen, besloten we naar onze eindbestemming te denderen en dan terug te werken naar Lake Boomanjin. Dus op weg gegaan naar Lake McKenzie, het beroemdste meer van het eiland vanwege het ongelooflijk heldere blauwe water. Nog maar net uit Ungowa vertrokken troffen we echter een omgevallen boom aan op de 'weg'. Na een hoop getrek en geduw, boom bewoog niet, besloten om terug naar Ungowa te rijden en via een andere route door te denderen. Zo uiteindelijk bij Central Station uitgekomen, een centraal informatiepunt op het eiland. Omgeven door regenwoud en de hoogste bomen. Van hier doorgereden naar Pile Valley, met bomen van 70m hoog. En na nog een stukje rijden, bereikten we eindelijk Lake McKenzie. Ik moet zeggen dat ik veel respect heb hoe Harmen heeft gereden, want dat is een kunst op zich. Allemachtig wat is zand lastig. En al helemaal doordat alle 'wegen' zeer smal waren en je soms tourbussen tegenkwam en je dan dus uit moest vogelen hoe je elkaar kon passeren. Een pittige hobbelrit dus.

Zuidelijke meren

Bij Lake McKenzie eerst met elkaar geluncht. Dit mag niet bij het meer, maar moet in dingo afgezet gebied. Na het broodje naar het blauwe meer gelopen: schitterend! Een knalblauw, helder meer met wit zand. Samen met Harmen en de kids het water in gedoken en heerlijk even gezwommen. Na het zwemmen heb ik heerlijk een wandeling gemaakt door het water en langs het strand. Zo een uur bij dit meer doorgebracht en genoten.

Vervolgens wederom in de auto gestapt en terug naar Central Station gereden. Daar de afslag genomen naar de andere zuidelijke meren. Onze volgende afslag was Lake Birrabeen, een meer dat met bepaalde lichtval roodkleurig lijkt. Wij troffen echter een knalblauw meer aan. Mooi, maar niet mooier dan Lake McKenzie. Dus even gewandeld en doorgetrokken naar het volgende meer: Lake Boomanjin, zoals gezegd het grootste perched meer ter wereld. Tsja, het was een mooi groot meer maar daar hield het ook mee op. Even op wat boomstammen langs de kant geklommen en daarna terug naar Dilli Village gestuiterd. We kwamen er toen ook achter waarom we fout waren gereden op de heenreis: op het richtingbord had het pijltje haar witte kleur verloren dus wij waren er vanuit gegaan dat het rechtdoor was net als de andere richtingen. Niet zo handig van ons, oeps.

Seventy-Five Mile Beach

Volledig doorklutst op de camping aangekomen en met Harmen en Kynan ben ik vervolgens nog naar het strand gegaan. Via het dingo-hek de camping verlaten en vervolgens moesten we een kreek oversteken. Deze kreek had water tot aan de kin en Harmen tilde een handdoek met daarin zijn telefoon en mijn fototoestel boven het hoofd, waah. Dit was echter de snelste, en indrukwekkendste, route en via de duinen kwamen we zo uit bij het Seventy-Five Mile Beach. Geen haaienvin te bekennen dus direct het water in gedoken. Alhoewel, zwemmen was niet mogelijk gezien de krachtige beuken van de golven. Allemachtig wat een kracht heeft dit water. Dus vooral geprobeerd staande te blijven. Daarna de tijd genomen om foto's te maken van de schitterende zonsondergang die weerspiegelt werd in de branding. Kleine krabbetjes hadden overal in het zand gaatjes omhoog gegraven en kleine zandballetjes tonen dit aan. Leuk. Op de terugweg nog een mooie duinbloem van Kynan gekregen. Vervolgens weer de kreek over gestoken en na een douche met elkaar gegeten. Hierna zijn we allen vrij vroeg naar bed gegaan omdat het een lange dag was.

