Witte Haaien en oer-Hollands fietsen

Nieuwe travelmate

Nadat ik woensdag in Adelaide was aangekomen, had ik donderdag een bijkomdag van het drukke reizen. In feite bijkomen van het genieten, haha, schijnbaar nodig als je zo intensief met alles bezig bent. Zoals aangekondigd in mijn vorige blog, ga ik maandag in Port Lincoln cage diven met witte haaien. Iets wat ik tegelijkertijd enorm spannend maar ook super gaaf vind. Toen ik in augustus voor mijzelf de knoop doorhakte om naar Australië te gaan, was het eerste wat in mij op kwam om witte haaien te gaan zien. Er zijn namelijk maar twee plekken op de wereld waar men kan cage diven met witte haaien: Port Lincoln in Australië en in Zuid-Afrika. Dit aangezien de witte haai wereldwijd met uitsterving wordt bedreigd en in deze twee gebieden nog redelijk grote kolonies witte haaien zijn te vinden. Het was dus een lang gekoesterde wens van mij om deze brute zeemonsters te ontmoeten. Drie weken geleden heb ik definitief de dure duik geboekt en nu komt het echt dichterbij.

Daarom deze dag onder andere gebruikt om uit te zoeken hoe ik in Port Lincoln kan komen. Ik kan vliegen (duurt een uur en is het duurst), met de bus (duurt elf uur en is iets minder duur) of ik kan wederom een reismaatje zoeken en een auto huren (duurt zeven uur en is even duur als de bus). Daarom besloten om op de plaatselijke website Marktplaats (heet hier Gumtree) te zoeken naar een nieuwe travelmate en zodoende contact gekregen met ene Shaun; een 30 jarige Amerikaan die zaterdag naar Port Lincoln rijdt. Over en weer contact gehad en afgesproken dat hij om 19u bij het hostel is, wat best raar is, want het voelt een beetje als een blind date. Bij iedereen denk je: zou dat hem zijn? Rond 19.05u kwam hij, en met een typisch Amerikaanse knuffel werd ik begroet. Naar Chinatown toe gewandeld en daar in een Chinees restaurantje gegeten en gesproken over de reis. Hij is van plan een auto te huren en dat lijkt mij zoals gezegd een goed idee gezien mijn recente ervaringen en de vrijheid die je daarmee hebt. Volgende ochtend opnieuw met Shaun afgesproken bij het café waar hij momenteel verblijft: House of Donkeys. Het was een bijzonder café, net als de naam; heerlijk alto met bijzonder unieke personen, een gemixte verzameling van stoelen en tafels en op elk vrij plekje aan de muur of op tafels hingen en stonden kunstwerken: schilderijen, beeldjes, creatieve planten etc. Eigenlijk één grote rommelboel maar daardoor had het ook wel zijn charme. Hier een smoothie besteld (het is namelijk, en totaal niet verrassend, een vega café) en met Shaun buiten in de achtertuin gaan zitten. Hier via internet een auto uitgekozen en gehuurd van zaterdag tot en met woensdag. Daarnaast heeft Shaun hetzelfde hostel geboekt en zijn cage dive verplaatst van zondag naar maandag zodat we dit ook samen kunnen doen.

Adelaide verkennen

Nadat we klaar waren met deze dingen zijn we samen naar het stadscentrum gelopen. Ik wilde graag naar het South Australian Museum en toen ik daarover vertelde, zei Shaun dat hij wel mee wilde. Dus samen die kant op gelopen, dwars door het centrum en langs Victoria Square, het centrale plein hier. Nog in Central Market geweest, een groot overdekt marktplein waar dagelijks markt met verse producten is. Vanaf hier naar de bovenkant van het centrum gelopen, North Terrace, en naar de musea toegegaan. De toegang was gratis en zo ruim een uur doorgebracht in het South Australian Museum. In dit museum is de grootste Aboriginal collectie van heel Australië te vinden, dus hier uitgebreid de tijd voor genomen. Waar in Canberra de nadruk lag op de kunstwerken, was dit meer de gebruiksvoorwerpen: dus speren, schilden, kano's, kleding etc. Ik vond het in elk geval interessant om te zien. Er was tevens een expositie over 'mammals' met opgezette dieren, skeletten en een aantal levende dieren, o.a. de redback spider. Naast een skelet gestaan van een bottlenose dolphin, moet zeggen dat ik ze levend toch een stuk aantrekkelijker vind, haha. Na dit museum te hebben bekeken zijn we naar de Art Gallery gegaan. Net als in Melbourne een museum met een mix tussen moderne en oudere kunst. Sommige stukken waren zeer bizar (paspoppen vol spijkers en dergelijke, en een soort opgezet paard dat aan het plafond hing) en andere dingen mooi bedacht. Leuk om zo deze mix te zien en ook hier een uurtje doorgebracht.