Goanna en Maheno

Maandagmorgen rond 07u opgestaan en met elkaar ontbeten. Na het ontbijt nog een goanna aangetroffen, deze keer bijna aangeraakt. Na afscheid te hebben genomen van Joanna de Goanna op weg gegaan naar het noorden. Deze keer niet landinwaarts maar via het grote strand aan de oostkant. Op het strand is de maximum snelheid 80 km per uur en meestal is dat ook aardig de maximum die je kunt behalen. Hoewel het strand in verhouding dus goed doorrijdt, heb je ook hier voortdurend te maken met zandheuvels, rotsblokken en zoetwaterkreekjes die in de zee stromen en voor gaten en verschuivingen zorgen. Dus ook hier af en toe immens gebeuk en geschud in de auto. Via Eurong, waar we hebben getankt, naar het Maheno Wrak gereden. Rondom Fraser Island liggen meerdere bootwrakstukken, maar Maheno is het bekendste. Gestrand in 1935 en naar omstandigheden goed bewaard gebleven. Met eb ligt het wrak op het zand, met vloed in het water. Op dit moment was het echter net eb geweest en dus konden we rondom de boot lopen. Alhoewel, het water kwam aardig hoog tot aan de bips. Maar met zwempak aan is dat geen probleem. Hoewel je eigenlijk op 3m afstand van de boot moest blijven, was de verleiding natuurlijk erg groot om wat dichter bij te kijken (ahum). Indrukwekkend om zo langs en door deze vergane boot te wandelen.

Champagne Pools

Na de boot te hebben bekeken, zijn we doorgereden langs een rotsgebied dat The Cathedrals wordt genoemd. Grote, gekleurde rotsformaties in plaats van duinen aan de rand van het strand. In totaal zijn er meer dan zeventig verschillende zandkleuren te vinden, vrij bijzonder dus. Zo langs meerdere rotsformaties gereden (onder andere The Pinnacles en Red Canyon) tot we uitkwamen bij Indian Head, een grote vulkanische rotsformatie. We konden hier niet over het strand rijden met de auto en moesten via een korte zanderige heuvelroute de hoogte in en vervolgens weer afdalen naar het strand. Dat was even spannend wat het ging niet helemaal soepeltjes. Maar overleefd en door gedenderd naar ons verste doel van vandaag: de Champagne Pools.

De Champagne Pools zijn grote, bubbelende waterpoelen met zeewater, die door rotsen gescheiden worden van de open zee. Natuurlijke zwembaden dus, waar de golfslag over de rotsen kom en zo voor bubbels zorgt. De auto geparkeerd en via een houten walkboard naar de baden gewandeld. Onderweg prachtig uitzicht op Indian Head. De anderen hadden geen zin om af te dalen naar de baden, dus ben ik de trap afgegaan en heb ik even gezwommen in de Pools. Prachtig en zeer indrukwekkend! Warm, licht bubbelend water, overal vissen en de golfslag was lekker verfrissend. Wauw, wauw, wauw.

Eli Creek

Na een halfuurtje hier helaas van vertrokken. Rond 12.15u kunnen we namelijk niet meer rijden, omdat het dan twee uren voor de vloed is. Tussen 12 en 16u zijn we dus eigenlijk gebonden aan één plaats en Harmen wil graag naar Eli Creek, een grote snelstromende zoetwaterstroom die in de zee uitmond. Hier eerst met elkaar geluncht terwijl de bussen vol toeristen ons passeerden. Wat fijn dat ik dit niet met zo'n tour hoef te doen maar dat we dit in onze eigen 4 wheel drive kunnen ondernemen. Veel fijner en veel vrijer. De kreek was kouder dan de zee en snelstromend. Via een houten walkboard kon je een kilometer langs de kreek wandelen, dwars door het tropische oerwoud heen. Vervolgens kon je afdalen en je door de stroom terug naar de zee laten voeren. Dit meerdere keren met Kynan en de boogieboards gedaan. Als je eenmaal door de koud heen was, was dit erg relax en genieten. Nog een wandeling tegen de stroming van de kreek gemaakt voorbij het 'instappunt', maar dit was enorm zwaar doordat de stroming toenam en er veel bomen en takken in het smalle watertje lagen. Dus me terug laten stromen naar het beginpunt en heerlijk op het strand liggen zonnen.