Rond 15u waren we klaar met de musea en ging Shaun naar 'huis'. Ik ben toen doorgelopen over North Terrace, langs de University en campus van Adelaide, naar de Botanic Gardens. Schijnbaar zijn dergelijke tuinen in elke grote stad te vinden. Het was in elk geval een mooi groot park, vol bijzondere bomen. Hier een tijdje gezeten in de schaduw en gekeken naar een bruiloft ceremonie die hier plaats vond. Vervolgens via de hoofd winkelstraat Rundelmall terug richting mijn hostel gelopen. Onderweg vele kerken tegengekomen. Adelaide staat bekent als de City of Churches en tijdens het wandelen ben ik tientallen verschillende tegen gekomen. Onderweg nog wat gegeten en rond 17.30u kwam ik bij YHA aan. Daar naar mijn kamer gegaan, mijn laptop gepakt en mij in de lounge room geïnstalleerd voor een skype date met mijn liefste ouders. Fijn om hen weer even te zien en te spreken, het was bijna twee weken geleden en dat is toch wel een flinke tijd aangezien ik enorm veel van ze houd!

Van Adelaide naar Port Lincoln

Zaterdag naar Hertz toegelopen en daar met Shaun onze auto opgepikt: deze keer een witte Hyundai, iets luxer dan de vorige huurauto. Ingestapt en rond 11u na de nodige drukke kruispunten uit Adelaide weggereden, Shaun reed trouwens. Vanuit Adelaide richting Port Augusta gereden. Onderweg nog even gestopt bij een zoutmeer. Dergelijke meren heb ik al eerder voorbij zien komen in Australië. Een meer dat gedeeltelijk droog is gevallen door droogte en zon, maar waarbij er wit zout op de oppervlakte blijft liggen. Dus Shaun en ik zijn uitgestapt en zijn hier naartoe gelopen. Heel raar om erop te staan. De bovenkant is echt een laagje zout (geproefd: extreem zout) maar daaronder is het voornamelijk drek. Dus het lijkt een beetje alsof je op ijs loopt, want je glijdt makkelijk weg. Zo een tijdje rond geschoven over de zoutvlakte en gekeken bij het Monster van Loch Ness dat door middel van autobanden was nagemaakt...

Rond 14.45u kwamen we aan in Port Augusta waar we hebben geluncht. De tank was toen nog halfvol. Ik ben hier achter het stuur gekropen en we zijn doorgereden richting Port Lincoln. De omgeving hier is echt typisch Australisch. Rode droge vlaktes met heuvels en rotsige bergen, wegen die kilometers lang rechtuit gaan en waar je in een uur tijd misschien één tegenligger op treft. In elk geval, dergelijke wegen houden ook in dat er weinig tankstations zijn te vinden. Shaun lag lekker te dutten, maar nadat ik anderhalf uur had gereden was de tank angstvallig leeg gelopen en hadden we in al die tijd geen huis, dorp of tankstation gepasseerd. Een half uur later ontwaakte Shaun en reden we gelukkig al vrij snel een dorp in waar serieus een groot bord stond met: na dit dorp volgt 150km woestijn zonder tankstations. Maar gelukkig hebben we het gehaald en daar de tank halfvol gegooid, was namelijk zeer prijzig. Vanuit daar heeft Shaun weer verder gereden en rond 18.30u kwamen we dan eindelijk aan bij onze bestemming: YHA hostel Port Lincoln. Een modern hostel dat superleuk is ingericht: volledig gericht op de haaien en het onderwaterleven hier, onder andere met een nagemaakte haai en cage. Natuurlijk even mega charmant geposeerd.

Port Lincoln en omgeving

Zondagochtend lekker rustig opgestart en rond 11u in de auto gestapt. Vanuit het hostel naar de marina gereden waar alle vissersboten in de haven liggen. Port Lincoln is namelijk de tuna capital van Australië, dus bekent om de tonijn, tonijn en nog meer tonijn. Alles hier draait om de tonijn. In de haven lagen dan ook zeer veel en zeer grote vissersboten. Onderweg ook nog even gestopt bij een mooi rotsstrandje. Bizar om te bedenken dat in dit zeewater (witte) haaien zwemmen. Het ziet er namelijk hetzelfde uit als andere plaatsen waar ik tot nu toe ben geweest. Maar bij het strand staan duidelijk borden met waarschuwingen en dat men als men een haai ziet direct politie o.i.d. moet bellen. Dus schijnbaar komt het voor dat de haaien dichter bij de kust komen. Na de marina te hebben bekeken zijn we naar het stadscentrum gereden en hebben we even over de pier gelopen. Hier waren vele kinderen (veel Aboriginal kinderen trouwens nu ik eraan denk) lekker aan het zwemmen in een afgezet gebied met stalen hekwerk, dus haaivrij. Vandaag is het een warme dag, rond de 30C dus het was lekker om zo langs het water te lopen.

Gisteren had ik op mijn slaapkamer contact gekregen met de Australische Georgie en Bronn. In het hostel kwamen we deze dames opnieuw tegen en met z'n vieren zijn we erop uit gegaan naar een strand dat ongeveer 30 km verderop lag, maar dat volgens de receptie zeer mooi moest zijn (ondanks dat er schijnbaar een dode zeehond zou liggen). Dus wij in de richting van het strand gereden, in de auto van Georgie, over off road wegen tot we bij een prachtig groot strand aankwamen, omgeven door hoge rotswanden. Echter geen dode zeehond te bekennen, maar we besloten hier toch te blijven. Plekje opgezocht op het strand en vervolgens het koude water in gegaan, brr. Maar we waren dapper, dus best een lange tijd in het water gebleven. Als echte Nederlander en Fries bleef ik natuurlijk het langste in het water. En geen haai te bekennen, gewoon heerlijk gedobberd op de golven en tussen kluitjes zeewier. Na deze zwempartij nog met Georgie en Bronn over het strand naar de rotsen gewandeld. Erg gezellig gehad en veel gelachen. Vooral toen ik Charissa-achtig de rotsen op klauterde en daarbij mijn enkel schaafde: bijna alle haaien naar ons toe gelokt met bloed ;-) Genoten van de zon en van deze dames. Rond 16.30u zijn we terug naar ons hostel gereden. Hier 's avonds aan mijn vorige blog gewerkt en deze eindelijk geplaatst.

Shark Cage Diving met Calypso Star

Na een onrustige nacht ging om 05.45 mijn wekker. In alle stilte geprobeerd op te staan om rond 06.20u door een taxibusje te worden opgepikt, samen met zo'n tien anderen uit het YHA hostel. Rond 06.30u waren we bij de marina waar we aan boord gingen van onze boot van Calypso Star. Hier welkom geheten door de kapitein, twee bemanningsleden en twee hostesses. In totaal waren er denk ik zo'n 40 mensen aan boord. Iets voor 07u vertrokken we in het donker. Ik heb gisteren een zeeziekte pilletje gekocht bij het hostel; dat werd namelijk flink aangeraden omdat een dergelijke lange boottocht anders is dan wat de meeste mensen gewoonlijk meemaken. Na meerdere verhalen te hebben gehoord over dat dit mis was gegaan bij mensen, besloten deze pilletjes te nemen. En de open zee was inderdaad ruig dus ik kan me voorstellen als je ruim twaalf uur op open water doorbrengt je evenwichtsorgaan niet meer optimaal werkt. Maar mijn pilletjes werkten prima, in elk geval nergens last van. Terwijl we voeren zagen we de zon langzaam uit het water reizen en werd de omgeving lichter. Ondertussen de boot verkend en de kooi bekeken, waah: hier gaat het gebeuren. Nog geposeerd met de kaken van een witte haai en dan komt het ineens heel dichtbij. Zo in totaal twee uren in flink tempo doorgevaren, soms vergezeld door een groep dolfijnen. Tijdens het varen moesten we een formulier ondertekenen over aansprakelijkheid en dergelijke, en dat 'mogelijke' nabestaanden Calypso niet zouden aanklagen. Lekker om dat te ondertekenen... Na twee uren voeren we langs een eiland waar meerdere zeeleeuwen (sea lions) lagen te zonnen. Daar met de boot dicht langs gevaren en natuurlijk de nodige foto's geschoten. Vervolgens nog ruim een uur gevaren naar de plaats van bestemming: de Neptune Islands. Hier kwamen we rond 10u aan. Tijdens dit laatste uur varen, ging de bemanning aan de slag om de kooi klaar te maken. Zo werden de duik spullen klaar gehangen in de kooi, onder andere de mondstukjes, en werd het aas alvast klaar gemaakt en in bloedige hompen gesneden.