Dingo

Rond 15u besloot Harmen dat het goed genoeg was om opnieuw te rijden. De vloed was 'klein' geweest en dus konden we vertrekken. Om mij prima want hoewel de kreek leuk was, had ik het na drie uurtjes wel gezien. Omdat we dus iets voor waren op schema besloten we naar Lake Wabby te gaan, het diepste meer op het eiland. Wederom de afslag gemist maar deze keer al na 2km erachter gekomen. Dus terug gekeerd en naar de afrit gereden. Of het nu kwam doordat we te weinig snelheid hadden, het zand hoger was dan verwacht, of dat er iets aan de auto mankeerde (waar Harmen stellig van overtuigd is, haha), maar we zaten halverwege de helling weer vast! Dus Monika en ik zijn opnieuw uitgestapt om te duwen. Maar ondanks dat we meerdere meters terug hebben kunnen duwen, bleven we vastzitten. Gelukkig kwam er toen een andere auto aan die onze afslag in wilde en die heeft ons teruggetrokken. Haha, gelukkig niet dezelfde mensen. In elk geval, geen Lake Wabby voor ons na dit avontuur. Waar ik achteraf gezien zeer blij om ben, een gevalletje van 'het moest zo zijn'. Want ondanks dat we ondertussen al twee dagen op dingo-eiland rondreden, hadden we nog geen enkele dingo gezien. En toen opeens reden we bijna over een slapende dingo heen. Omdat Monika en ik 'Dingooooo, dingooooo' schreeuwden keerde Harmen snel om, en de dingo lag nog steeds waar hij/zij eerst lag. Ow nee, hij was toch niet aangereden? Dus er naast geparkeerd en goed gezocht naar verwondingen. De dingo was niet dood want hij keek ons nieuwsgierig aan. Sterker nog, toen we dichterbij kwamen stond hij op en liep hij gezond en wel verder. Gewoon een schoonheidsslaapje dus op de snelweg. Maarrr, ik heb een wilde dingo gezien! Yeah, Fraser Island is nu volledig geslaagd.

Op de camping nog samen met Harmen de kreek overgestoken en even de zee in gegaan. Deze keer minder mooie lucht, er hangt verderop namelijk (jawel) eindelijk regen in de lucht. Volgens de voorspellingen gaat het de komende dagen eindelijk los en komt er regen in dit zeer droge gebied. Harmen is daardoor helemaal enthousiast, want het is hier niet eerder zo uitgedroogd geweest. Dus ben benieuwd of de floods nu eindelijk eens komen.

Eindelijk regen

Dinsdagmorgen wederom 07u opgestaan en met elkaar ontbeten en daarna de spullen ingepakt. Vandaag is de lucht volledig dichtgetrokken en donkergrijs. Dus dikke kans op regen. En ja hoor, tijdens het inpakken brak de lucht open. Eindelijk regen, hopelijk regent het in Bauple ook. De spullen in de auto gedaan en vertrokken uit Dilli Village. Ondertussen was de regen opgehouden en omdat ik niet kan zeggen dat ik op Fraser Island ben geweest zonder te hebben auto gereden, heb ik tien minuutjes achter het stuur gezeten en over het zand gedenderd. Een hele rare ervaring, want je voelt de ruw wrijving van het zand en je voelt de banden soms glijden. Daarna gauw Harmen weer achter het stuur gelaten, niet echt mijn ding. En de regen begon ook weer en daar had ik helemaal geen behoefte aan. Naar de veerboot gereden en overgestoken in de plenzende regen. Via Gympie terug naar Bauple gereden en ja hoor, op het moment dat wij aankwamen barstte de lucht open. Keiharde regen die de farm in een grote blubberboel verandert. Een tijdje in de schuur gescholen, maar toen met tas en al naar Harmens huis gelopen en daar geluncht. De rest van de middag binnen gezeten, want ja geloof het of niet, het bleef de hele middag hard doorregenen. En we kwamen erachter dat het gisteren ook heeft geregend. Eindelijk na al die droogte verschijnt er nu weer groen op het terrein. Hopelijk zet de regen dus door, verdwijnt de droogte hier en wordt het een groen paradijs!