Bij de Neptune Islands ging de boot voor anker. We lagen tussen de twee eilanden in, en op land lagen zeehonden te chillen. Er zijn hier grote kolonies met zeehonden en zij vormen het voornaamste voedsel van de haaien die hier leven. Dit gebied is zoals gemeld een van de grootste leefgebieden van de witte haai ter wereld. Samen met Zuid-Afrika dé plaats voor de witte haai. Dus ongelooflijk stoer om hier te zijn. Ondertussen had de bemanning aas uitgegooid, dit zat vast aan een touw met boei en was zodoende voor ons zichtbaar. Helaas nog geen haai te bekennen, wel een hoop zeemeeuwen die op het vlees en bloed doken. Tijdens het varen hadden we onze namen op een lijst moeten schrijven, zo ontstonden zeven groepen van zes mensen. Door middel van loting was er een volgorde getrokken voor deze groepen om de kooi in te gaan. Hoewel ik mijn naam bij groep 2 had geschreven, eindigde ik na de loting in groep 7. Dus wist ik toen al: dit wordt lang wachten, gemiddeld zit een groep namelijk 45 minuten in het water. Vervolgens volgde een veiligheid speech die de kapitein gaf en hij gaf uitleg hoe de dag verder zou verlopen. Zodra er een haai gesignaleerd werd, zou groep 1 het water en de kooi ingaan. En daarna de andere groepen etc. De kooi werd vervolgens te water geladen, goed vastgemaakt aan de boot en groep 1 trok wetsuits aan. Iedereen die nog niet eerder had gedoken mocht oefenen met ademen, zodat je onder water niet in paniek raakt. En toen begon het wachten, want haaien zijn geen lokhondjes. We begrepen dat gisteren pas rond 12.30u een haai kwam opdagen. De crew deed echter alles om te proberen de haaien te lokken: aas opnieuw bloederig maken en uitgooien, door het water trekken, soort spuitsysteem aanzetten waarbij een mix van aas/bloed/water in de zee werd gespoten, ze maakten geluiden op het ijzer etc. Alle mogelijke manieren om de haaien nieuwsgierig te maken en te lokken. Maar behalve een hoop ranzig bloed in het water en irritante zeemeeuwen gebeurde er helemaal noppes.

Great White Sharks

Rond 12u ging groep 1 uit ellende in wetsuit en al lunchen. En toen, wederom rond 12.30u, was er ineens een haai! Dus groep 1 dook de kooi in en bleef ruim 50 minuten onderwater. De haai was echter alleen op bliksembezoek geweest en direct vertrokken. De crew filmde echter toch dingen van ons op het dek, en interviewde de duikers voor en na het duiken. Na groep 1 volgde groep 2, 3, 4 en 5. En gedurende deze duikbeurten werd soms in de verte een haai gesignaleerd, maar verder niks bij de kooi. Wel begreep ik uit de verhalen van de duikers dat er een hoop vissen en dergelijke onder water waren te zien. Die doken massaal op het aas af. Verder echter geen haaien, dus iedereen was behoorlijk teleurgesteld en het wachten duurde lang. Omdat wij in de laatste groep waren, hadden we hoop dat misschien gedurende de middag er meer haaien zouden komen. Maar na uren en uren wachten en tevergeefs uitkijken over de zee naar de gevreesde rugvinnen, was onze hoop een beetje weg. Rond 16.30u was groep 6 aan de beurt. Tot nu toe hadden alle groepen ongeveer drie kwartier in het water gezeten, dus ik verwachtte nog een tijd te moeten wachten voor ik me moest omkleden. Maar ineens kwam er een haai opzetten, en die kwam dicht bij de kooi! Dus iedereen massaal foto's schieten.

En toen ging het vlot, want groep 7 moest zich direct gaan omkleden om zo snel mogelijk de kooi in te gaan. Dus hals over kop in een 7mm wetsuit gewurmd, maar daardoor was ik net te laat voor het interview vooraf aan de duik. Maakt niet uit: masker op, 15 kilo aan gewicht op je rug (anders blijf je bovenkomen in de kooi), achterwaarts de kooi afdalen in het koude water (17 graden) en mondstuk pakken en in je mond doen. En dan word je door het gewicht onderwater gezonken en moet je ineens proberen onder water te ademen. Dat was even schrikken, want met snorkelen ben ik gewend kort en stootachtig te ademen: als je duikt gaat het ademen echter een stuk langzamer. In het begin zat ik door alle adrenaline bijna te hijgen en dat zorgde voor lichte paniek omdat ik niet genoeg zuurstof binnen kreeg. Charissa, focus! Dus mezelf gedwongen langzaam te ademen en toen ging ineens een wonderbaarlijke wereld voor mij open: een onderwater wereld waarin ik gewoon kon ademen en met uitzicht op een witte haai van 2,5m! Ik had geen oog voor alle kleine visjes, alleen op de haai die rondjes rondom de kooi bleef zwemmen, ondertussen achter de prooi aanging en probeerde de homp vlees te verscheuren. Wauw! Soms kwam de haai bij de kooi en beet hij in de rubberen banden, dan zag je die muil open sperren op ongeveer 10cm afstand van je hand of voet en moest je toch wel even een keertje extra slikken. Zo dichtbij zo'n groot roofdier. Terwijl de haai bij groep 6 slechts even bij de kooi bleef, was de haai tijdens onze duikbeurt voortdurend in de buurt.

Na slechts 20 minuten werd aan ons echter al het signaal gegeven om omhoog te komen. Dit om anderen ook nog even een korte kans te geven. Iedereen was vol vernieuwde energie en wilde graag nog een poging wagen. Omdat wij 20 minuten haaiactiviteit hadden gehad, waren wij als groep zeer tevreden. Tijd voor een groepsfoto en kijken naar de andere enthousiastelingen. Omdat iedereen zich na het duiken weer had omgekleed, gingen sommigen nu zonder wetsuit de kooi in: hoppa in zwemkleding, gewicht omgooien, mondstuk in en gaan met die banaan. Deze keer duurden de duikbeurten echter 10 minuutjes, om iedereen een eerlijke kans te geven. En ik moet zeggen dat iedereen op deze manier de haai heeft gezien. Wel bleef de haai niet continu rondjes rondom de kooi zwemmen, dus daarin hadden wij als groep 7 geluk gehad. Na verloop van tijd vertrok deze haai en kwam een nieuwe haai en nog een nieuwe van ruim 4m, ongeveer de lengte van de kooi. Iedereen natuurlijk razend enthousiast. Omdat ik in de laatste groep was geweest vreesde ik eigenlijk niet nog een keer te mogen, aangezien de tijd ondertussen al richting 18u ging. Maar de kapitein gaf toestemming, dus enkel gekleed in een badpak een masker gepakt, gewicht om gekregen, mondstuk gepakt en opnieuw afgedaald in de kooi. Wauw! Wat een immens groot monster zwom daar nu rondjes, een stuk groter dan de eerste die ik had gezien. In het begin van de duik was deze haai nog aanwezig, daarna een tijdje niet. Toen had ik dus eindelijk tijd om op m'n gemak naar de visjes te kijken. Al moet ik zeggen dat dit ook redelijk grote vissen waren, variërend van lengte hand tot lengte arm. En toen kwam de witte monsterhaai weer terug. De bemanning deed er alles aan om hem/haar te blijven lokken, dus terwijl ik in de kooi zat zag ik meerdere keren nieuw bloederig aas uitgegooid worden en zorgde de bloedspuit voor rode momenten in de kooi. De haai dook deze keer actief op het aas af en begon het voor onze kooi te verscheuren en verorberen. Dus toen dreven we even heerlijk in het bloed, haha. Maar wat een ervaring!!

Omdat ik ondertussen een half uur in het water was, aardig onderkoeld was en me al afvroeg waarom ik er nog niet uit was geplukt, besloot ik maar naar boven te gaan. Daar aangekomen zei de kapitein dat als ik het nog aankon ik terug onderwater mocht gaan omdat ze er in tien minuten mee op hielden. Dus verkleumd en wel opnieuw onder gegaan en nog extra genoten van mijn nieuwe vriend Meneer Haai. Ondertussen had ik het onderwater fototoestel van Calypso in handen gekregen, dus een aantal toffe plaatjes van de haai kunnen schieten. En toen was het echt tijd om het water uit te gaan. Jemig was tof en jemig wat koud, ik bleef maar klappertanden. Maar dat had iedereen die als laatsten de kooi in waren gegaan. Dus snel onder de warme douche gedoken om weer een beetje op temperatuur te komen, kleding aangetrokken en binnen in de boot gaan zitten verder klappertanden. Ondertussen was de kooi uit het water gehaald en waren we begonnen aan de terugreis van ruim drie uren. Iedereen zat enthousiast verhalen en foto's met elkaar te delen. Ondertussen toonde de crew de foto's die afgelopen dag waren geschoten en daarna de film die ze vandaag hadden geschoten; dit materiaal was te koop en ik besloot dit aan te schaffen gezien de toffe beelden. Zo in drie uren teruggevaren, terwijl de zon langzaam in de zee weg zakte. Topdag gehad! Rond 21.15u kwamen we weer aan in Port Lincoln en namen we afscheid van de bemanning en van de andere duikers. Door een taxibusje werden we wederom bij het hostel afgezet en naar mijn kamer gegaan. Mijn souvenir dvds en mijn duik certificaat veilig in mijn koffer opgeborgen en uitgeput naar bed gegaan. En nu maar dromen over haaien.

Terug naar Adelaide

Helaas geen dromen over haaien gehad, wel een hele lange nacht aangezien ik pas rond 10.30u wakker werd. Ondertussen regent en onweert het hier flink, dus wij hebben het gisteren enorm getroffen met redelijk blauwe luchten en een temperatuur van 23 graden. In de louncheroom zaten Shaun en een aantal anderen van de duikgroep te chillen. Eigenlijk iedereen had deze dag open voor het geval er geen haaien gespot zouden worden. Dus een goed moment om foto's en video's met elkaar uit te wisselen. En zo ben ik aan goed materiaal gekomen! Woensdagochtend samen met Shaun uitgecheckt bij het hostel en begonnen aan de lange terugreis. Elk 3,5 uur gereden tot we rond 17.30u in Adelaide aankwamen. Auto ingeleverd en samen met Shaun naar mijn hostel gelopen. Afscheid genomen van deze Amerikaan en vervolgens ingecheckt in mijn hostel. Wederom in dezelfde kamer, waar de Nederlandse Dominique haar spullen zat uit te laden. Gezellig in het Nederlands mee gepraat.

Fiets huren

Donderdagochtend opgestaan en me klaar gemaakt voor een dagje fietsen. In deze stad zijn namelijk op meerdere plekken gratis fietsen te huur, ideaal voor mij als zuinige backpacker. Dus rond 12u naar Australian Bicycles toegelopen en daar een fiets uitgekozen: een simpele zwarte fiets met drie versnellingen, terug trap rem en een klein mandje. Als ruil voor de fiets moest ik een identiteitsbewijs achter laten, dus mijn paspoort ingeleverd en getekend voor de fiets. Ik moet de fiets voor 16.30u inleveren, anders moet ik $25 betalen voor de overnachting kosten of iets dergelijks. En het is natuurlijk ook wel handig als ik mijn paspoort terug krijg. Voor vertrek een prachtige rode helm uitgezocht, want fietsen met helm is verplicht in Australië. Mega charmant natuurlijk en totaal niet warm in de hete zon (ahum). Natuurlijk moest ik ook links op de weg fietsen, even een andere gewaarwording dan in Nederland. En direct in het drukke stadsverkeer. Gelukkig hadden de meeste wegen in het centrum fietsstroken. Zo het centrum doorgefietst tot ik aan de oostkant bij de parken uitkwam. Vanuit daar naar het noorden gefietst tot ik uitkwam bij het universiteitsterrein. Hiervandaan de Torrens River overgestoken en daar belandde ik in North Adelaide. Dit deel van de stad schijnt vooral uit woonwijken te bestaan, dus snel weer terug naar de rivier gefietst.

Daar ben ik begonnen aan het River Torrens Linear Park Trail. Een route die in de stad aan de rivier Torrens begint en eindigt waar de rivier in de zee uitmond. Vol goede moed en in de heerlijke zon vertrokken als een echte Nederlander op de fiets. Rugzak op de rug en fietsen maar. En dan kom je erachter dat de tocht bijna 15km is naar het strand: ach, geen probleem, doortrappen maar. Tot je ontdekt dat de omgeving hier natuurlijk heuvelachtig is en niet Hollands plat. Dus heuveltje op en heuveltje af. Maar het was een mooie route, voortdurend door parken en naast de rivier. Al is ordinaire sloot een betere naam voor sommige delen, daar was rivier namelijk slechts 2m breed. Beetje schraal. Rond 14u kwam ik aan bij het strand. Prachtig helder blauw water, pelikanen en bijna geen mensen. Na een aantal km de fiets geparkeerd en het strand op gegaan. Hier lagen immens veel schelpen en ik houd van schelpen. Dus even rondgelopen en exotische schelpen verzameld. Nu maar hopen dat ik die mee terug naar Nederland kan krijgen en dat ze bij de douane niet moeilijk doen. Rond 15.20u keek ik op mijn mobiel en zag ik hoe laat het was: nodig tijd om terug te gaan want anders ben ik mijn paspoort kwijt. Maarrr, older wat was mijn bips stijf van de heenreis. Geen goed zadel schijnbaar. Dus in vlot tempo terug gaan fietsen maar de terugreis leek langer dan de heenreis. En toen fietste ik vlak voor de stad ook nog fout, nee! Maar Charissa is en blijft punctueel dus om 16.25u leverde ik mijn fiets netjes in. Paspoort terug en met stijve billen naar het hostel gelopen. Daar aangekomen even heerlijk op bed gelegen. Een kwartiertje later kwam Dominique ook terug, met dezelfde stijve bips. Ook zij had gefietst en de tocht net op tijd overleefd. Grappig, want we zijn elkaar niet tegengekomen. 's Avonds samen met Dominique gegeten en gezellig met haar gepraat. Tevens afscheid genomen, want zij vertrekt morgenochtend vroeg naar Perth.

Laatste dag

Vrijdag stond op mijn planning om de tram te nemen naar Glenelg Beach, schijnbaar een mooi strand. Maar de lucht was bewolkt en volgens het weerbericht blijft het de hele dag zo. Geen strand dus. Daarom aangekleed en gewoon leuk de stad in gegaan. Eerst naar Victoria Square, centraal plein van de stad. Hier rond gelopen en foto's gemaakt van de St. Francis Xavier Cathedral. Toen ik hier naar binnen ging begon net een mis, dus maar op een bankje gaan zitten en de dienst bijgewoond. Niet mega spectaculair, maar wel eens interessant om zo (opnieuw) een ander soort kerkdienst mee te maken. En ook hier viel het respect en de eerbied mij op. Blijf het een mooi iets vinden, bijvoorbeeld het kruisje slaan, knielen etc. Zolang men het bewust doet en het niet een automatisme wordt. Hier ruim een uur doorgebracht en daarna naar buiten gegaan, terug het plein op. Doorgelopen naar Central Market, het overdekte marktplein. Langs vele kraampjes met vruchten en vlees gelopen, en een zonnehoedje gekocht bij een klein winkeltje. Daarna naar Rundle Mall gelopen, de winkelstraat van de stad. Nu geef ik niet heel veel om de gewone winkels, dus die heb ik links laten liggen. Maar even gekeken bij een aantal souvenirwinkeltjes en leuke aardigheidjes gevonden. Ook even op de bankjes op straat gezeten om gewoon leuk naar mensen te kijken: alle nationaliteiten komen voorbij. Omdat ik verder niet heel veel had te doen, ben ik terug naar mijn hostel gelopen. Hier een weegschaal geleend en mijn koffer ingepakt en gewogen voor de vliegreis morgen.

Terug naar Bauple

Zaterdagochtend om 08u uitgecheckt bij het hostel en met de bus naar Adelaide Airport gegaan. Om 10.10u weggevlogen uit South Australia, op naar Brisbane. Hier landde ik om 11.50u en na mijn bagage te hebben opgehaald, stond Harmen al op mij te wachten. Fijn om hem weer te zien, welkom terug in Queensland!